Zalewają nas reklamy, w których króluje młodość. Piękni, zdrowi, uśmiechnięci ludzie zdobywają kolejne przedmioty, które sprawiają, że są jeszcze bardziej szczęśliwi, choć wcześniej także przecież byli szczęśliwi. Starości tam nie ma, a jeśli nawet przez chwilę się pojawia, to także jest uśmiechnięta, pogodna, otoczona wnuczętami, a jeśli jakiś ból, to wystarczy maść i on znika – znowu zabawa.

Tymczasem starość jest zupełnie inna. Pełna cierpienia, depresji, samotności i braku nadziei. Jeden z naszych kolegów pokazał prawdziwy obraz starości, który nie jest pokazywany w reklamach.

[…] czasem w tym wszystkim, w tym codziennym natłoku newsów zapominamy o tym, co dzieje się tuż obok nas. Szpitale przepełnione, starsze osoby osłabione zostawione same sobie. Jest jakiś program w ludziach, który uruchamia się i każe zapomnieć o ludziach starszych, każe być obojętnym. Na co dzień w ogóle o tym nie myślimy. Starość jest brzydka, smutna, chorobliwa, a w środku tego wszystkiego dusza, która czuje tak samo od dziecka. […]

Po co jest starość? Jaki był zamysł stworzenia tak potwornego etapu na końcu drogi zwanej życiem? Ludzie mówią „Bogu starość nie wyszła”, ale jest dokładnie odwrotnie. To jest perfekcyjny mechanizm, który jest szansą dla każdego człowieka.

Szansą, aby powoli porzucał świat materii, a zagłębiał się w świat ducha, odnalazł wewnętrzne światło, porzucił szaleństwo z kolejnym pomnażaniem majątku (który i tak zostawi i zostanie błyskawicznie roztrwoniony przez drugie pokolenie), ale aby zaczął szukać prawdziwego sensu życia. A to można odnaleźć tylko i wyłącznie w duchowości. To nie jest przypadek, że kościoły są wypełnione starymi ludźmi. Oni szukają. Nie tam, gdzie trzeba, ale szukają – to także dla nich prowadzimy naszą „Szalupę Ratunkową”. To dla ludzi wkraczających na sam szczyt góry zapalamy nasze światło na latarni, która jest ukryta na ‘Tajemniczej Wyspie’, gdzie znajduje się port okrętu Nautilus.