Witam Kapitanat i Załogę,

Być może to nie znaczące , ale moja 74 letnia mama która rzadko ma jakiekolwiek sny powiedziała mi ,że dziś 09.09.2019
miała bardzo realistyczny sen o wojnie. Do domu dobijali się żołnierze z karabinami wycelowanymi w nią.

Szukali w tym śnie męszczyzn ,ale moja mama która była bardzo przestraszona w tym śnie mówiła im, że jest sama w domu i nikogo innego nie ma razem z nią... Widziała bardzo dużo żołnierzy w zielonych mundurach na podwórku moich rodziców.

Na drodze stało wiele czołgów ,a żołnierze przeszukiwali wieś. Tak się w tym śnie wystraszyła że nie pamięta czy została przy życiu czy zginęła. Sen był tak realistyczny ,że obudziła się w nocy i do rana nie potrafiła zasnąć .

Pozdrawiam

Stały czytelnik Nautilusa

[...] Szanowna Redakcjo,
Powody napisania mojego  listu do Państwa  są dwa, po pierwsze BARDZO WAM DZIĘKUJĘ że JESTEŚCIE, bo dzięki waszej pracy ludzie tacy jak ja , chcący spoglądać troszkę szerzej  na świat  i nasze istnienie nie czują się wyobcowani  czy wręcz zdziwaczali. Po drugie chciałabym podzielić się zrobionymi  prze zemnie zdjęciami. Pierwsze zdjęcie dotyczy ujęcia  w lesie (nr 9) , na którym coś widzę ale nie jestem pewna co …czy tylko sobie dorabiam?

Pozostałe zdjęcia są związane z odejściem mojego ukochanego owczarka ,taka terapia zaaplikowana przez siostrę , która  poradziła mi robić zdjęcia: „a jak będą orbs, to znaczy że on wciąż jest z tobą”. I były, prawie zawsze uchwycone w okolicy mojego drugiego psa, tak jakby nadal  się z nim bawił…(zdjęcie nr 6 i 7).Ale oprócz wielu orbs, szczególnie kiedy było mi wyjątkowo smutno i  mówiłam do mojego utraconego przyjaciela o swojej  tęsknocie , na zdjęciach pojawiły się „dymki, chmurki….” Np. zdjęcie 1, 2, 3 zrobione w tej samej minucie, muszę jeszcze dodać, że jak  „klikałam” zdjęcie nr 1 to miałam fizyczne uczucie jakby w tej sekundzie zmieniła się gęstość powietrza , taki swoisty ucisk. Pozostałe zdjęcia podobna geneza i choć może tak wyglądać to podczas robienia zdjęcia nr 8 śnieg prószył bardzo delikatni i nie było wiatru.,

Serdecznie pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

/zdjęcie przysłane przez naszą czytelniczkę poniżej/

Pięknie dziękujemy za opis i przysłane zdjęcia. Absolutnie wiemy o tym, że duchy naszych "mniejszych braci" powracają do nas po swojej fizycznej śmierci - przygotowujemy o tym oddzielny tekst. Zdjęcia tzw. tajemniczej mgły są o tyle ciekawe, że z naszego doświadczenia wynika, że to zagadkowe i wykazujące inteligencję zjawisko potrafi na przykład formować ludzkie lub inne twarze. Fragment jednego ze zdjęć wskazuje, że tak mogło być także w tym przypadku (poniżej).

[...] Moja historia spotkania z zjawiskiem niewyjaśnionym nie jest spektakularna ani niezwykła ale może dołożę ją do jakiejś większej całości. Zjawisko miało miejsce ok 2001 roku (+/- 1 r.) w Warszawie. Nawet po tym wydarzeniu starałem się zapamiętać dokładną datę, ale z upływem czasu straciłem ją z pamięci. Był wieczór, wszedłem do kuchni, nie zapalałem światła co często czyniłem aby spokojnie popatrzeć przez okno. 

Z wieżowca, w którym mieszkałem był doskonały widok na miasto. Patrząc się w kierunku północnym na niebie zauważyłem niezwykle jasny punkt. Nie była to żadna gwiazda ani samolot. Obiekt nie poruszał się tylko stał w miejscu. Z początku pomyślałem, że jest to jakaś raca i za chwilę będzie spektakularny wybuch. Czekałem na coś szczególnego gdyż obiekt był znacznie jaśniejszy niż dotychczas przeze mnie widziane wystrzeliwane ognie czy cokolwiek innego.  Nie spodziewałem się niczego innego, jednak punkt ani nie gasł ani nie zamienił się w pokaz ogni. 

Po jakiś  kilkunastu sekundach punkt oddalił się kierując w stronę północno-wschodnią z prędkością jakiej do tej pory nigdy nie widziałem. Specjalnie nie zdziwiłem się tym zjawiskiem gdyż z tego rejonu miasta było już sporo relacji o tajemniczych obiektach i ucieszyłem się, że ja też coś takiego zobaczyłem. Obserwacja mojego obiektu miała miejsce z okolic Wisłostrady a sam punkt mógł unosić się nad tą arterią gdzieś w okolicach granicy Mokotowa z Śródmieściem lub też bliżej centrum. To było jedyne zjawisko jakie do tej pory zaobserwowałem choć nie ukrywam, że chciałbym coś jeszcze zobaczyć bo do tej pory często myślę o tym co zobaczyłem

pozdrawiam

[dane tylko do wiadomości redakcji]

Droga Fundacjo i wszyscy czytelnicy strony FN!  Do napisania mojego listu zbierałam się od bardzo dawna…
Te wszystkie artykuły, które czytam na Waszej stronie „zmobilizowały” mnie w końcu do napisania. Pragnę  opowiedzieć Wam historię, która miał miejsce ponad 20 lat temu, której świadkami poza mną była znaczna część mojej rodziny. Poza tym pragnę przytoczyć tu opis moich doświadczeń, przeżyć z lat jeszcze wcześniejszych, lat mojego dzieciństwa.
 
Pochodzę ze Zgierza, miasta sąsiadującego z Łodzią, miasta, które, jak się okazuje, nie raz było odwiedzane przez trudnych do zidentyfikowania przybyszów . Gdy byłam małą dziewczynką, może 5-6-letnią miałam dziwne „sny”, w których odwiedzały mnie postacie, teraz patrząc z perspektywy czasu nazwę je „bajkowymi”- dziwne „smoki”.

Pamiętam pewne zdarzenie, gdy po którymś z kolei moim „śnie” napisałam list do „moich przyjaciół” i przed snem położyłam go na zewnętrznym parapecie, wiedząc, że „oni” go  odczytają. Pamiętam tę sytuację jak dziś, gdy mama zapytała mnie, do kogo piszę (w bardzo wczesnym wieku opanowałam umiejętność pisania), a ja jej opowiedziałam o moich „nocnych spotkaniach z przyjaciółmi”. Wydaję mi się, że u mamy malowało się na twarzy zaskoczenie, ale chyba odebrała  to jako przejaw dziecięcej fantazji…

W każdym razie obraz tamtych wydarzeń pozostał bardzo żywo zapisany w mej pamięci. Kilka lat później, gdy byłam nastolatką, wpadła mi w ręce książka Johannesa Fiebaga „Kontakt. Uprowadzenia do UFO w Niemczech, Austrii i Szwajcarii” z biblioteki Ericha von Dänikena. W niej przeczytałam o zjawiskach takich jak bedroom visitor czy screen memories, historie ludzi, którzy doświadczyli niesamowitych przeżyć…

Natrafiłam na opis przeżyć pewnego chłopca, który też widział „w snach bajkowe postacie”, a później, podczas regresji hipnotycznych okazało się, że miały miejsce uprowadzenia do UFO. Był moment, że gdy bardzo interesowałam się tematyką UFO, chciałam i na sobie wypróbować regresję, ale pewien lęk, który zagościł we mnie, może lęk przed prawdą, sprawił, że pozostawiłam tą sprawę nie do końca wyjaśnioną.

A wracając do wydarzeń sprzed 12 lat- miało miejsce zdarzenie, które na zawsze ugruntowało we mnie świadomość tego, że nie jesteśmy sami i że odwiedzają nas pozaziemscy goście .Zdarzenie miało miejsce dokładnie dnia 7 lipca 1997 roku, w moim mieście. Jak na załączonych zdjęciach widać, zaobserwowany obiekt „latał” w okolicy kościoła, który znajduje się w centrum miasta, a którego szczyt widzę dokładnie z mojego balkonu. Dochodziłam godzina 23-cia, upalna noc wyciągnęła mnie na balkon. Jak zawsze patrzę w różne strony, tak i wtedy spojrzałam w stronę kościoła , na zachód i wtedy tuż obok kościoła zobaczyłam „ten obiekt”. Przyleciał jakby zza kościoła, ale skąd dokładnie- nie wiem. Po moim „ o Boże, co TO jest?” na balkon wbiegły moja siostra, mama i babcia i we cztery przez ok. 5 minut, nie mówiąc nic, obserwowałyśmy tor lotu tego obiektu. Obiekt przypominał „okrzemkę”(mając w pamięci lekcje biologii tak właśnie skojarzył mi się  kształt tego obiektu z tym jednokomórkowym glonem). Przez nas widziany, był takiej mniej więcej wielkości, jak go narysowałam na załączonych ilustracjach; nie jestem jednak w stanie stwierdzić, w jakiej odległości od kościoła się on znajdował i czy wydawał jakieś dźwięki, nie wiem też gdzie później odleciał, poza tym, że za kościół, tam skąd wydaje mi się przyleciał. Po prostu –przyleciał, wykonał parę manewrów i odleciał zostawiając nas zaskoczone.

Niezmiernie ubolewam, że nie miałam wówczas pod ręką aparatu fotograficznego, nie mówiąc już o kamerze, by móc zarejestrować to niesamowite zdarzenie i mieć namacalny dowód na jego prawdziwość…  Dziś owe zdarzenie mogą potwierdzić jedynie moja mama i siostra.

Aby łatwiej było przyjąć każdemu czytelnikowi moje „przeżycie”, w tym momencie mogłam tylko sfotografować widok kościoła, i dzięki „Paint’owi” dorysować ów obiekt, a dzięki ponumerowaniu kolejnych ilustracji i oczytaniu ich w niżej przedstawionym porządku, każdy będzie mógł zobaczyć tor lotu i manewry wykonywane przez obiekt :
1-2-3-2-3-2-3-2-4-5-4-5-4-5-4-2-1

( gdzie 1-obiekt pojawił się; 2 i 3 –pulsując żółto - pomarańczowym światłem, zdawał się maleć i rosnąć, co odebrałam jako oddalanie się i przybliżanie;4- następnie przeleciał z drugiej strony wieży i tam wykonywał ruchy „przechylania się” pod pewnym kątem, w tę i z powrotem -5; następnie powrócił do pozycji z ilustracji nr 2 i po chwili zniknął-odleciał -1 )
Mam nadzieję, że dobrze to wytłumaczyłam i dla nikogo nie będzie problemem odczytanie całości mego listu.
Wracając do owej chwili, pamiętam jak moja mama powiedziała- „To pewnie UFO, lubi tu przylatywać ?…” i wtedy opowiedziała mi swoją historię, jak będąc nastolatką (tj. ok. roku 1980 ) widziała w okolicy zakładów „Boruta” (nie tak daleko zresztą od kościoła ), kilka „dziwnych”, podobnych do TEGO obiektów. Owe zdarzenie zachowała w pamięci, z nikim się nim nie dzieląc, do momentu, gdy właśnie około roku 1997 , gdy w całym województwie łódzkim głośno się zrobiło o „odwiedzinach UFO”, i wówczas , będąc na jakimś spotkaniu wśród znajomych, gdy jeden z jego uczestników powiedział: „ A ja widziałem będąc młodym chłopakiem dziwne obiekty koło „Boruty”…” odżyło w Niej to wspomnienie; wtedy, po ustaleniu bliższej daty, okazało się, że moja mama i owy mężczyzna mogli widzieć te same obiekty!

Hmmm… teraz nie mam co do tego wątpliwości- nie jesteśmy sami, a coraz częściej, coraz więcej osób ma do czynienia z jakimiś obserwacjami, czy to w postaci świateł na niebie, czy poprzez niewytłumaczalne sny, może owi przybysze kontaktują się z nami. Czy będąc małą dziewczynką mogłam doświadczyć bliskiego spotkania –nie wiem i na ten czas nie chcę wiedzieć, może to jakiś strach przed nieznanym, może jeszcze nie jestem gotowa na to co pewnie za jakiś czas stanie się ogólnie wiadomym. Staram się zachować spokój i patrząc w niebo myślę sobie „Byśmy tylko nie pożałowali tej ZNAJOMOŚCI…”
 
Pozdrawiam wszystkich patrzących w niebo. Zarówno wierzących, jak i niewierzących .
Irmina
 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 
 
 
P.S.
Jeśli Załoga Nautilusa będzie w okolicy Łodzi zapraszam do odwiedzenia Zgierza. Poza tym jestem dostępna pod podanym adresem e-mailowym i chętnie udzielę odpowiedzi na ewentualne pytania. Pozdrawiam . Irmina

[...] Nigdy nie byłam specjalnie religijna. Nie przesiadywałam godzinami w Kościele i nie odmawiałam codziennie kilkunastu modlitw. Nie znaczy to, że nie wierzyłam. Wierzyłam i wierzę. Chociaz do Kościoła nie chodzę. Jestem zdania, że Bogu nie są potrzebne gmachy, pokryte złotem kopuły świątyń, ani hierarchie kościelne... Jemu wystarczy kościół naszego serca i prosta modlitwa. Normalna prośba płynąca prosto z duszy.

A wtedy zdarzają się cuda. Mniejsze i większe. Których każdy z nas może doświadczył.

Miałam swój osobisty cud. Było to krótko przed maturą, już kilka dobrych lat temu. Wiedziałam, że nie dam rady napisać wypracowania z języka polskiego. Kiepsko mi to zawsze wychodziło. Oceny dostateczne to był mój standard. W sumie głupota, ale dla mnie matura urosła do rozmiarów monstrum i emocjonalnie nie byłam w stanie z tym sobie poradzić.

Została mi modlitwa, prosiłam szczególnie Ducha Świętego o pomoc w pisaniu.

Na maturze stała się rzecz nieprawdopodobna. Nawet nie potrafię tego dobrze opisać. Potok myśli rodził się w mojej głowie. Jakby ktoś dyktował mi słowo po słowie, zdanie po zdaniu, cytowałam nie uświadomione sobie tytuły książek, autorów, daty. Oczywiście uczyłam się do matury, ale nie posiadałam tak dogłębnej wiedzy z literatury polskiej i zagranicznej. Dostałam ocenę celującą z dodatkowym wzróżnieniem. Inne egzaminy maturalne też pozdawałam gładko. A wcale nie musiało tak być. To taki mój mały cud. Ewidentna boska ingerencja.

Ale cudem też jest, gdy codziennie budzimy się i patrzymy na nasze dzieci, gdy mamy co jeść, a wiosna znowu zaskakuje nas kolorami, zapachami i dźwiekami. Szkoda, że o tym zapominamy i popadamy w marazm skupiając się na samych negatywnych wiadomościach. Zacznijmy być milsi dla siebie, dla rodziny, sąsiadów, znajomych, ludzi mijanych na ulicy, czy w markecie. Nie szczekajmy pod nosem na panią w kasie, przecież też może mieć kiepski dzień, a może myśli o swoim chorym dziecku... nie znamy historii innych ludzi. Przestańmy oceniać, zacznijmy pomagać.

Zacznijmy zauważać cuda wokół nas. I prosić Boga o pomoc dla siebie, bliskich i kraju....

 [dane do wiad. FN]

[...] Cześć! Miałem okazje do Was pisać w zupełnie innych sprawach, ale ostatnio coraz częściej powraca do mnie wspomnienie z dzieciństwa, powiedziałbym nawet, że natarczywie... czemu? nie wiem.
Otóż jako być może 9-10 letni chłopiec (przełom lat 70/80 ubiegłego stulecia) jak większość z nas spędzałem do późna czas na wspólnych przygodach z kolegami z podwórka. Mieszkałem na jednym z największych łódzkich osiedli - Retkinii.
Zdarzenie o którym chcę napisać właśnie się wiąże z czasem spędzanym na osiedlowym podwórku.

Było to wiosna bądź początek lata, pamietam jak wygłupialiśmy się z kolega na huśtawce. W pewnym momencie zrobiło się jakoś tak ... inaczej, pamiętam jak zadarłem głowę do góry i już dość ciemne niebo nad blokami zasłonił przesuwający się cień, musiał być ogromny bo wydawało mi się, że jego brzegów nie było widać. To coś miało kształt trójkata przynajmniej jego początek bo potem to była już ciemna masa przesłaniające niebo. Nie było niczego słychać - po prostu cisza.

Co w tym dziwnego - hmm chyba nic, wyobraźnia dziecka? przebłyski pamięci? być może jest jednak małe ale... moja mama wolała mnie do domu i nie była zadowolona bo czyniła to dłuższy czas aż do momentu kiedy mnie w końcu zauważyła ... tylko ja byłem/ powinienem być widoczny bo od okien bloku znajdowalem się z 15 metrów!

Jest jeszcze jedno - wspomnienie jest bardzo silne ale mam jakby lukę w pamięci pomiędzy tym kiedy podniosłem do góry głowę a momentem kiedy usłyszałem wołanie mamy. Przyznam się, że już wtedy byłem zdziwiony, zaskoczony jej stwierdzeniem, gdzie chodzę wieczorem bo nigdzie mnie nie było - ale ja byłem cały czas przy huśtawce...
[dane do wiad. FN]
Proszę o anonimowość
--
Sent from Gmail Mobile

[...] Witam,  piszę do Was w sprawie moich zdolności, a niestety nigdy nie widziałem żebyście pisali na ten temat na łamach portalu Nautilus nad czym ubolewam (bo to oznacza, że jestem sam w temacie).

Potrafię wskazać, a raczej przeczuć na 3 dni (max. 3 doby) przed zdarzeniem, który człowiek umrze. Przy takiej osobie znajdują się zawsze jakieś energię (nie widzę ich, ale czuję ich obecność, uczucie przy tym towarzyszące to paraliżujący strach, coś nie do opisania). Jednocześnie wyczuwając energię tych istot można je sklasyfikować w zależności od zakresu obowiązków (jakkolwiek to dziwnie brzmi). 

Dlaczego do Was piszę ?

 Ponieważ od zawsze miałem różne wizję odnośnie przyszłości i jeszcze jako dziecko miałem wizję tego jak zginę.

W skrócie.

Zginę na wojnie pomiędzy 29, a 31 rokiem mojego życia - za miesiąc kończę 30 lat. Wszystkie moje wizje zawsze się sprawdzały (mam wiele historii) i obawiam się, że i ta się spełni w 100%, a chciałbym żeby pozostał po mnie jakiś ślad.

Zresztą coś się zmieniło w moim sposobie postrzegania Świata (w mojej psychice) i uważam, że nie powinienem tego dłużej trzymać dla siebie, zwłaszcza, że bardzo mi to ciąży na duszy ponieważ nie mam z kim się tym podzielić.  Jeżeli zechcą się Państwo ze mną spotkać, aby poznać szczegóły pozostaję do dyspozycji (dane personalne dla redakcji).

Chętnie opowiem wiele niezrozumiałych dla mnie do dzisiaj historii. Jednocześnie jestem gotów poddać się badaniom wariograficznym, czy też hipnozie regresyjnej - sam jestem ciekaw wyników.

 Z poważaniem,

[dane do wiad. FN]

 E-mail trafił do naszych kolegów z Projektu Messing i to oni zdecydują, co z tym robić dalej. Przeczucia zbliżającej się śmierci innych były już zgłaszane do nas i nie jest to aż tak rzadkie zjawisko, jak podejrzewa nasz czytelnik. Poniżej przykład takiego opisu.

Był rok 1968,miałam 11 lat, ukończyłam 5 klasę.Zaraz po zakończeniu roku szkolnego wyjechałam na kolonię do W-wa.Kolonia miała trwać 3 tygodnie, z moich wyliczeń wychodzi,że do domu pewnie wróciłam ok.14 lipca.
Po przyjeździe na miejsce naszą grupę zakwaterowano w sali gimnastycznej.W środku było przejście,  a po prawej i lewej stronie stały łóżka,pomiędzy nimi małe szafki.Przy wejściu stało łóżko wychowawczyni, oddzielone od sali parawanem. Moje było ostatnie po prawej stronie.Na ścianie,tuż obok mojego łóżka, wychowawczyni powiesiła zrobioną z papieru stokrotkę.Każdy płatek miał wypisane imię dziewczynki oraz dołączoną tasiemkę.Zasady były jasne,za złe zachowanie supełek,za dobre- rozwiązanie owego.
Nie pamiętam kiedy dokładnie stałam się płaczliwa,nie bardzo chciałam jeść, a w nocy śniłam o babci.Codziennie wysyłałam listy z prośba by choć parę słów  napisała.
Supełków robiło się coraz więcej m.in.za to, że kręcę się w łóżku i przeszkadzam koleżanką spokojnie usnąć.
Pewnej nocy po prostu cichutko wymknęłam się na placyk.
Oczywiście moje ciało zostało w łóżku.Było to dla mnie to zupełnie normalne.
Tam spotkałam babcie,długo mi tłumaczyła,że jej czas nadszedł.Zapewniała o swojej miłości.
 W dzień nie byłam spokojniejsza,wręcz odwrotnie, wybłagałam by wychowawczyni za ostatnie moje pieniądze kupiła znaczki pocztowe, wysłałam kolejny list.Nie pomogło tłumaczenie,że odpowiedz już nie zdąży dojść na kolonie.
Kolejnej nocy znowu wymknęłam się na spotkanie z babcią.Ile ich było,nie pamiętam.Pewnej  nocy zobaczyłam chłopca,który nam się przygląda.Normalne, jak na moje odczucia.
Rano zrobiła się mała awantura.Dyrektorka przyszła z pretensjami,że jakaś dziewczynka sama opuściła salę.Wychowawczyni mocno się tłumaczyła,że żadna z podopiecznych nie wychodziła w nocy do toalety.A ta była w sąsiednim budynku.
Powrót z koloni był długi i uciążliwy,ostatnie 70 km pokonaliśmy na "pace" Żuka.Pierwsze zdanie jakie usłyszałam, gdy wysiadłam na swojej uliczce brzmiało -Twoja babcia nie żyje !
Rozpłakałam się i pobiegłam do domu.Nie mogłam powstrzymać żalu do mamusi,że nic mi nie napisali,że nie mogłam być jej na jej pogrzebie.Płakałam i płakałam, końcu wymęczona usnęłam.
Po przebudzeniu powiadomiłam mamusię,że była u mnie babcia i prosiła by wyjąć z szafy  
zwinięte koszule.Na nic nie zdało się tłumaczenie,że to tylko sen.
Uparcie mówiłam swoje.-Na ostatniej półce w szafie leżą namoczone i zwinięte koszule.
 Byłam za mała, by po nie sięgnąć, a tym bardziej,że z przodu leżał stos pięknie złożonej pościeli.W końcu widząc moją determinację i falę łez dla tzw.świętego spokoju przyniesiono krzesło.Z niedowierzaniem w oczach mamusia zaczęła wyjmować ruloniki  lnianych koszul dziadka.Były wilgotne,przygotowane do prasowania.
Babcia przygotowała je w sobotę. W poniedziałek,8 lipca, zbudziła się rano.
Odmówiła poranną modlitwę i powiedziała,że umrze.
Wezwano pogotowie,ale tylko po to wypisać akt zgonu.
Codziennie jeździłam na jej grób,po jakiś dwóch tygodniach wybraliśmy się na cmentarz z mamusia i jej siostrą.Tuż przed cmentarzem drogę zagrodziła nam kolumna wojskowa.
Pamiętam szum,czołgi i moje pytanie- Dlaczego babcia musiała umrzeć ?
Padła odpowiedz -Ktoś umiera, aby ktoś mógł się urodzić.
Usłyszałam wyraźny płacz dziecka.Rozejrzałam się wokół.Mur zakładów i żadnej osoby.Nie ma budynków.
Słyszycie- zapytałam.
Co ?- padła odpowiedz.Siostry były zajęte rozmową o ewentualnej nadchodzącej wojnie.
Gdy później zapytałam mamusie co to właściwie znaczy,była zadziwiona.Dziecko,nie rozmawiałyśmy o tym.
Dałam spokój.
Minęło dwa lata znowu pojechałam na kolonie w to samo miejsce.Dyrektorka koloni była ta sama, a jej syn pracował jako pomocnik kolonijny.Braliśmy udział w podchodach,tu nie pamiętam szczegółów,przycupnęliśmy z nim w jakiś zaroślach.Byliśmy sami.
Wiesz poznałem Ciebie od razu- powiedział.Wtuliliśmy się w siebie.
Od kiedy to robisz ?- zapytał.
Od zawsze,a Ty ? -zapytałam.
-Zdarza się, wiesz,że to ja mamie powiedziałem.
Wtedy moja babcia umarła - odpowiedziałam.
Była to niezapomniana chwila i nigdy już do niej nie wróciliśmy.
Łączyło nas jakieś  wewnętrzne porozumienie,bez potrzeby zbliżania się do siebie.
Na wiele lat zamknęłam to doświadczenie w sobie.

Pamiętając szczegóły z kolonii,opowiadając je,już po napisaniu tej historii zajrzałam na mapę google.Pamięć mnie nie zawiodła,budynki stoją tak jak stały.

Pozdrawiam
Ewa.


/poniżej przeczuwanie śmierci 2/
Drogi Kapitanie.Szanowna Załogo.Kolejna część mojej opowieści,a będzie 3.
Mijały lata, brat wyjechał do szkoły.Wydarzały się rożne sytuacje w moim życiu,ale nie o tym mam pisać.
Dziadek podupadał na zdrowiu,przyszedł moment gdy przestawał wstawać z łóżka.
Mieszkanie było nieduże,dwa pokoik,tzw.przechodnie.W pierwszym spałam z mamą, w drugim oddzielonym zasłonami z lambrekinem leżał dziadek.Pewnej nocy zbudziło mnie światło.Na tle kotar stała postać.Szarpnęłam mamusię za ramię.
Widzisz ?widzisz !-zapytałam.
Wyrwana ze snu,spojrzała w stronę drzwi- pewnie coś Ci się przyśniło- odpowiedziała.
Po chwili postać rozpłynęła się i znowu zapadła ciemność.Usnęłam.
Minął kolejny dzień.W nocy znowu zbudziło mnie światło,postać stała w drzwiach.Tym razem patrzyłyśmy na siebie spokojnie.Postać miała na sobie habit,była kobietą.Patrzyła na mnie z miłością.
Nie czułam żadnego strachu,czekałam spokojnie, aż zniknie.
Następnej nocy ze snu wyrwało nas głośne wołanie dziadka.Miałam natychmiast przyjść do jego łóżka.
Śmierć u mnie była,masz mój zegarek,chcę byś miała pamiątkę po mnie- rzekł bardzo stanowczym głosem.
To nie śmierć, to siostra zakonna,też ją widziałam- odrzekłam.
Męski zegarek.Podarujesz go mojemu bratu -uparcie twierdziłam.
Nie ma być Twój-tak chcę, koniec.
Noc zakończyła sie wizytą pogotowia.Ma omany twierdził lekarz,nic nie mówiłam.Bo i po co ?
Nigdy go już nie założył,nie był cenny,ot rosyjska Pobieda, dla mnie wciąż jest bezcenny.
Leżał spokojnie na maszynie mojej mamy, tuż obok łóżka.
Minęło parę dni do drzwi zapukał listonosz z telegramem.Otworzyłam i oniemiałam.Treść była krotka : "Informujemy,że w naszym klasztorze (o zaostrzonym rygorze i klauzulą milczenia)w dniu X.X.1973 r zmarła J.Z. przeżywszy lat 90."
Czytałam i czytałam, nic nie rozumiałam.Nazwisko było znajome,ale reszta bardzo zaskakująca.Mama też nie bardzo rozumiała treści telegramu.Dziadek  był bardzo zaskoczony.
To moja najstarsza siostra.Myślałem,że nie już dawno nie żyje.-stwierdził-Pamiętam tylko jak odjeżdżała.
Jakim cudem telegram trafił pod wskazany adres?
Tu dodam,że dziadkowie pochodzą z okolic W-wy.Tuż po odzyskaniu Niepodległości zapakowali skromny majątek,małe dzieci i ruszyli budować nową przyszłość bardziej na wschód.Zawirowania wojenne rzuciły ich na Syberię,a później wyruszyli w daleką tułaczkę z Wojskami Andersa, by dotrzeć do Afryki.W 1947 roku za namową babci wrócili do kraju.Pozostali Tu, gdzie mogli.
Nie próbowałam niczego wyjaśniać,przyjęłam to za fakt.
Mijały kolejne miesiące,choroba dziadka postępowała.W tym czasie zakład mamusi zorganizował wczasy,termin wydawał się odległy -lipiec.
Lekarze nie wiele mogli zdziałać.Młody lekarz pogotowia,wezwany w środku nocy stwierdził filozoficznie - Na dzień dzisiejszy medycyna jest bezradna.Proszę mu dać spokojnie odejść.
Przyszedł termin wczasów,dziadek cichutko odchodził.Wraz z bratem,jego dziewczyną i niewielką grupka ruszyliśmy w drogę.Dwa tygodnie minęły szybko.Zakładowy Żuk wyruszył w ciemną noc, pokonywał kolejne kilometry.Narzekań nie było końca.Wciśnięta pomiędzy bagaże,towarzyszy podróży,usnęłam.
Gwałtowne Światło, w mojej głowie, wybudziło mnie natychmiast.Poczułam ciepło,które towarzyszyło mi bardzo długo i czyjąś obecność.Nawet nie musiałam myśleć,wiedziałam,że to dziadek.Wtuliłam się całą sobą w owe światło i znowu usnęłam.
Koło południa samochód zwolnił,ktoś zajrzał co właściwie się dzieje ?
-O kondukt pogrzebowy wyszedł z bocznej drogi, a my jak żałobnicy uczestniczymy w uroczystości.
Samochód przyśpieszył,spojrzałam w boczną uliczkę w stronę oddalających się żałobników.Zobaczyłam blask i promień,który przeszył mnie dogłębnie.
Po jakimś czasie dojechaliśmy do miejscowości gdzie mieszkała dziewczyna brata.Postanowili wysiąść.
Powiedz,że wrócę za parę dni -rzucił na odchodnym.
Wróć jutro.Dziadek umarł,będziemy mieli pogrzeb - stwierdziłam twardo.
Zaległa cisza.
Do domu dotarłam wczesnym wieczorem.Spojrzałam na mamusię.
Dziadek umarł rano - rzekłam na powitanie.
To nie było pytanie.
Tak -odparła-Całą noc przy nim czuwałam w szpitalu.Była bardzo ciężka,rano przyjechał (mój )wujek.Wyszłam po bułkę do sklepiku, jak wróciłam już nie żył.
Nawet nie wiem jak wymknęły się z moich ust słowa-Może nie chciał umierać na Twoich rękach.Wiedział jak ciężko przeżywałaś odchodzenie babci.
A Ty skąd wiedziałaś ?-zapytała.
Wiedziałam -odparłam.
Był 17 lipca 1973 r.
Brat wrócił po pogrzebie.
Rozmawiałyśmy o tym czasem,z koleżankami, z moją mamusią.
Raz przyszedł do mnie w śnie( ?) Powiedział - Pamiętaj ( i tu wymienił cyfrę,której znaczenia nie odkryłam do dzisiaj)

Na wiele lat schowałam to w swojej pamięci.
Pozdrawiam.
Ewa


From: [dane do wiad. FN]
Sent: Monday, February 26, 2018 5:36 PM
To: nautilus <nautilus@nautilus.org.pl>
Subject: Przeczuwanie śmierci

Drogi Kapitanie,Droga Załogo trudno mi podjąć decyzję. Bo, to fragment większej całości.
Myślę,że tak.I o ile nic się nie zmieniło nie mam padaczki skroniowej,nie mam żądnego guza mózgu.Pewnie mam jakąś osobowość, jak każdy.

Nadchodzi rok 1992.Już wiem dużo o duchach,o śmierci klinicznej, o tańcu.I wielu sprawach poruszanych w waszych tekstach.
Mamusia zaczyna wspominać minione lata.Drobne historie rodzinne i nie tylko.Zagoniona we własnych sprawach  podsuwam atlas geograficzny i mówię napisz książkę.Ma zadziwiona minę, małymi kropeczkami zaznacza szlak jaki przeszli.Siostra informuje,że może starać się o sybiracką emeryturę.Zaczyna się trudny proces zbierana dokumentów.I oczywiście wspomnienia,nie ma śladu ,że została wywieziona.

Przecież wyjechałam na papierach najmłodszej,wtedy już nie żyjącej siostry Z.- wspomina. Mija niesamowita Wigilia, wtedy słyszę,że to będą ostatnie nasze Święta. Oczywiście gwałtownie zaprzeczam,ale przypominam sobie sen(?).
Wiosna mija na niespodziewanych spotkaniach,na opowieściach i czekaniu na dokumenty. W tym okresie prowadzimy sklepy Nadchodzi 8 czerwca, jesteśmy na giełdzie.Przypominam sobie,że to dzień urodzin mamusi.Postanawiam coś kupić, jest już końcówka handlu wiec towar pakowany jest do przepastnych toreb.Nagle z daleka widzę jak na oddalonym stoisku kobieta wywiesza garsonkę.Idę zahipnotyzowana w jej stronę. Wdaję się w rozmowę.
Dlaczego tak późno, na koniec giełdy ?- pytam.
Nie wiem -odpowiada-  parę razy ją przekładałam i wciąż coś mi przeszkadzało.
Czekała na mnie -śmieję się wesoło- a raczej na moja mamę. Bordowa,z pięknymi czarnym kołnierzem,rozmiar  idealny.  Będzie mogła nosić zamiennie spódniczkę lub spodnie, czarne i bordowe, bo ma takie w swojej garderobie.
Zachwycona udanym zakupem jedziemy.Kwiaty,życzenia,niecierpliwie czekam na jej reakcję.
Jest przepiękna, będę miała do trumny - mówi uśmiechnięta.
Jestem wsiekła i zła-Jakie głupoty opowiadasz masz dopiero 61 lat.
Dobra,dobra zobaczysz -mówi poważnie, ale bez trwogi w głosie.
Wiem,że za ścianą choruje sąsiadka,pewnie stąd jej czarne myśli.
Mijają kolejne dni.Siostra już dostała emeryturę, a mamusia wciąż czeka na odpowiednie papiery.
Pewnie dostanę po śmierci - mówi rozżalona.

Chciałabym pojechać do SZ.-jedziemy.Dzieli się historiami,o których nie miałam pojęcia.
Przez kolejne dni, każdej nocy pojawiają się u mnie wizje (?)Ktoś mnie bierze za rękę i oprowadza po sali pełnej świec.Rożnych długich,krótkich,grubych i cienkich. Jedne palą się spokojnie inne spalą się w jednym mgnieniu. Czasem, któraś gaśnie, choć  jest cała- zadziwiony  oprowadzający odpala ją powtórnie.- To nie jego pora.
Pierwsza noc trochę mnie przeraziła, po każdej kolejnej wędrówce jestem spokojniejsza.
W trakcie jednej z wizyt przechodzimy miedzy świecami, idziemy wprost do jednej z nich.
Widzę jak się wypala, tuż przy podłożu.
Rano dzwonię do mamusi.
-Wiesz sąsiadka zmarła słyszę w telefonie.
-Widzisz to jej śmierć czułaś, nie swoją -odpowiadam przekonująco.
 Odpowiada mi cisza.
Zmieniam temat rozmowy na bardziej przyziemny. Chciałabym pojechać do brata w niedzielę- mówi cicho.
Nie ma sprawy- moje dzieci są na obozie, a jeszcze podjedziemy na ulubiona pizzę.
Wyruszając w podróż wymuszam na mamie założenie garsonki,po długich targach wkłada górę i spodnie.Spódniczka ma być do trumny.

Trudna rozmowa i moje przekonywanie.Otwieram mamy rękę,dosięga mnie przeszywający płomień.Znam go doskonale.Milknę. Wracamy do domu, robię mamie fotkę i odjeżdżamy.Długa prosta, widzę mamę na tle róż i jasność wokół niej.Dlaczego nie weszła do domu? Skąd ta jasność przecież jest wczesny wieczór,myślę.
Mija kolejny tydzień.W sobotę rozmawiam z mamusią przez telefon.Uzgadniamy poniedziałkowy przyjazd dzieci,tuż po obozie, na wakacje.Przerywam rozmowę, chcę pomóc mężowi.

Dlaczego przerwałaś ? - pyta-poradziłbym sobie.
-Przecież będziemy w poniedziałek -zamykam temat.
W niedzielę wczesnym świtem wyprawiam męża i chcę odespać ciężki tydzień.
Budzi mnie  jasne Światło, jakże znajome.Zrywam się na równe nogi,zapadam się w jasność,Po chwil znowu jestem na łóżku.Usypiam, śpię bardzo długo.
Po południu wraca mąż,stawiam obiad.Mąż gwałtownie odsuwa talerz.
Jedziemy do mamy- wręcz krzyczy.

Jutro będziemy z dziećmi- jestem nad wyraz spokojna.Nie stawiam jednak oporu.
Wyruszamy w podróż, W milczeniu pokonujemy kolejne kilometry,Zaczynam czuć niepokój.Podjeżdżamy pod dom,są pootwierane wszystkie okna.Drzwi nikt nie otwiera,bez zastanowienia wchodzę przez okno.
Mamusi świeczka też zgasła. Wzywamy lekarza rodzinnego i pogotowie.Stwierdzają zgon, pewnie w nocy, ale procedura wymaga by wpisać aktualna datę 18 lipca 1993.

Otwieram szafę, wypada mi czarna bielizna.Niczego nie muszę szukać,wszystko było przygotowane.
Następnego dnia przywozimy dzieci, idą spłakane spać.Córka ma lat jedenaście.

My też kładziemy się spać.Mąż słyszy hałas.
Ktoś chodzi po mieszkaniu-mówi.
-Pewnie dzieci,zajrzyj  do drugiego pokoju.W miejscu dawnych kotar są drzwi.
-Śpią.
Kładzie się i po chwili znowu słyszy hałas, tym razem w kuchni.
-Może ktoś puka do drzwi wychodzących na ogród ? -podpowiadam.
Idzie sprawdzić.Nikogo nie ma.Jeszcze się nie położył i znowu słyszy  hałas.
Pewnie mamusia coś chce -odpowiadam spokojnie.
Patrzy na mnie z niedowierzaniem, wiadomo wariatka.
Idź i zapytaj-powtarzam, nawet w myśli.Usłysz.
Wraca po chwili z patelnia pełną kotletów.
Były w duchówce,głęboko schowane -mówi lekko przestraszony - trzymając czarną patelnię.
Pewnie mamusia przygotowała na przyjazd wnuków i nie zdążyła ich schować do lodówki- stwierdzam.
Tylko dlaczego tak dużo ??? myślę.
W dniu pogrzebu do kaplicy wszedł mężczyzna,spojrzał na mnie  po czym wolno obchodził  stojących żałobników zaglądając im w oczy.Wyglądało to co najmniej dziwnie, wszyscy dopytywali się kim jest ta postać ?
Nic nie mówiłam.Rozmawiałam już z nią,a pewnie ktoś został naznaczony.
W następnym tygodniu przyszedł list polecony, pewnie z upragnionymi papierami.Nie pozwolono mi go odebrać.
Parę tygodni później pracując na ogrodzie wyraźnie usłyszałam wołanie mamy dochodzące z kuchni.
Weszłam,chciałam zapalić światło.Zawołam męża,do późnych godzin wieczornych naprawiał awarię.

Minęło trochę czasu,uruchomiono stronę internetową Kresy -Syberia.Teraz jest to Muzeum Wirtualne.
Zamieszczono listę osób wyewakułowanych z ZSRR do Persji.W dacie urodzin mojej mamy została wpisana data 17.07.
Na wiele lat schowałam to w swojej pamięci.

Jakiś czas temu moja córka powiedziała- napisz książkę mamo.Więc ją piszę.
Wnuczka ma lat 11 i mówiła w dziwnym języku bardzo przekonująco, a mi,  życie przewija się przed oczami.

pozdrawiam
Ewa


I jeszcze jedna wiadomość:

Witam Załogę.
Coż mogę dodać do moich historii.Ponieważ na prawdę nie wiedziałam jak ująć w słowa swoje doznania na przestrzeni życia postanowiłam ująć je tematycznie, a nie z chronologicznie.
W zeszłym roku miałam przyjemność gościć u siebie syna kuzyna i jego żonę będącą w ciąży.Oczywiście opowiadałam im historyjki  rodzinne,pokazując rodzinny album. Jest tam fotografia całej rodziny wykonana w 1938 roku.Dziewczyna śmiała się słuchając moich opowieści,rozbawiony kuzyn w pewnym momencie stwierdził.
Uważaj bo Ci Z.wyskoczy z brzuszka.
Dlaczego właśnie takie imię- zapytałam.
Po Prostu bardzo nam się podobało -stwierdzili zgodnie.
Mijały miesiące,około 10 lipca zadzwonił kuzyn, w pewnym momencie stwierdził,że choć przyszedł wyznaczony termin to wciąż czekają na malutką.
Nie martw się,urodzi się,17 albo 18 -powiedziałam bezwiednie.
Przyszła na świat tuż po północy 19 lipca.
A to już temat reinkarnacji,też mi dobrze znany.

pozdrawiam i czekam na Wasze ujęcie tematu.
Ewa.

Dziękujemy za wszystkie e-maile. Jak Państwo widzicie - nic nie ginie i wszystko ma swoje miejsce w naszych "katalogach". Na najbliższym spotkaniu FN zdecydujemy, czy powstanie tekst do serwisu o "przewidywaniu własnej śmierci". Dobrym pomysłem będzie przedstawienie wizji własnej śmierci, o której opowiedział nam jasnowidz Krzysztof Jackowski. Opisał nawet dokładnie jej miejsce... trochę przerażające, ale przecież wiemy, że śmierci nie ma - to wielka iluzja. Żyjemy dalej!

Witam serdecznie Redakcję Nautilusa, Piszę do Was w pewnej sprawie, która przytrafiła mi się, kiedy byłam jeszcze dzieckiem: miałam około 6-7 lat (obecnie jestem 29-letnią kobietą).  Dziś na stronie Fundacji przeczytałam materiał na temat dziwnej czarnej cieczy - ''Na ścianie w pokoju pojawia się niezwykła, czarna materia... ''. Relacja bardzo ciekawa, ale właśnie czytając ją przed oczami stanęły mi obrazy z dzieciństwa.

Będąc dzieckiem, razem z rodzicami i starszą siostrą mieszkaliśmy u rodziców taty. Mieliśmy jeden pokój od strony podwórza, do którego okna przylegał dach oficyny. W tle okna znajdowała się ściana wyższego piętra tejże oficyny.

Historia, którą chcę Wam zrelacjonować, przytrafiła się wczesnym rankiem w  niedzielę. Musiała być to niedziela, gdyż oboje rodzice byli w domu, a wówczas oboje pracowali i gdy szli do pracy, ja lądowałam w łóżku babci. Spałam wtedy z rodzicami w łóżku od tzw. ściany. Właśnie tego ranka obudziłam się prędzej. Rodzice jeszcze spali. Pamiętam, że leżałam przez chwilę w łóżku, bawiąc się swoimi dłońmi i w pewnym momencie usiadłam na łóżku, najprawdopodobniej z zamiarem wyjścia z niego. Spojrzałam w stronę okna i ujrzałam...czarną bezkształtną masę na tle ściany oficyny. Widać to było wyraźnie, gdyż  ściana jest jasnego koloru, a dziwna ''plama'' była czarna. Dziś stwierdziłabym, że wyglądała jak rozlana czarna maź, tyle, że wisiała w powietrzu. Nie pamiętam, aby się poruszała. Po prostu tam była.

Pamiętam, że byłam zaciekawiona tym widokiem, ale jednocześnie wywołał on u mnie strach. W rezultacie położyłam się z powrotem do łóżka. Chyba zasnęłam, gdyż nie pamiętam, abym widziała, jak to coś znika.
Do dziś - pomimo, że minęło wiele lat - mam ten obraz przed oczami jak żywy. Czasami jednak zadaję sobie pytanie: może to był tylko sen? Nie potrafię odpowiedzieć.

PS. Dodam tylko, że dziś mieszkam w tym mieszkaniu i zajmuję ten sam pokój, jaki kilkanaście lat temu zajmowali moi rodzice. Już nigdy czegoś podobnego nie widziałam.

[dane do wiad. FN]

-----Original Message-----
From: [dane do wiad. FN]
Sent:
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Dziwna ciemna chmura

Witam,

Miałem dziwny przypadek. Leżałem sobie na kanapie w pokoju i w pewnym momencie na suficie
zrobiła się taka dziwna ciemna "chmura". Złapałem za aparat i zrobiłem 3 zdjęcia. W ciągu kilku chwil
to coś przemieściło się na zewnątrz za okno i rozpłynęło. Jakieś pomysły co to/

Pozdrawiam serdecznie

Poniżej jeszcze jedno zdjęcie tego zjawiska przysłane nam przez czytelnika FN.

Witam, postanowiłem napisać do Państwa ponieważ chciałbym się dowiedzieć co takiego udało mi się zobaczyć około 18 lat temu.

Było południe, normalny dzień lekkie zachmurzenie zanosiło sie na burze, siedziałem na ławce z dwiema innymi osobami i nagle z prawej strony nadleciała kula z prędkością około 100 km/h, leciała z gory i jak sie zniżała to zrównała sie z linia dachu budynku ktory stał po prawej stronie po czym przeleciała nam dosłownie przed oczami, jakies 20 cm od mojej głowy, tak ze zobaczyłem swoje odbicie w tej kuli, kula była wielkości piłki nożnej, srebrna z tak jakby lekka otoczka, mozna było sie w niej przejrzeć, nie wydawała żadnego dźwięku ani ciepła/zimna nic.

Poleciała 50 m dalej mało co nie uderzając w mojego sąsiada ktory stał na podwórku po czym wzbiła sie i odleciała. Kiedy opowiadałem to znajomym sugerowali ze to piorun kulisty ale niestety nie pasuje to w ogole do takiego zjawiska, z gory dziekuje za odpowiedz, pozdrawiam.

Daniel

[dane do wiad. FN]

Dziękujemy za opis. Czy mamy podobne w naszym archiwum? Oczywiście, że tak - małe metaliczne obiekty potrafiły podlecieć do świadków, przez chwilę znieruchomieć, doprowadzić do chwilowego zakłóceniu w odbiorze prądu w budynku obok. Ludzie błędnie myślą, że UFO to tylko "duże latające spodki", tymczasem te obiekty potrafią być małe, wielkości właśnie piłki nożnej i nawet mniejsze... Mógł to być pojazd z małymi istotami (są takie i przylatują na Ziemię!), albo sonda zwiadowcza z dużego obiektu. Relacja trafia do naszego Archiwum FN.

Dostaliśmy ciekawą informację poprzez nasz kanał na facebook`u dotyczącą śmierci klinicznej. Chodzi o tekst piosenki zespołu Lazarus, w którym pojawia się motyw śmierci klinicznej. Jak wszyscy wiedzą - ten temat jest "w centrum zainteresowania" Fundacji Nautilus. I dlatego postanowiliśmy go zaprezentować w dziale XXI PIĘTRO - Twoja Historia.

​

[…] Witam. Postanowilem napisac do panstwa i podzielic sie po prostu tym co spotyka mnie lub spotykam sie ja w moim zyciu. W mlodym wieku odbywalem zasadnicza sluzbe wojskowa w 1995 roku. Pomijajac szczegoly tego, moja jednostka "koncowa"po szkolce byla w Braniewie. Tzw.cyrk. Bardzo czesto mielismy poligony strzelania itd.

Jedno z takich cwiczen odbywalismy na Pierzchalak. Jako ze bylem dzialonowym czolgu i mielismy nocne strzelanie z "broni czolgowej" zaraz po wystrzelaniu amunicji otworzylismy klapy na wierzyczce i razem z moim mechanikiem czyli kierowca usiedlismy na zewnatrz. Bylo cieplo i zrobilo sie bardzo cicho az moge powiedziec ze mimo tego wszystkiego przyjemnie.

Nagle na koncu lufy czolgu lub na tej dlugosci pojawilo sie cos czego nie mozna nazwac obiektem ale wiadome bylo ze jest swiadome, sterowane. Coś, co było świadomie poruszające się!

Zlecialo przed nas jakby po wykresach, po ktorych mialo sie poruszac. Bylo nieruchome okolo 20 sec. po czym oddalilo sie, odlecialo wg tego samego wykresu tylko unosząc się w druga strone. Jak sie okazalo widzielismy to my dwaj.

Gdy odlecialo spojrzelismy sie na siebie i w jednym momencie sie spytalismy nawzajem:

- widziales to???

Uzgodnilismy, ze nie bedziemy tego opowiadać dalej. Mijaly lata. Spotkalismy sie z tym kolega przypadkowo. Obydwaj sie ucieszylismy na takie spotkanie kumpla z wojska. Na koniec rozmowy spytalem sie go po prostu:

- pamiętasz to coś?

Odparl:

- oczywiście, ze tak.

Od tamtej pory swiadomiej patrzylem na niebo. Obecnie mieszkam w UK. Tutaj oczywiscie spotkalem cos co nie jest pospolite do obserwacji. Jestem osoba wierzaca ale zdecydowanie roznie sie od pospolitego mochera. Wierze w stworzyciela i syna jego Jezusa i rowniez w reinkarnacje bo uwazam ze to jest sprawiedliwe dla nas...Modle sie do nieba i podczas mojej modlitwy.. Co dziwne,wiedzialem ze musze spojrzec w lewa strone i ze mam tam to zobaczyc. Mieszkam w Londynie i swiatla samolotow sa geste jak gwiazdy. Mimo to to swiatlo sie wyroznialo. Bylo wieksze mocniejsze. Śledzilem je, zatrzymalo sie i wypuscilo mniejsze swiatlo ktore jakby wypluło to mniejsze swiatlo. Potem wyhamowało po chwili do zera by nagle jednoczesnie z wiekszym braciszkiem ruszyc dokladnie ta samo predkoscia i trajektornia.

Kilka lat pozniej oczywiscie przez okno rowniez w Londynie mialem okazje zobaczyc jasno-ognista kule ktora jakby odbijala sie od ziemi. Gdy byla w powietrzu zatrzymywala sie jakby szukala miejsca gdzie ma wyladowac lub sie odbic. Nie chce tu zbytnio wdawac sie w swoje prywatne zycie itd ale mam sny ktore przypominaja mi moje terazniejsze zycie. Jednak to sa chwile z bardzo mlodych lat i po takim snie budze sie i przypominam sobie ze TAK to bylo teraz pamietam. Jednym z nich bylo to ze widzialem taki obiekt w ksztalcie rakiety na niebie, oczywiscie w nocy. Gwiazdy swiecily bardzo jasno podobnie jak ksiezyc a TO bylo bardzo blisko mojego wzroku.

To z grubsza o tym. Nie jestem wariatem chociaz..kto wie:-)

Postanowilem do Was napisac bo Was szanuje i podziwiam. Szanuje za to co robicie a podziwiem bo walczycie - w pelnym tego slowa znaczeniu. Pozdrawiam i trzymajcie sie Panowie.

[dane do wiad. FN]

[...] Pozdrawiam Fundacje Nautilius. Chcialbym wam w skrocie opisac dwa przypadki ktore mialy miejsce w ostatnich dniach.
1. Dwa tygodnie temu pojechałem do domu pogrzebowego aby pozegnac sie z ojcem mojego znajomego . Bedac tam uslyszalem glos czlowieka ktorego cialo spoczywalo blisko nas . Prosil on aby przekazac dla syna wiadomosc . Bylo to jedno zdanie.-"Powiedz mojemu synowi ze jestem teraz szczesliwy".

W myslach wachalem sie i pomyslalem ze chyba za bardzo nie wypada tego mowic w obecnosci kilkudziesieciu gosci. Jednak uslyszalem ponownie glos "Nie , powiedz mojemu synowi ze jestem teraz szczesliwy" . To spowodowalo ze nie baczac na gosci podszedlem do jego syna i przekazalem ta wiadomosc. On rozplakal sie ,ale po chwili mi podziekowal. Nastepnego dnia zadzwonil do mnie i poprosil o spotkanie. Zastanawialo mnie dlaczego wiadomosc byla tylko dla niego a nie dla calej rodziny.W czasie rozmowy z nim dowiedzialem sie ze rodzenstwo bylo ze soba sklocone i chodzilo generalnie o podzial majatku. Moj znajomy byl najmlodszym z czworga rodzenstwa ale najbardziej opiekowal sie swoim ojcem a ten z kolei polecil jemu podzial majatku.

2. Tydzien temu otrzymalem w pracy list internetowy powiadamiajacy mnie ze na nastepny dzien odbedzie sie msza pozegnalna za ojca mojej glownej szefowej. Mialo to miejsce okolo 140 km od mojego miejsca zamieszkania. Wieczorem zastanawialem sie czy wypada tam pojechac bo moja szefowa znalem tylko tzw. oficjalnie. Cos jednak przemawialo we mnie aby pojechac. Nastepnego ranka wyruszylem w podroz. W trakcie drogi zobaczylem postac zolnierza w mundurze oficerskim.

W czasie mszy rodzina zmarlego miala kilkanascie minut na wspomnienia o nim. Przed oltarzem byl stol z urna i zdjeciami a jedno z nich przedstawialo wlasnie ta osobe ktora wczesniej przez moment ukazala mi sie. Po przemowieniach osoba ktora opuscila swoje cialo poprosila abym przekazal wiadomosc dla rodziny-"Kocham was wszystkich"-. Zrobilem to juz po mszy i nastepnego dnia otrzymalem list z podziekowaniem.
Doszlo do mnie nastepnego dnia ze decyzje o pojechaniu tam podjalem glownie z powodu ducha ktory mnie o to poprosil.
Pozdrawiam serdecznie.
[dane do wiad. FN]

Historia opublikowana w naszym XXI PIĘTRZE - jej autorem jest dobrze nam znany (od lat) czytelnik serwisu, który ma dar widzenia i słyszenia duchów.

A co powiecie na moją relację? Małżonka odeszła w chorobie w wieku 33 lat(2011). Po pogrzebie ok kilka tygodni daje mi znać o sobie: najpierw zrzuca z półki w pokoju syna jego święty obrazek - pamiątkę z komunii, a na drugi dzień zrzuca z półki w pokoju córki lalkę barbie, którą dostała od córki w trakcie pobytu w szpitalu.

Grób małżonki zgodnie z jej wolą jest w jej rodzinnych stronach ok 500km od naszego miejsca zamieszkania, wiec jedna z półek meblościanki pokoju gościnnego jest jej poświęcona i na niej palę świeczki w jej intencji. Oczywiście palenie świeczek chyba nie pomogło, bo zaczęły się widzenia. Złość i gniew podczas widzeń jej nie opuszczał (nie będę tu opisywał jej decyzji życiowych). A palenie świeczek w jej intencji tego nie zmieniało.

Po jakimś czasie widzenia ustały a mnie ogarnęła ciekawość czy jeszcze jest w odosobnieniu czy już inkarnowała się do nowego życia. Co zrobiłem? Nalałem miskę ciepłej wody, rozpuściłem bryłkę soli, włożyłem stopy do miski, puściłem w pętli piosenkę Celine Dion, która mi ją obrazowała. Złożyłem dłonie jak do modlitwy i zacząłem mantrę OM do momentu gdy rozgrzewa się obręcz na głowie tzw. czakra korony.

Co widzę: Dorka siedzi skulona w kłębek jakby jej było zimno, a po zbliżeniu twarzy widzę jakby ciemny rozmazany od płaczu makijaż na oczach, a w oczach przerażenie tak ogromne, że brak mi słów do opisania tego. Wokół niej były cienie zagęszczone jakby negatywnością. Co robię: W jednej sekundzie mam wrażenie, że to "piekło" więc tworzę bańkę która rozszerza się od serca poza mnie i Dorotkę spychając cienie na zewnątrz w tym momencie rzuca mi się ona na szyję, a ja wracam do siebie razem z nią. Jeszcze przez parę chwil czuję ją na szyi.

Za jakiś czas (nie pamiętam ile) przez otwarty balkon wlatuje kolorowy motyl (motyl jest moim bliźniaczym płomieniem ja zaś jestem niedźwiedziem), leci w stronę w/w półki siada na figurce aniołka (taki mój symbol - ona była dla mnie aniołem) i zatrzymując mój wzrok na figurce odlatuje z mieszkania. Mam jej jeszcze jedno widzenie ale jest już szczęśliwa i uśmiechnięta w domu dusz. Nie wiem co dokładnie uczyniłem, ale za życia mówiłem jej, że tak mocno ją kocham, że poszedł bym za nią nawet do piekła (analogia do filmu z Robinem Williamsem).

Nadmieniam, że piątą komorę otworzyłem przypadkiem a potem zamknąłem szałwią bo nawet oddychać musiałem się uczyć od nowa i uprzedzam innych, aby nie próbowali zdejmować pieczęci, dopóki ciało nie będzie gotowe. Rzeczywistość jest inna, jest tylko prawda którą się czyta i nie trzeba jej rozumieć. Ale nie jesteśmy na nią gotowi. Szata musi być czysta.

Opublikowany tekst w XXI PIĘTRZE jest komentarzem do artykułu w serwisie, opublikowanym i zauważonym przez zespół FN - historia trafiła do naszego Archiwum.

Witam wszystkich!
Na początku chciałam wspomnieć, że jestem czytelniczką fundacji Nautilus od około 2009 roku, dziękuję Państwu za prowadzenie tego wszystkiego do tej pory!!
Przyznam się jednak, że do zakładki XXI piętro nie zaglądam regularnie, dzisiaj jednak postanowiłam nadrobić z niej wpisy. Zdecydowałam się przez to napisać do Państwa i opowiedzieć moją historię.

Zacznijmy od tego, że w marcu 2016 roku nawróciłam się. Wierząca byłam całe życie, ale w 2015 roku coś się zmieniło, zeszłam na złą drogę za sprawą nieodpowiedniego towarzystwa. Przestałam chodzić do kościoła, modlić się, właściwie przestałam w ogóle wierzyć, że coś tam na górze istnieje i nad nami czuwa. W marcu 2016 roku coś we mnie pękło, na religii puszczono nam kazanie księdza Piotra Pawlukiewicza o szczerej spowiedzi (wtedy dzień później zaczynały się rekolekcje). Coś przemówiło mi do rozsądku i następnego dnia poszłam się wyspowiadać. Był to nie lada wyczyn. Wyrzuciłam z siebie wszystko, wyznałam wszystkie swoje grzechy, również te najbardziej wstydliwe. Po wyznaniu ich wszystkich rozpłakałam się i płakałam do końca spowiedzi (trochę trwała, bo trafiłam na świetnego księdza, który długo ze mną w trakcie niej rozmawiał). Po przyjęciu Komunii Świętej poczułam wielkie ciepło i miłość w sercu, promieniujące na całe ciało, a jak już doszłam do ławki, to padłam na kolana i znowu zaczęłam płakać.

Po tamtym dniu zaczęłam aktywnie uczestniczyć w życiu Kościoła i uwierzyłam szczerze w Boga.
Sytuacja, którą chcę opisać miała miejsce jakieś 2 miesiące później. Zaznaczę teraz, że mniej więcej od 3 klasy podstawówki zaczęłam wierzyć w duchy i opętania, za sprawą nauczycielki tańca, która opowiadała nam historie z nimi związane (niezbyt mądre opowiadać o takich rzeczach dzieciom, ale to było w ramach przestrogi by nie bawić się w wywoływanie duchów). Rodzicie próbowali mi wmówić, że duchy i demony nie istnieją, dla mojego dobra bym się nie bała. Jednak ja nie byłam w stanie zwątpić w ich istnienie i najbardziej na świecie całe życie bałam się właśnie duchów, zjaw, zmor, a szczególnie demonów. Okropnie bałam się opętań. Jednak po nawróceniu się byłam przekonana, że Pan Bóg nade mną czuwa i nie dopuści do sytuacji, w której mogłabym zostać zniewolona duchowo. Jednak po części się myliłam.

Tak jak wspomniałam wcześniej, sytuacja którą opiszę miała miejsce jakieś 2 miesiące po moim nawróceniu.
Obudziłam się w nocy, normalnie we własnym łóżku, tak jak zasnęłam. Odruchowo odwróciłam się i spojrzałam na zegar, który wisiał na ścianie. Zegar wskazywał 3.00 w nocy. Powiem szczerze - nieźle się obs*ałam, bo to przecież godzina demonów, a nigdy wcześniej się nie obudziłam równo o tej porze. Nagle poczułam, jak coś we mnie wstępuje, jak coś wchodzi we mnie, opanowuje mnie i moją duszę, jak jakaś diabelska siła mnie opętuje! O ile jest takie słowo. Byłam przekonana, że to demon. Automatycznie zostałam obrócona na brzuch (śpię na plecach albo na boku) i wygięło mnie w pół!!! Zgięło mnie jak naleśnika, powinnam sobie złamać kręgosłup!! Byłam tak przerażona, że zaczęłam wołać moją mamę (ma pokój za ścianą). Jednak nie mogłam z siebie wydusić żadnego dźwięku!!! Krzyczałam świszczącym szeptem, po wielu próbach piszczenia i krzyczenia zaczęłam w końcu krzyczeć, ale głosem demona "MAMO, MAMO!!!!". Brzmiał on jak z nagrań z egzorcyzmów Anneliese Michel. Byłam tak przestraszona, że nie opiszą tego żadne słowa.

I NAGLE OBUDZIŁAM SIĘ! TYM RAZEM NA PRAWDĘ - TAMTE PRZEBUDZENIE BYŁO FAŁSZYWE!!! (Bogu dzięki). Tak naprawdę to wszystko mi się śniło, jednak wszystko wydawało się mega realistyczne, a wrażenie tej realności zostało spotęgowane tym właśnie "przebudzeniem", które mi się wtedy przyśniło. Serce waliło mi jak oszalałe i do głowy przyszła mi jedna myśl - sprawdzić która jest godzina. Obróciłam głowę i spojrzałam na zegar. BYŁA RÓWNO TRZECIA W NOCY!!! TYM RAZEM NA PRAWDĘ! Byłam tak przerażona, że nie zastanawiając się nad niczym zerwałam się na równe nogi i prawie zapłakana pobiegłam do sypialni rodziców. Spałam z nimi do rana ze strachu.

Koszmar ten powtórzył mi się w krótkim odstępie czasu drugi raz, wszystko było identyczne i również obudziłam się potem o 3 w nocy. Przez te fałszywe przebudzenia te sny były milion razy straszniejsze, bo za każdym razem byłam przekonana, że to dzieje się na serio!

Zaczęłam się zastanawiać co te sny miały oznaczać. Często śni mi się coś związanego z poprzednim dniem lub z tym, który ma nadejść, ja jednak nie oglądałam wtedy żadnych filmów o demonach ani nie czytałam nic o nich. To mnie jeszcze bardziej zmartwiło i przeraziło.. Zasięgnęłam nawet rady u egzorcysty, kazał się nie przejmować.

Co miały na celu te sny? Czy Szatan chciał mi dać znak, że nie mogę się czuć wcale taka bezpieczna i że jednak coś może mi się coś stać mimo Bożej opieki? Bo on jest "silniejszy" i ma większą władzę? (nonsens). Przecież rzadko kiedy opętania dotykają mocno wierzące osoby, które nie igrały z szatańskimi mocami. Dodam, że nigdy nie wywoływałam duchów itd., nie miałam kontaktów ze złymi siłami. Oczywiście słyszałam o dręczeniach duchownych, ale nigdy jeszcze o opętaniu jakiegoś duchownego.

Sny te już nigdy się nie powtórzyły i chwała za to Panu. Co Państwo i czytelnicy o tym wszystkim sądzą? Oczywiście mogły być to zwykłe sny, jednak fakt budzenia się potem o 3 w nocy przekonuje mnie, że jednak coś jest grane.

Pozdrawiam serdecznie,

[dane do wiad. FN]

Witam wszystkich. Chciałbym podzielić się swoja historią, która miała miejsce około rok temu. Dawniej niejednokrotnie doświadczałem tzw. paraliży przysennych, ale zauważyłem od jakiegoś czasu, że teraz mam z tym spokój. Zdarzają się one już bardzo rzadko i podobne były do większości historii opisywanych na tym portalu, więc nie ma sensu bym to powtarzał.
Chcę natomiast opisać coś, co zdarzyło mi się tylko raz w życiu i dało wiele do myślenia. O czymś takim tu ani nigdzie indziej nie czytałem. Historia jest krótka i byłbym bardzo wdzięczny wszystkim którzy mieliby w tej kwestii coś do powiedzenia, gdyż ja nie rozumiem czego wtedy doświadczyłem A więc do rzeczy.

Otóż śpiąc sobie smacznie w środku nocy zostałem nagle gwałtownie wybudzony przez rozbłysk światła w... głowie. Dokładnie tak. Śpię zawsze po ciemku, gdyż przy świetle bym nie zasnął i naraz ujrzałem- choć to złe chyba słowo, bo oczy miałem zamknięte- gwałtowne światło jakby w mózgu. Coś jak błyskawica wewnątrz głowy. Trwało to sekundę i wywołało niezwykle mocny paraliż całego ciała. Byłem cały czas przytomny, gdyż ten rozbłysk mnie obudził. Nie ma mowy o śnie, świadomość była już jak za dnia. Ale paraliż był inny niż ten opisywany standardowo przez internautów. Czułem się jak podłączony do prądu. Dosłownie.

Całe ciało było skurczone i drżałem jakby ktoś raził mnie wysokim napięciem. Nie mogłem nic zrobić, wykonać jakiegokolwiek ruchu dopóki mnie to trzymało. Nie miałem żadnych wizji. Po prostu jakbym był podłączony do wysokiego napięcia. Wszystko trwało kilkanaście sekund, było bardzo dynamiczne i nagle samo ustało. Skurcz całego ciała ustąpił i mogłem się ruszać. Natomiast serce waliło mi jak oszalałe, jakbym przebiegł sprintem kilkadziesiąt metrów. A przecież nie wychodziłem z łóżka! Mysłałem, że mi wyskoczy z piersi.

Byłem tym zajściem bardzo zaskoczony i delikatnie przerażony. Jeśli ktoś z szanownych komentatorów wie czego wtedy doświadczyłem, bardzo proszę o odpowiedź. Zaznaczę jeszcze, że jestem całkowicie zdrowy, nie mam żadnej padaczki ani innych chorób. To było jednorazowe zdarzenie w moim zyciu. Pozdrawiam wszystkich.

I jeszcze jedna historia z tych nadesłanych "w ostatnich godzinach" na pokład okrętu Nautilus.

[...] Witam,

od ponad roku wraz z moją przyszłą żoną przeprowadziliśmy się do domu - wynajmujemy go. Jednak na dzień dobry - czuliśmy, że coś jest nie tak, ktoś tu jest. Czujemy, że jest pewna starsza kobieta, niska, zgarbiona oraz mężczyzna - bardzo wysoki (ok. 2m), zawsze na czarno ubrany - pokazywał nam się, czasem czujemy dodatkowe dwie osoby, moja dawno zmarła ciocia i dawno zmarły krewny przyszłej żony - jednak ich czuliśmy wcześniej, jednak nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Na chwilę obecną mamy bardzo niebezpieczne hobby - jazda motocyklem i sporo podróżujemy samochodem, zawsze jak coś się dzieje, to czujemy, że Oni są z nami. Jednak nie jestem pewien, czy to podświadomie czujemy - czy faktycznie tak jest? Co o tym sądzicie?

Może polecicie nam jakieś lektury? Jeżeli chcieli byście więcej informacji do artykułu - nie widzę problemów, często o tym z przyszłą żoną rozmawiamy. Zauważyliśmy, że jak mówimy na głoś "hej, mamy problem, prosimy o pomoc" to zawsze ona się pojawia, w różny sposób - ale wiemy że to nie znikąd. Proszę o odpowiedź na te pytania

pozdrawiam
[dane do wiad. FN]

Jesteśmy w kontakcie z autorem historii i poprosiliśmy go o bardziej szczegółowy opis.