Natura jest wolna, gdyż w pełni poddaje się Boskiemu porządkowi – regułom stworzonym przez coś, co obce cywilizacje nazywają Kreacją, a my Bogiem. Dlatego wszystko, co robi Kreacja, lub co pozostawia niezmienione jest zawsze słuszne.

Jest bardzo silnie związana z naturą, a ona z Kreacją.

Z tego powodu warto obserwować zachowanie natury podczas zmian pór roku. Zima jest ostatnią porą starego roku i pierwszą nowego. Przedstawia ona sobą koniec i początek procesu rozwojowego.

Twoje życie powinno być dokładnie tak samo zorganizowane jak rok: Wiosna to okres dojrzewania, od urodzenia do 20. roku życia. Lato symbolizuje czas rozkwitu, od 20. do 40. roku życia. Jesień charakteryzuje się ubywaniem sił witalnych między 40. a 60. rokiem. Zima to kurczenie się ciała od 60. roku życia do śmierci.

Zgodnie z tym podziałem, do 20 lat żyje człowiek głównie swoją witalnością i świadomością „Ja”. W lecie swego życia ma z reguły partnera i dzieci oraz rozwija świadomość „Ty”. Jesienią powinno nabrać znaczenia jego ukierunkowanie na Boga.

Zimą mężczyzna i kobieta powinni żyć jak brat z siostrą i razem iść duchową ścieżką.

W zimie człowiek znajduje ciepło we wnętrzu, a nie na zewnątrz.

Aby móc się z godnością i w szczęściu starzeć, musi on mieć w sercu rozwiniętą miłość, która go wypełnia i ogrzewa.

Tego ciepła nie możesz jednak szukać dopiero w zimie. Może być bardzo zimno, jeśli zaczniesz się starać o drewno i piec dopiero, gdy spadnie śnieg.

Może ci się zdarzyć, że nie znajdziesz ani jednego, ani drugiego i będziesz musiał strasznie marznąć.

Dlatego od małego, od wiosny twojego życia rozwijaj kontakt z własnym sercem, inaczej mówiąc kontakt z Bogiem (lub Kreacją jak wolisz). Jeśli zatroszczysz się o to odpowiednio wcześnie, nie będziesz musiał później marznąć, lecz będziesz spokojnie wygrzewał/wygrzewała się w cieple, które bije od źródła.