Film ten jest podzielony na cztery części, z których każda jest szczegółowo poświęcona odrębnemu aspektowi tajemnicy Juliusza Verne'a. Pierwsza część poświęcona jest dzieciństwu Juliusza Verne'a. Od trudnego okresu dorastania w atmosferze ściśle religijnej, pod nadzorem biczującego się ojca, do wieku dorastania i wstąpienia do masonerii, Gardiner przedstawia portret zbuntowanego, młodego człowieka zafascynowanego ezoteryczną - i często heretyczną - sztuką. Po napisaniu takich powszechnie znanych powieści, jak Podróż do środka Ziemi, czy Dwiadzieścia tysięcy mil podwodnej żeglugi, nazwisko Verne'a stało się wszystkim bliskie. Trójwymiarowa, filmowa adaptacja Podróży do środka Ziemi, Walden Media i New Line Cinema, jest kolejnym dowodem na dalekosiężny wpływ idei Verne'a na zachodnie społeczeństwo. Zaryzykuję jednak stwierdzenie, że niewielu z nas zna przeszłość autora wspomnianych dzieł. W pierwszych minutach "Niezwykłych Podróży", Gardiner dokonał wspaniałe pracy przeniknięcia do historii ukrywającej się za historiami, wskazując na dzieciństwo Verne'a, jako klucz do zrozumienia jego drogi do gnostycyzmu i masonerii. Ta biografia z uwzględnieniem aspektów ezoterycznych jest, moim zdaniem, najsilniejszym i najbardziej interesującym aspektem tego filmu. Najbardziej treściwą jest część 2 filmu pt. "Dzieła". Gardner odsłania w niej potrzebę Verne'a do szyfrowania ukrytych informacji w jego powieściach. Mimo, że sam autor głosił idee anty - materialistyczne, gnostyczne i ważne dla ludzkiej egzystencji, to - zdaniem Gardinera - musiał umieszczać je w kontekście swojej fikcji literackiej, aby uniknąć gniewu Kościoła i różnych tajnych organizacji. Wskazując na konkretne przykłady posługiwania się przez Verne'a wartościami masońskimi, takimi jak braterstwo czy alegoria śmierci i odrodzenia, Gardiner przedstawia jedyny w swoim rodzaju, uporządkowany ciąg dowodów, które zaprzeczają twierdzeniom dotychczasowych biografów francuskiego pisarza. Niewątpliwie ukryty symbolizm, wykazany przez Gardinera, wnosi nowy aspekt do głębi dzieł Verne'a. Dla tych, którzy dobrze znają jego dzieła, może to być asumpt do lich lektury w nowym świetle. Odpowiednio części 3 i 4, zatytułowane "Hetzel" i "Krąg", są bardziej refleksyjne w porównaniu z pierwszymi dwoma. Znacznie krótsze, przedstawiają ostatnie lata życia Verne'a, jego popadnięcie w biedę i depresję. Raczej spekulatywna i nie do końca trafna część 4 jest, moim zdaniem, słabym punktem tego filmu. Nie podając żadnych dowodów, a jedynie bazując na słowach szaleńca, Gardner tworzy teorię, że siostrzeniec Verne'a - który strzelił do niego z bliskiej odległości z pistoletu - zrobił to, gdyż jego umysł był kontrolowany za pomocą techniki wykorzystanej przez tajną organizację. Taka teza doskonale nadaje się do dzieła fantastycznego, ale, moim zdaniem, nieco umniejsza ogólną wiarygodność filmu. Na koniec filmu Gardner dodał epilog, a także kolaż "Interesujących Faktów". W drugim z nich znajduje się pamiętna piosenka "The Next Time That I see You On The Moon, Kennetha L. KInga. To dobry pomysł, gdyż służy ona wspaniałemu, radosnemu zakończeniu filmu. /oto krótki fragment tego dokumentu, w którym są bardzo sympatyczne animacje pokazujące okręt NAUTILUS przemierzający podwodne przestrzenie/ WIECEJ O FILMIE - kliknij na link