Czy zakładając reinkarnację nie byłoby lepiej gdybyśmy jednak pamiętali swoje poprzednie wcielenia? Może wtedy byśmy nie popełniali tych samych błędów oraz bylibyśmy bardziej świadomi swej duchowej natury?

ODPOWIEDŹ FN:

Absolutnie nie. Człowiek musi w pełni zrozumieć lekcję. Łzy musza być autentyczne, ból prawdziwy. Wiedząc, że z naszym obecnym partnerem przeżywaliśmy to „coś” już kiedyś rzeczywiście nie popełnilibyśmy wcześniejszych błędów, ale przeżycie nie byłoby autentyczne, ale byłoby grą nastawioną na maksymalne zmniejszenie bólu i cierpienia. A to nie o to chodzi.

Śledząc przeróżne losy dusz, które później inkarnują się w dziwnych układach (mąż zadający ból swojej żonie może być w następnym wcieleniu jej dzieckiem, które będzie musiało walczyć o jej miłość – układy „mąż-żona” wracają, ale nie jest to reguła!)  wielokrotnie przekonywaliśmy się o nieskończonej sprawiedliwości i mądrości takiego rozwiązania. To jednak jedna uwaga: brak pamięci występuje tylko dla istot niższych duchowo – jak ludzie. Wielcy mistrzowie zachowują już „na zawsze” pamięć o swoich wcieleniach, gdyż „mechanizm zapomnienia” nie jest im po prostu potrzebny w dalszej drodze. I wtedy pamięta się wszystko i zawsze!

Cywilizacje stojące wyżej od nas (i nie w poziomie technologicznym budowy bardziej zaawansowanych smartfonów, ale oczywiście duchowym) zachowują pamięć. Stąd nie muszą niczego „zaczynać od nowa”. Ich wiedza dlatego jest tak potężna! Zawsze powtarzamy: kluczem do ruszenia z miejsca dla ludzkości nie są „nowe wynalazki”, ale wiedza duchowa. Cywilizacja stawiająca tylko na postęp technologiczny zapominając o „duchowym” jest skazana na klęskę.