Szalona ludzka cywilizacja na Ziemi uczyniła z ludzkiego ciała bożka. Trzeba wiecznie mieć fantastyczne ciało, trzeba wyglądać młodo, trzeba ćwiczyć do upadłego, żeby wzbudzać pożądanie choćby do późnej starości. Rodzi to frustracje, załamania, ciężkie depresje. Świat wokół każe nam siebie porównywać do innych i zawsze na tym tle wypadamy blado. Inni są piękniejsi, wyglądają młodziej, mają lepsze sylwetki. Dlaczego? Bo zawsze widzimy tych lepszych, a zapominamy o tych, co wyglądają gorzej od nas. To pułapka, w którą wpadła po uszy cywilizacja zachodnia.

W dzisiejszych czasach ciało stało się bogiem. Jest to przeinaczenie rzeczywistości, które człowieka zaprowadziło w ślepą uliczkę. Ciało nie jest bogiem, lecz świątynią boskiego światła. Nie kamień, w którym zostało wyciosane oblicze doskonałości mamy czcić.
Mamy raczej poza kamieniem czcić światło które powołało do życia kamień, gdyż wyciosana podobizna jedynie na niego wskazuje. Ciało jest skomplikowaną maszyną. Jest ono cudownym dziełem stwórcy.

Postrzegaj ciało jako doskonałość. Ale przede wszystkim postrzegaj je jako świątynię boskiego światła (Boga - jeśli wolisz), którą musisz chronić i pielęgnować, aby była jego godna.

Nie myl jednakże świątyni z tym, co ją odwiedza, z duszą.

Gdy stawiasz ciało na równi z Bogiem lub z duszą mylisz dom z jego właścicielem, a innym razem z lokatorem. Nie ma więc w tym nic niezwykłego, że zamiast znaleźć właściciela, zderzasz się tylko ze ścianą.