Kto wierzy w przypadek, ten nie wierzy w doskonałego ducha wiecznego (Boga, kreacji itp.) przenikającego otaczającą nas prymitywną materię. Kto nie wierzy w moc duchową absolutu, nie może w niczym dostrzec opatrzności, a jedynie dostrzega przypadek po przypadku. Od tej zasady nie ma wyjątku.

Czy nie widzisz, że to duch wieczny wszystko stwarza, powoduje, utrzymuje? Czy nie wyczuwasz, że w misternym świecie atomów, planet, gwiazd i galaktyk jest ukryta myśl tego przedwiecznego ducha, którego ludzie nazywają Bogiem? Ta wiedza uczy pokory i głębokiego szacunku - najlepszej ochrony przeciw truciznom duszy: zarozumiałości i dumie.

Jeśli jest ci trudno zrozumieć działanie przypadku, zastanów się czasami, w jaki sposób ludzie spotykają swojego partnera, jak znajdują swoje miejsce w życiu, albo jak docierają do wiedzy o energii źródła. Trudno ci zrozumieć tę tajemnicę kryjącą się za tzw. przypadkiem? Ułatw sobie zadanie i zrezygnuj z tego.

Chcieć to zrozumieć na naszym, prymitywnym etapie rozwoju duchowego jest śmiałym, ale bezsensownym przedsięwzięciem. Szukaj tej tajemnicy w wodzie, świetle słońca czy wietrze, a następnie znajdź w sobie. Wówczas nagle doznasz iluminacji i zobaczysz doskonałość gry, którą ludzie z niewiedzy nazywają przypadkowością.

Kiedy dojdziesz do tego etapu zrozumiesz, jak ważne w tym wszystkim jest bycie sobą, a nie udawanie kogoś, kim się nie jest. W tym pierwszym jest prawda i szczęście, w tym drugim fałsz i cierpienie.