[...] Wysłuchałam z ponad miesięcznym opóźnieniem Państwa audycji dotyczącej reinkarnacji i świadectw dzieci- jako jednych z najbardziej wiarygodnych. Oczywiście zgadzam się z tym i nie mam najmniejszych wątpliwości, co do istnienia zjawiska inkarnowania oraz istnienia "praw boskich"; m.in. prawa przyczyny i skutku.
Żeby zbyt wiele nie pisać, bo macie Państwo miliony maili do przeczytania, chciałam napisać krótko o swoim synu.
Franek jest teraz chłopcem niespełna 5-letnim i pamięć zdarzeń wcześniejszych coraz bardziej się u niego zaciera, ale było kilka momentów, które wprowadziły nas rodziców w ogromne zdumienie.
Jak wszyscy rodzice na świecie, kochający swoje dzieci czekaliśmy na pierwsze słowo- oczywiście niepisany konkurs- mama, czy tata?

I jakież było nasze osłupienie, kiedy pierwszym słowem wypowiedzianym przez naszego syna był: HELITOPTET (helikopter). W tym czasie interesowały go zabawki tylko i wyłącznie naśladujące, bądź imitujące kręcące się śmigła helikoptera (tak jest zresztą do tej pory). 

Ze wszystkiego był w stanie zrobić helikopter- nawet z kredki i gumki, ale to nie wszystko.  Każda zabawa helikopterem kończyła się tak, że helikopter w rezultacie płonął. Próbowaliśmy różnych zabaw/gier, ale wszystkie sprowadzały się do latania. Nawet podczas rysowania schemat był ten sam- kazał sobie rysować np. drzewo, domek, słoneczko, potem na obrazku obowiązkowo musiał pojawić się helikopter, a następnie natychmiast zamazywał cały obrazek czerwoną, bądź pomarańczową kredką i mówił, że helikopter i pilot spłonęli.

Pytaliśmy go o to wiele razy i za każdym razem odpowiadał, że spłonął w helikopterze. Nie pamiętał więcej szczegółów, albo nie umiał tego opowiedzieć. Moim zdaniem pozostałością po wcześniejszym życiu były tak silne emocje towarzyszące umieraniu, że tylko i wyłącznie pamięć o tym zdarzeniu przyszła w nowym wcieleniu. Nagła śmierć wywołała tak silny wstrząs, że dusza w kolejnym wcieleniu odpamiętniła sobie ten obraz. Zadawaliśmy mu pytania, czy chciałby zostać mechanikiem, strażakiem a może dla "zmyłki"; pilotem samolotu; z całą stanowczością odpowiadał, że tylko i wyłącznie pilotem helikoptera. W wieku 2,5 roku znał różne typy helikopterów, czym zdumiał Pana na lotnisku, kiedy wymieniał stojące w hangarach helikoptery Helikoptery, to nie jedyna rzecz. Było jeszcze kilka innych zdarzeń i pytań.

Kiedyś podczas jazdy autem rozpłakał się z takim żalem i tak głośno, że myśleliśmy, że coś się stało na tylnym siedzeniu. Okazało się, że przypomniał sobie, że miał syna i woził go do przedszkola i za wszelką cenę natychmiast chciał mieć znowu dziecko. Nie rozumiał, że w tym momencie jest to niemożliwe... (jak to? przecież miałem syna) Innym razem w momencie usypiania zaczął coś mówić- dość bełkotliwym głosem, nie usłyszałam, co mówi, coś o dziecku, więc pytam:
-kto synku będzie miał dziecko?
A on na pół-przytomny w stanie tuż przed zaśnięciem: moja mama, ale nie Ty, ta druga ja na to: to będziesz starszym braciszkiem;-tak będę -a masz drugą mamę?
-tak, taką co mnie bije
pytam: dlaczego tamta mama Cię bije?
-muszę się bronić, bo ona mnie mocno bije; Dla mnie, w tamtym momencie, jak i po wielu przemyśleniach był to ewidentny wgląd w tzw. życie równoległe. (Jesteśmy istotami wielowymiarowymi i nasza dusza istnieje w wielu aspektach równocześnie) Inna sytuacja, kiedy syn mówi, żeby przestać dawać mu jedzenie. Pytamy dlaczego? A on na to: bo ja nie chcę już tutaj, NA TYM ŚWIECIE żyć;.
Wielokrotnie zadawał pytania: ile jeszcze będzie dzieckiem? kiedy będzie ZNOWU dorosły Po takich zdarzeniach, czy rozmowach pytaliśmy, dlaczego nas wybrał? dlaczego akurat do nas przyszedł, jeżeli miał tyle możliwości, a on nam odpowiedział- po te, żeby nauczyć Was "niekochania";
Teraz, im jest starszy, im szybciej wychodzi z dziecięcego stanu alfa coraz bardziej "zasłania"; mu się pamięć przeszłości. Coraz rzadziej mówi takie rzeczy, chociaż czasami wtrąci jakieś zdanie, po którym kolana się uginają.

Opisałam to w bardzo telegraficznym skrócie, po to, żeby tylko zasygnalizować i potwierdzić, że takie rzeczy istnieją i zdarzają się częściej wokół nas, niż nam się wydaje.
Nadmienię tylko, ponieważ ktoś mógłby nam zarzucić, że są to rzeczy narzucone z zewnątrz (np. z filmów, bajek, czy opowieści), że  nie oglądamy TV i kontakt z innymi ludźmi mamy dość sporadyczny.

Bardzo serdecznie pozdrawiam
[dane do wiad. FN]