[...] Nawiązując do artykułu o piorunach kulistych, przypomniała mi się pewna sytuacja podejrzewam z 2013 roku. Bardzo lubię wychodzić na zewnątrz podczas burzy i patrzeć w niebo a nawet nagrywać przebieg całej burzy. Któregoś popołudnia przechodziła dosyć spora komórka burzowa nad Tomaszowem Mazowieckim, oczywiście wyszedłem jak zwykle na zewnątrz jednak tym razem bez aparatu i dostrzegłem białą kule, promieniującą dosyć mocnym blaskiem.

Jej pojawienie się było  poprzedzone  błyskiem jednak bez grzmotu. Na moje oko kula ta miała jakieś 20 - 30 cm i  oddalona była od 1 km do  1,5 km od miejsca obserwacji. Nie wiem ile przeleciała lotem poziomym, ale widoczna była przez jakieś 40 sekund.

 Pozdrawiam.

[...]

//email dotarł na pocztę FN 21 czerwca 2018

I przesyłam Państwu link do filmu nagranego podczas burzy jako ciekawostkę. Przepraszam za słownictwo.

uderzenie w transformator.

​

Chcialabym sie podzielic pewnym swiezym wydarzeniem.Jakies 3 tygodnie temu moja mama nocowala ze swoim partnerem w hotelu, pieski zostawili w samochodzie. W nocy obudzilo ja znajome szczekniecie jakby jednego z naszych pieskow. Otworzyla oczy i zobaczyla zarys psa z czerwonymi oczami ktory zaraz zniknal.

Jakos dwa tygodnie pozniej tez mialy miejsce dziwne wydarzenia. Sprzatala wieczorem w kuchni wszystkie okna byly pozamykane a drzwi w przedpokoju same sie odchylily i same zamknely. Potem mama czytala ksiazke i kartki zaczely same dziwnie falowac. Pare dni pozniej partner mojej mamy mial smiertelny wypadek. Zginal jadac samochodem. Na moja uwage szczegolnie zwrocil ten pies juz czytalam podobne historie i pies byl powiazany ze smiercia jakiejs osoby. Dziekuje,
 
Pozdrawiam,
[dane do wiad. FN]

I jeszcze jedna historia z tych "nadesłanych do FN".

[...] Mieliśmy w domu 3 psy-mieszańce wilka. Kiedy chciały to były w domu, kiedy chciały to biegały po działce. W 1995 r. zachorował  2,5 letni Beri. Lecznie go przez 2 m-ce nic nie dało bo była to nosówka skórna, ciało gniło i odpadało kawałami. Wreszcie gdy nie pił, nie jadł i oślepł trzeba go było uspić.

Rozpacz w rodzinie trwała kilka tygodni. Płakali wszyscy. Drugiego dnia po śmierci Beruśki, 2 psy spały na posłaniu. Mama zmywała w kuchni i w pewnym momencie usłyszała jak ktoś/coś uderza w klamkę od drzwi zewnętrznych zupełnie tak, jak to robił któryś pies, gdy chciał by go wpuścić do domu.

W tej samej sekundzie 2 psy zerwały się z posłania podbiegły razem do drzwi i zaczęły chrobotać/uderzać w klamkę tak, jak to robiły, gdy chciały by je wypuścić na dwór.Mama podbiegła do drzwi, otworzyła z klucza i wypuściła psy na podest-schody. Psy wybiegły i zaczęły się nerwowo rozglądać i widać było po nich, że są zdziwione, że nie ma Beruśki.

Następnego dnia, moja mama poszła do piwnicy w której był węgiel i koks. Wcześniej, lubił z nią tam chodzić Beri, i tylko on. Mama nie lubiła tego, bo brudził łapy wchodząc na opał i zawsze starała się go odpędzić od drzwi ale on był sprytniejszy od niej i zawsze upilnował ją jak wchodziła do piwnicy i wcisął się. Tego dnia mama weszła do piwnicy i zanim zaświeciła światło zauważyła 4 płomyki (wielkości palących się zapałek) jak wbiegały na węgiel, podbiegły do okna i zgasły. Te płomyki biegły tak, jak biegłyby 4 łapy.
[dane do wiadomości FN]

 

[...] Mój dziadek zmarł w 2012 roku, przed śmiercią chorował na alzhaimera, ja będąc wtedy w szkole średniej miałem sporo wolnego czasu wiec opiekowałem się dziadkiem. Życie babci nie należało do do łatwych w tym okresie czasu, dziadek dokuczał babci nie poznawał, wyzywał oraz często dzwonił na policje i zgłaszał włamanie a babcie traktował jak złodzieja. Koło 12-13 lat wcześniej dziadek z babcia przeprowadzili się do bloku obok na 1 piętro, wcześniej mieszkali na 4 co powodowało spore problemy z racji ich wieku, podczas choroby dziadka jednym z typowych objawów była dobra pamięć 20 lat wstecz a przy tym nie pamiętał ze jestem jego wnukiem a babcia jego żona, ale zmierzając do sedna sprawy.

Dziadek ZAWSZE uciekając mi na spacerze lub gubiąc się gdzieś przychodził pod drzwi mieszkania w którym
Mieszkal w przeszłości czyli do mieszkania na 4 pietrze. Nadszedł dzień śmierci dziadka, zatrzymanie akcji serca, próba resustytacji krążeniowo oddechowej lecz niestety nadszedł jego czas. Po 3 dniach pogrzeb i tu się cała akcja zaczyna, jako że mieszkam w małym miasteczku to dzień po pogrzebie zaczepiła moją babcie pani która kupiła od nich mieszkanie, mówiąc ze słyszała o śmierci męża i składa kondolencje, ale tez chciałaby się podzielić tym co przeżyły jej dzieci, opisała, ze w nocy po pogrzebie dziadka, jej dzieci które maja pokój zaraz po lewej stronie przy wejściu do mieszkania obudziły się w nocy z płaczem, że jakiś „dziadek” stoi w drzwiach i nie na nie patrzy, opisały ze był to starszy pan z siwymi włosami.

(Dalej mocno przeżywam tą opowieść) jak nie trudno zgadnąć dzieci nie miały pojęcia o śmierci i pogrzebie dziadka ani o tym, że pokój w którym mieszkają był od zawsze pokojem dziadka. Od tamtej pory wierze w duchy zmarłych osób oraz w to, ze wszystko ma drugie dno. Pozdrawiam [...]

W ramach naszego cyklu XXI PIĘTRO - Twoja Historia prezentujemy ciekawy opis wydarzenia z UFO sprzed 10 lat. Nasz czytelnik opisał nam całe wydarzenie i przesłał poprzez facebook. Jego opis z mapką prezentujemy poniżej.

...i jeszcze mapa, gdzie doszło do tego wydarzenia.

[...] Moze Panstwa zainteresuje moje doswiadczenie. To bylo ok. 20 lat temu, gdy bylem jeszcze uczniem szkoly podstawowej.

Zdarzenie mialo miejsce 1-3 miesiecy po smierci mojego dziadka. Wdrodze do szkoly, zobaczylem mezczyzne idacego tym samym chodnikiem, w moim kierunku, ale nie na wprost. Gdy byl juz bardzo blisko, rozpoznalem w nim mojego dziadka! Byl ubrany w charakterystyczny dla niego ciemno-zielony garnitur, na glowie mial kapelusz. Glowe mial skierowana wprost, ale oczy mial zwrocone na mnie. Bylem sparalizowany, pewnie strachem i zdziwieniem, wiec nie reagowalem zupelnie, kontynuowalem swoj krok. Jeszcze przez chwile po tym gdy sie minelismy nie mialem odwagi obejrzec sie do tylu, ale w koncu to zrobilem - nie bylo tam nikogo... Z tego co pamietam dookola nie bylo inni przechodni.

Dziadek ogromnie mnie kochal. Nota bene, zreszta mial bardzo bogaty zyciorys. Podobno uciekl z Katynia, zostal zeslany na Syberie, 3 razy udalo mu sie uniknac wyroku smierci. Do Polski wrocil w polowie lat 50tych. Byl bardzo dobrym czlowiekiem - gdy uwieziony w celi przymieral glodem, dzielil sie swoimi sladowymi porcjami chleba ze szczurami, ktore go odwiedzaly w celi. Chroniac rodzine nie chcial z nikim dzielic sie swoimi doswiadczeniami.

Mam w zanadrzu jeszcze jedna, potencjalna historie, dotyczaca kolezanki mojej zony. Miyako, ktora jest Japonka, opowiadala mojej zonie, ze kiedys poddala sie regresji hipnotycznej. Wierze w reinkarnacje, ale zwatpilem w prawdziwosc jej historii gdy uslyszalem ze byla kiedys ksiezniczka lub wysoko postawiona osoba na jakims dworze. To co mnie zastanowilo to fakt, ze w bodajze ostatnim wcieleniu byla Japonskim lekarzem przeprowadzajacym eksperymenty medyczne na chinskich wiezniach w trakcie drugiej wojny swiatowej.

Ciekawe, ze akurat 2-3 tygodnie wczeniej czytalem artykul o zamiarze przebadania masowego grobu w poblizu slynnego Tokijskiego szpitala, w ktorym pospiesznie pochowano ofary nieludzkich eksperymentow gdy losy Japonczykow byly juz przesadzone. Miyako uczeszcza na kurs uzdrawiania (w pewnej miedzynarodowej szkole zalozonej przez byla pracowniczke NASA - nie pamietam w tej chwili nazwiska) a to, ze sie temu oddala, rowniez to, ze pracuje jako pielegniarka, zinterpretowala jako nieswiadome "zadoscuczynienie" tego czym zajmowala sie w poprzednim wcieleniu.

Pdalszych sukcesow w badaniu zjawisk niezwyklych!

Pozdrawiam,
[dane do wiad. FN]

[...] Witam serdecznie. Od wielu lat czytam strony Fundacji. Interesuję się tą tematyką mając cichą nadzieję zobaczyć, być świadkiem czy, przeżyć jakieś doświadczenie które pozwoli mi w stu procentach uwierzyć.
Na dzień dzisiejszy w pamięci mam tylko jedną historię, kiedy będąc dzieckiem w połowie lat 80-tych obserwowałem dziwne zachowanie mojego psa.

Otóż był taki tydzień, ( może dwa, nie pamiętam już ) gdy mój pies dokładnie o godzinie 14:00 budził się, albo przestawał się bawić i z podkulonym ogonem niemal czołgał się do drzwi wyjściowych z mieszkania, a tam przez pięć minut trząsł się ze strachu jak osika. Nie pomagało żadne głaskanie, kiełbaska, czy próba zabawy. Równiutko o 14-tej pies zmieniał się w jednej chwili. Ja w domu niczego nie zauważyłem, ale pamiętam, jak koledzy na podwórku mówili, że psy wyczuwają duchy i pewno u mnie straszy.

Nie bałem się jednak, nic się nie działo, pies nie patrzył w jakąś konkretną stronę, po prostu natychmiast pełzł pod drzwi. Nie było żadnych dźwięków, huku, czy burzy. Po dokładnie pięciu minutach pies wracał do pokoju, kładł się na swoje miejsce i zasypiał jak gdyby nigdy nic. Jednego dnia zabrałem go na spacer w tym czasie. Gdy tylko wyszedł z bloku ogon do góry i nie było śladu po strachu.

Po kilku, czy kilkunastu dniach psi strach zniknął i już nigdy się nie powtórzył. Pamiętam to dobrze. Dotykałem, go czy nic go nie boli, albo czy nie jest chory. Ale nie.
Po kilkunastu latach, gdy pies już dawno nie żył miałem o nim sen. Sen z gatunku tak realistycznych, jakich doświadcza się tylko raz w życiu. We śnie pies ginie spadając z dachu wieżowca, a ja nie mogę go złapać.
Pozdrawiam
Maciej.

Droga Fundacjo,  Od dawna czytam wasze wszystkie newsy na stronie i zawsze z zaciekawieniem zagłębiam się w lekturę o naszym zapisanym losie i sile wyższej, która pcha nas w ręce właśnie tegoż przeznaczenia. Zacząłem wierzyć w siłę reinkarnacji, ale o tym za chwilę. Mam kilka przeżyć, którymi chciałbym się podzielić. Być może ktoś czytając zwróci uwagę na właśnie takie drobne rzeczy w swoim życiu, które pozwolą mu zmienić bieg historii lub chociaż troszkę zboczyć z kursu gdzieś zapisanego (Chociaż gdybając, to każdą naszą decyzję i jej zmianę możemy podpiąć pod nasz zaplanowany z góry już los).

 Otóż, wracając do lat mojej młodości kiedy to często odwiedzał nas przyjaciel rodziny, wydarzyło się coś bardzo ciekawego. Pan Kazik (bo tak się nazywał) miał ciągnik, którym właśnie to zajeżdżał pod nasz dom. W zwyczaju już miałem, wsiadać na niego i udawać, że nim kieruję, trąbiąc gdy tylko ktoś przechodził obok. No ale cóż to za frajda dla

12 letniego chłopaka, który może na niego tylko wsiąść a nie pokierować nim. Dlatego też często ustępowałem swojemu 4 letniemu bratu. Pamiętam jak dziś, gdy pewnego razu posadziłem go na fotel kierowcy on ni z gruchy ni z Pietruchy powiedział „Pamiętam jak byłem duży to jeździłem tym ciągnikiem”. Niby nic, ot to dziecięca fantazja.

Kilka miesięcy później, gdy mój starszy z braci kończył 20 lat dostał od dziadka motor, którym kiedyś jeszcze gdy nie był formalnie jego przewoził mnie. Tym razem przyszła kolej na młodszego, żeby wsiadł i przejechał się motorem jako pasażer. Chłopak był zawsze żywiołowy, chętny do wszelakiej rozrywki nagle pobladł i powiedział, że on nie wsiądzie na motor bo kiedyś jechał (co oczywiście nie było prawdą) i teraz nie chce wsiadać na niego bo się boi. Oczywiście nikt nie wziął tego na serio, ot to dziecięca paplanina jak w wypadku jeżdżenia na traktorze. Suma summarum siłą posadziliśmy go na siedzeniu i brat zrobił z nim rundkę.

Kilka lat później już w wieku gimnazjalnym z ciekawości zacząłem wypytywać o dziadków od strony mamy, ponieważ nigdy ich nie widziałem – oboje umarli przed moimi narodzinami. Z opowieści dowiedziałem się, że dziadek zginął w wypadku. Jadąc motorem razem z moją mamą wpadli pod ciągnik jadący bodajże z bronami. Mój dziadek zginął na miejscu a mama była w śpiączce przez 2 miesiące. Z moich dalszych drążeń dowiedziałem się, że pan Kazik został przyszyty na wujka w momencie kiedy zaczął pomagać naszej rodzinie w uprawie.

Kierował ciągnikiem, którym kiedyś jeździł mój dziadek, by po kilkunastu latach go odkupić. Tym właśnie ciągnikiem przyjeżdżał potem żeby nas odwiedzać. Mam ogromne podejrzenia, że mój młodszy brat to w rzeczywistości kolejne wcielenie mojego dziadka.

 Czy mój brat może być wcieleniem mojego dziadka? Czy macie więcej wiadomości na temat inkarnacji w tej samej rodzinie? Oczywiście poza tymi opublikowanymi 14.06.2018? Uwielbiam tą tematykę, o wiele bardziej niż o NOL i liczę na jeszcze więcej publikacji!

[dane do wiad. FN]

Dziękujemy pięknie za przesłanie nam tej historii, która wzbogaci nasze archiwum. Czy brat jest wcieleniem dziadka? Praktycznie oceniamy prawdopodobieństwo takiej sytuacji na prawie 100 procent. To dokładnie tak się dzieje, że dusze np. dziadków pojawiają się w bardzo bliskim otoczeniu rodziny, często jako prawnuki lub wnuki. Rodzina często żartuje "z dziadka zdarta skóra... tak podobny!", a to jest dokładnie on. Takie sytuacje zdarzają się często!

Bardzo interesujący jest wątek związany z owym lękiem odczuwanym na widok traktora. To praktycznie przesądza, że to jest to wcielenie. Proszę zobaczyć materiał z naszego Archiwum FN o ponownym zejściu na ziemię scenarzysty "Przeminęło z Wiatrem" i okoliczności jego śmierci w poprzednim życiu, które miały bardzo ciekawy efekt w obecnym zachowaniu chłopca.

Witam. Mam na imię [...]. Mam 27 lat i mieszkam w Warszawie. Do napisania do Was skłonił mnie artykuł o wyjściu z ciała.

Będąc dzieckiem przeżyłem coś podobnego - pamiętam to jakby było wczoraj  - co zdarzyło się Adamowi Hanuszkiewiczowi. U mnie było podobnie. Siedziałem sam w pokoju i nagle zaczęło sie to dziać. Moje ciało poczuło
odrętwienie, zawirowało wszystko,  nie  dochodziły do mnie żadne myśli a po chwili widziałem siebie z góry z wysokości sufitu. Byłem  wolny, szczęśliwy, mogłem się unosić.

Po chwili pojawiła się myśl że się boję że nie wrócę do swojego ciała i wtedy wróciłem. Powtarzało się to kilkakrotnie i po pierwszym takim doświadczeniu zawsze wiedziałem że to się stanie zaraz i pragnąłem tego. Moment wyjścia i lewitacji był fascynujący. Przestało to się dziać gdy miałem 7-8 lat. Ponowne wyjście zdarzyło mi się w wieku ok 15 lat i scenariusz był ten sam -  po wyjściu pojawia się ten sam strach, że nie wrócę i zostanę poza ciałem.

W wieku 27 lat to uczucie wychodzenia pojawiło się znów tylko tym razem nie wyszedłem z ciała tak jakby moje ludzkie "ja" nie pozwoliło na to doświadczenie - ograniczyło moje możliwości. Do 27 roku życia, w ogóle nie interesowałem się tematem OBE, czy zjawisk paranormalnych, a to co przeżyłem chowałem w sobie bojąc się niezrozumienia - zwalając na chorobę jaką przeżyłem mając rok ( zapalenie opon-rdzeniowo mózgowych ).

Po ostatniej nieudanej próbie przeżycia tego postanowiłem porozmawiać o tym ze swoją mamą. Jakie było moje zdziwienie, gdy mama spojrzała się na mnie wzrokiem, którego nie potrafię do dziś określić i powiedziała "teraz wiesz, że jest coś po drugiej stronie" i na tym skończyła się rozmowa - zachowała się tak jakby i ona to przeżywała kiedyś, ale nie
chciała o tym rozmawiać. Byłem tym zakłopotany i postanowiłem opowiedzieć o tym swojemu bliskiemu koledze - niestety jego reakcją było wyśmianie mnie z pytaniem co dziś paliłem albo piłem. Wobec takiej reakcji postanowiłem zaprząc do pracy internet i znalazłem coś o zjawisku nazywanym OBE.

Poczytałem nieco co nieco i zastanawia mnie jeden fakt. Wszyscy Ci, którzy piszą o OBE opisują podróże, różne wymiary i mówią, że nie można nie wrócić do ciała - zatem skąd u mnie podświadomy lęk, o to że moje ciało umrze, ze nie będę mógł wrócić do niego? Dlaczego ja poruszałem się tylko po miejscu gdzie się znajdowało moje ciało?

Zaznaczam od razu że nie wiem skąd to się bierze, ale nigdy nie bałem sie śmierci traktując ją w kategoriach że jest naturalnym końcem życia. Poza tym nurtuje mnie jeszcze jedno - do 7-8 roku życia czyli do tego samego momentu gdy miewałem wyjścia z ciała, pojawiał się cyklicznie sen - jedyny jaki pamiętam ze swojego 27 letniego życia - ucieczka, czy też
bieg przez las i spadanie w przepaść, otchłań. Towarzyszyło temu dokładnie takie samo uczucie spadania, jakie poznałem w dużo starszym wieku skacząc do wody z wieży 10 m na nogi, czy tez spadanie w dół na specjalnej konstrukcji na wesołym miasteczku. Sen kończył się uderzeniem o podłoże a ja zawsze budziłem sie w tym samym momencie, a moje ciało
podskakiwało i prężyło się  w momencie uderzenia. Mając ten sen zawsze wiedziałem ze to się skończy w ten sam sposób.

Pozdrawiam
[dane do wiad. FN]

[...] Czytając dzisiejszy artykuł z XXI PIĘTRA o reinkarnacji (przypadek chłopca) przypomniała mi się moja historia
z dzieciństwa, która może mieć z tym związek, a przynajmniej jest trochę podobna do tej opisywanej, i mogłaby
świadczyć o pamięci, któregoś poprzedniego mojego wcielenia, ale wcale się nie upieram, że na pewno o tym
MUSI świadczyć- pomimo, że akurat dla mnie fakt reinkarnacji czy transmigracji jest niezaprzeczalny i podobnie
jak Wy, nikogo nie mam zamiaru do tego przekonywać :)

No, ale do rzeczy, a właściwie do owej sytuacji przynajmniej nieco podobnej do opisywanej przez Was:
Było to jak miałem koło 5-6 lat (chyba wtedy jeszcze nie chodziłem do 1-szej klasy) i wtedy z jakąś regularnością- szacuje, że mogło to być koło 10-ciu max. kilkanaście razy, w jakichś odstępach czasu (na pewno nie codziennie) śnił mi się, można by rzec powtarzający się koszmar:

cała akcja z moim udziałem rozgrywa się w jakiejś chyba dżungli/sawannie (może to Afryka?), jestem razem z niedużą grupką innych ludzi, jesteśmy uzbrojeni w jakieś dzidy/włócznie (czarni ludzie też są wśród nas) i w wielkiej panice uciekamy.
Na początku nie kojarzę przed czym "zwiewamy", ale za chwilę trafiamy do jakiejś groty/jaskini, która teoretycznie powinna być wybawieniem z opresji, ale... grota okazuje się ślepym zaułkiem, nie można jej zamknąć niczym, a to przed czym wszyscy uciekają to stado lwów, które za nami trafia do tej groty, no i... można się domyśleć jak to się dla nas wszystkich kończy- w pewnym momencie jeden lew zbliża się do mnie opartego o krańcową ścianę groty/jaskini i... czarno przed oczami- koniec filmu/snu.

Nie potrafię określić czy w tym śnie jestem dorosłym czy dzieckiem, ani nawet swojego koloru skóry- patrzę po prostu swoimi oczami na to co się dzieje, a nie na siebie i biorę w tym wszystkim czynny udział.
Ciekawe jest to, że pomimo, że jestem już teraz  "DUUUŻY" to b.dobrze ten sen pamiętam- zawsze miał tę samą treść w szczegółach i zawsze tak samo się "źle" kończył dla mnie (i tamtych ludzi też) i zawsze tak samo byłem przestraszony zaraz po obudzeniu się po nim, pomimo, że:
teoretycznie po pierwsze- już od drugiego razu znałem treść snu łącznie z niefortunnym zakończeniem, więc niby żadna niespodzianka, a po drugie- skoro się powtarzał regularnie, to już nawet za drugim razem "powinienem" wiedzieć, że to tylko sen i nie ma się czego bać.
A tu figa- paniczny strach za każdym razem ten sam.
Po jakimś czasie ten sen przestał mi się śnić i tyle...
Dodam tylko, że sypiam/sypiałem zawsze dobrze, śnią mi się rzeczy b. różne i b. często- praktycznie codziennie, ale nigdy żaden sen się nie powtarza, za wyjątkiem tego i jeszcze jednego, którego tu na razie nie opisywałem.
Podsumowując elementy podobne do opisywanej przez Was sytuacji to- wiek 5-6 lat, no i powtarzalność snu z tymi samymi szczegółami, ten sam strach za każdym razem i samoistne zaprzestanie śnienia tego snu w późniejszym wieku.
Niech każdy sobie sam oceni, czy to może też coś potwierdzać, czy to tylko przypadek ;)
Ja się w każdym razie nie upieram, ale co ciekawe, pomimo, że było to już tak dawno temu, to do dziś opisywaną
sytuację dobrze pamiętam łącznie z towarzyszącymi jej emocjami.
 
Pozdrawiam kapitana okrętu Nautilus, wszystkich oficerów i załogantów
życząc Wszystkiego Najlepszego :))
Wasz wierny czytelnik,

(nazwisko i email do wiadomości redakcji)

[...] Witam. Przyciagnela mnie do Was strona na ktorej sa historie dzieci ktore pamietaja swoje poprzednie wcielenie nie ktorzy ludzie sie z tego smieja .Obecnie mam 4letnia corke ktoregos razu  bardzo mnie zaskoczyla wstala rano i odparla:

- Mamo kiedys jak bylam mala nikt sie nie chcial ze mna bawic ,bylam kiedys malym chlopcem i nikt sie nie chcial ze mna bawic!

Corka nie raz mi mowila takie rzeczy jednak nie zwrocilam az tak na to uwagi jednak pozniej opowiedziala mi ze pamieta jak ja bylam mala i mnie karmila opiekowala sie mną odparlam jej wiec ze to ja sie Nia opiekowalam gdy byla mala w tedy z pewnoscia siebie mi odpowiedziala ze nie ze to ona opiekowala sie mna i opowiedziala jak mnie przewijala jak mnie karmila ak sie ze mna bawila na poczadku myslalam ze poprostu pamieta to jak ja sie corka opiekowalam jednak po chwili zrozumialam ze corka mowi o tym bardzo powaznie w tedy zapytalam jej czy pamieta jak ja bylam mala odparla z pewnoscia siebie ze tak

[dane do wiad. FN]

[...] Witam wszystkich.
Jestem tu nowa. Chciałabym opowiedzieć historie, ktora nie daje mi spokoju i czesto mysle o tym co widzialam. Zdaje sobie sprawe, ze zabrzmi to nieprawdopodobnie, dlatego nikomu o tym nie mowilam i nie powiem. Jako dziecko spedzalam czas nad jeziorem, bylam pod opieka duzo starszej siostry. Bylo piekne lato. Mieszkalysmy w domkach letniskowych chyba jakiegos zakladu pracy.

Byli tam rodzice kolezanki mojej siosty. Ktoregos wieczoru/mialam jakies 12 lat/ poprosilam siostre, zeby poszla ze mna do lazienki. To byl duzy wspolny obiekt, polozony na uboczu tego Osrodka. Siostra nie chciala, bo bylo jakies ognisko a ja sie uparlam, ze wlasnie teraz chce umyc wlosy .Poszlam sama. Pamietam, ze wieczor byl b. cieply. Bylo juz ciemno, szlam sciezka/Osrodek byl w lesie nad jeziorem/.

W pewnym momencie podnioslam glowe i pamietam co wtedy pomyslala. Bylam bardzo zdziwiona,ze nad lasem jest dach. To nie byl dach, tylko olbrzymi plaski obiekt, ktory wisial nad samymi drzewami. Byl prawie czarny. Nie byl gladki tylko jakby porowaty. Byly w nim okienka. Wszystkie byly oswietlone. Nie pamietam zadnych swiatelek i dzwiekow. W jednym z tych okienek staly jakies postacie. Patrzyly na mnie. Byly bardzo szczupłe. Widzialam je od pasa w gore. Nie widzialam twarzy dokladnie.

Pamietam tylko, ze nie czulam strachu a te postacie sie usmiechaly? chociaz nie potrafie ich opisac, poza tym, ze mialy cos na glowach. Wygladalo to jak czepki plywackie. Od tego momentu nie pamietam nic. Nie pamietam nawet reszty pobytu w tym Osrodku.

Przypomnialam sobie o tym wydarzeniu w szczegolach jakies 5 lat temu. Wczesniej mialam tylko jakies przeblyski. Potem,po kilku latach, zaczely sie moje problemy i zastanawiam sie, czy moge to jakos laczyc. Zaczely sie moje problemy z telekineza. Robilam wszystko, zeby nad tym zapanowac, ale to nie latwe - tym bardziej, ze w ogole sie tym nie interesowalam. Po prostu wydawalo mi sie oczywiste,ze tak mam. Pozniej moja rodzina przyjela ten fakt za naturalny. Moj tata byl wyksztalconym czlowiekiem, ale byl bardzo zajety, wiec niewiele mu o tym mowilam. Mama prosila,zebym o tym nie myslala. Co wlasciwie zrobilam, bo zylam normalnie i bylam bardzo szczesliwa ;)

W wieku ok.22 lat to sie bardzo nasililo i czasami nie moglam nad tym zapanowac. Pamietam dzien,w ktorym ucieklam z domu do ogrodu z malutkim synkiem na reku.W kazdym pokoju doslownie z hukiem pekalu zarowki. W kuchni popekaly talerze itd. Nie bede o tym teraz pisac, ale zrobilam wszystko, zeby to opanowac. Wiele tych"umiejetnosci"zostalo, ale nigdy ich nie wykorzystywalam. Moze raz czy dwa, ale tylko w dobrym celu. No i teraz opisze cos, co sie wydarzylo w lutym tego roku i wlasciwie dlatego do Was pisze. Rzecz byla tak przerazajaca, ze pomimo uplywu kilku miesiecy nie moge przestac o tym myslec.

Od wielu lat mieszkam za granica.W Londynie. Od dwoch lat w domu, otoczonym duzym parkiem. Wokol parku jest duzy, ceglany mur. Za murem jest bardzo ruchliwa ulica, gdzie cala dobe jezdza samochody. Latem, gdy drzewa sa zielone, prawie nie widac ulicy. Ale zima widac dokladnie druga strone ulicy, szczegolnie, ze sa tam latarnie. Z mojej sypialni jest wyjscie na balkon. Mniej wiecej na wys.2 pietra. Na tym chodniku po drugiej stronie ulicy w dzien ludzie chodza sporadycznie. W nocy w ogole. Nie ma tam przystanku autobusowego wiec nikt nie chodzi przy ruchliwej ulicy bez celu. Domy sa jakies 300m dalej.

Wiem,ze mozecie uznac mnie za osobe nienormalna ,ale ja naprawde to widzialam!! No wiec byla bardzo zimna, lutowa noc, tego roku. Nie bylo sniegu, ale wial bardzo silny wiatr i doslownie bylo oberwanie chmury tak mocno padalo. Obudzilam sie w nocy i nie moglam zasnac. Wzielam papierosa i wyszlam na balkon zapalic. Na tym chodniku po drugiej stronie ulicy zobaczylam czlowieka. Stal bokiem do mnie. Byl bardzo wysoki. Mogl miec jakies 2 metry wzrostu. Zaskoczylo mnie skad tam sie wzial o tej porze, bo bylo ok.3, Potem zobaczylam, ze nie mial zadnej kurtki, czapki tylko biale spodnie i biala koszule .Wlosy poldlugie zaczesane do gory i jakby przyklejone do glowy, bo mimo takiej ulewy w ogole sie nie poruszaly.Te wlosy tez byly biale. I wtedy on zaczal pomalu isc. Pomyslalam sobie, chociaz bylam juz lekko przestraszona, ze pewnie zaraz zatrzyma jakis samochod bo kto bedzie szedl zima tak ubrany w taka pogode? Jak zrobil kilka krokow to ogarnal mnie taki strach ,ze nie moglam sie ruszyc. On nie szedl jak czlowiek ,tylko jak robot. Byl wyprostowany ,patrzyl przed siebie i wykonywal takie posuwiste ruchy a ZADEN samochod nie jechal.To na tej ulicy sie nie zdarza!

Ten jego ruch byl tak straszny, ze rzucilam papierosa i ucieklam do domu. Zgasilam swiatla i doslownie trzeslam sie ze strachu. Polozylam sie i balam sie poruszyc. I tak zasnelam. Na tym balkonie, latem zawsze palilismy swiece i lampiony, zeby jakos oswietlic ten park. Teraz, jak wychodze wieczorem, nie zapalam nic bo nie chce oswietlac domu i przyciagac niczyjej uwagi. Moze slyszeliscie o kims kto widzial taka osobe? Mam nadzieje, ze nigdy wiecej nic takiego nie zobacze, bo widok byl naprawde przerazajacy. Kto mi uwierzy? Pewnie nikt, bo ja pewnie tez bym nie uwierzyla. Pozdrawiam serdecznie:)

[dane do wiadd. FN]

[...] Kiedyś dzieciaki z podwórka przyniosły mi kociątko mieszczące się w dłoni, mogło mieć co najwyżej parę godzin. Nie miałem pojęcia co zrobić, więc poszedłem na miejsce gdzie zostało znalezione (i zapewne przyszło na świat) w celu zrozumienia co się stało. Na miejscu znalazłem łożysko, jeszcze dwa maluszki i rozszarpane szczątki kolejnego, bardzo przykry widok. W pobliżu kręcił się jakiś kot/kocica ale do kociąt podszedł(a) tylko je obwąchać.

Tak więc w domu miałem trójcę kocich noworodków, głowiłem się strasznie co mam teraz począć. W końcu coś mnie tknęło. Przecież w starej pralni pod mieszkaniem jakiś czas temu swoje młode odchowała dzika kotka, problem był taki że jak młode trochę podrosły to przeprowadziła się z całą gromadką na inne podwórko i ostatnio widziałem ją kilka tygodni wcześniej. Mając ją na myśli i nie zastanawiając sie długo, poszedłem z jednym kotkiem na poszukiwania.

Chciałem dojść na podwórko koło rzeczonej pralni, a żeby tam dojść trzeba przejść przez jedną z 5 piwnic, bądź obejść cały blok (mieszkałem na jego środku). Nasza piwnica była zamknięta więc skorzystałem z klatki obok, po wyjściu z piwnicy opadła mi kopara i dostałem waty w kolanach - dokładnie naprzeciw wyjścia spokojnie czekała owa kotka!

Zbliżyłem się lekko do niej i nie zdążyłem wyciągnąć zza pazuchy oseska kiedy do mnie podeszła (zaznaczam że była "dzika" jak to się mówi) i delikatnie go odebrała. (Mi odebrało mowę i myśl, wewnętrzny sceptyk tego nie udźwignął, przeżyłem istne Katharsis). W kolejnej turze przyniosłem dwa kolejne młodziaki, znów na mnie czekała. Wzięła jednego i -tym razem to ja na nią czekałem - po kilku minutach przyszła jeszcze raz. Ledwo wróciłem do domu a tu niespodzianka - jeszcze jeden noworodek znaleziony w piwnicznym okienku i po raz kolejny spotkaliśmy się w "umówionym" miejscu. [...]

/tekst jako komentarz załoganta o loginie Vrill został "wychwycony" przez nasz monitoring w komentarzach i trafił do Archiwum FN/

[...] Bracia mojej mamy zostali powołani do Wermachtu na front wschodni.  Nie było wyjścia – odmowa groziła ulokowania całej rodziny w Oświęcimiu. Taki był niestety los mieszkańców Górnego Śląska (Dlatego mówiąc bardzo łagodnie i delikatnie- mam żal do Kurskiego za „Dziadka z Wermachtu”). Gdy pierwszy zginął – nastąpiło coś co już kilka osób opisało – Zatrzymał się zegar z kukułką. Informacja o śmierci przyszła oczywiście później. Niemcy zawsze byli skrupulatni, podali dokładny dzień i godzinę śmierci wujka. Oczywiście była to ta sama godzina, na której zatrzymał się zegar w tym samym dniu. Skąd była wiadoma godzina śmierci? Proste. Pociąg z eszelonem został zbombardowany, przez wojaka sowieckie – wielu wtedy zginęło na miejscu.

Nie muszę dodawać, że zegara nie można już było naprawić. Był u kilku zegarmistrzów (wtedy naprawdę byli fachowcy). Niestety nie można go było uruchomić. Nie wiem tylko, czy to jest moja wyobraźnia, czy też fakt autentyczny  – to muszę z mamą ustalić –  ale było chyba coś takiego- zegar po naprawie chodził, ale tylko do tej godziny, na której się zatrzymał. Gdy drugi zginął wszyscy słyszeli dźwięki przypominające toczenie się jakiś przedmiotów po firance i uderzenia o podłogę podobne do rozbijających się surowych jajek. Tak to przynajmniej mama mi opisała.

Zostałem wyśmiany, gdy jeszcze w czasach szkoły podstawowej opowiadałem o tym kolegom. Od tego czasu oczywiście zamilkłem.

Następną informację o śmierci otrzymałem osobiście. Był rok 1985 byłem w wojsku. W nocy przyśniła mi się babcia (mama mojego ojca) w trumnie – uśmiechała się do mnie. Następnego dnia zatelefonowałem po linii wojskowej do sąsiadów od moich rodziców. Dowiedziałem się, że  przed chwilą otrzymali telegram o śmierci babci.

Zmory nocne dotyczą mnie osobiście. Doświadczyłem tego z 7 – 8 razy. Pierwszy raz ok. 18 lat temu. Fakt jest faktem, byłem w tamtym czasie w lekkim dołku życiowym – sprawy sercowe – trochę alkoholu itd. Ale gdy to się działo alkoholu nie było. Byłem sam w mieszkaniu. Miałem problemy z zaśnięciem. Oglądanie TV, książka, radio, nic nie pomagało. W pewnym momencie leżąc w ciemności na brzuchu usłyszałem jakby lekki szum czegoś nadlatującego z tyłu. I w tym momencie nie mogłem się ruszyć ani oddychać, ani wydać z siebie głosu nawet szeptu. . Próbowałem ruszyć kończyną. Nie było szans. Nie wiem jak długo to trwało. Wydawało mi się, ze całą wieczność. W rzeczywistości jednak 1-2 minuty. Gdy ustąpiło, zaświeciłem światło. Byłem przestraszony . Co jest grane. Zacząłem się zastanawiać  czy coś dzieje z moją psychiką. W ciągu trzech miesięcy miałem jeszcze 2-3 „powtórki”  Sytuacja analogiczna. Zauważyłem jednak, że gdy zacząłem się modlić trwało to krócej. Nie muszę mówić, że zasypiałem w tamtym czasie przy zapalonym lampce przy łóżku. Zacząłem uporządkowywać swoje życie. Przez długi czas nic się nie pojawiało. Po kilku latach incydenty  się powtarzały– jednak w długich odstępach czasu. Ostatni raz jakieś 4-5 lat temu. I co ciekawe. Działo się to w nocy, gdy obok mnie spala żona. 

Nie wiem, czy to wszystko wiązało się z jakąś próbą ostrzeżenia mnie. Żebym skorygował swoje życie  tutaj i w tym wymiarze? Nie wiem. Te pierwsze zmory na to wskazują. Te drugie –  nie jestem do końca tego pewien.

[...]

[...] W styczniu 1993 roku mój ojciec był już ciężko chory. Lekarze w szpitalach nie stwierdzili raka, ale wszystkie objawy na to wskazywały. Ponieważ od wielu miesięcy nie wychodził z domu, nie widywał się ze znajomymi-oni przyszli do nas do domu do ojca spytać go o przyczynę nagłego długotrwałego zamilknięcia. Pan Gieniek podszedł do łóżka ojca, spojrzał na niego i zwrócił się do mnie: "z niego to już nic nie będzie, jakby się coś stało to niech pani da znać" .Nie zdążyłam nic odpowiedzieć, gdy mój ojciec odpowiedział:"jak coś się stanie to ja sam dam znać".

04.02.1993 roku w południe,ojciec zmarł w szpitalu. 05.02.1993 roku, ok. godz. 6.30 ktoś zadzwonił do furtki. Gdy wyszłam, zobaczyłam pania Halinę-towarzyszkę życia pana Gienka, która spytała mnie:"jak czuje się ojciec?". Opowiedziałam, że zmarł wczoraj, że nie wiem kiedy pogrzeb bo będzie sekcja zwłok, że miałam powiadomić gdy będzie już coś wiadomo.

A pani Halina na to:"wiedziałam, że nie żyje bo dziś, kilka godzin temu, leżałam jeszcze w łóżku ale już nie spałam, czuwałam by nie zaspać do pracy, suczka  spała w nogach, gdy nagle zaczęła warczeć, coraz głośniej i głośniej, wreszcie podnisła się na łóżku, zajeżyła i dalej warczała. W tym momencie poczułam uścisk nosa tak, jak Rysiek miał zwyczaj dwoma palcami ściskać komuś nos.

To były jego palce. Po chwili puścił mnie, suka coraz ciszej warczała, wreszcie położyła się, ja zadzwoniłam do pracy i powiadomiłam, że dziś spóźnię się, i przyszłam do was".Pani Halina do dziś przynosi kwiaty na grób mojego ojca .Jola

[...] Witam.

Przeczytałem przed chwilą wasz nowy wpis o apelu pewnego naukowca który prosi o modlitwę.
Zaciekawiło mnie kilka rzeczy w tym tekście. A chodzi o oddziaływanie człowieka na wodę.
Zastanawiam się czy ta zależność nie może być odwrotna. Jeśli myśli człowieka potrafią oddziaływać na wodę to czemu nie może być tak, że dotyczy też i drugiego człowieka.  Zresztą. Opisze dokładniej o co mi chodzi.
Od 3 miesięcy rozmawiam z pewną dziewczyną. Nie ukrywam, że ją kocham.
Ale jest pewna rzecz która dzieje się od niedawna. Otóż 3 czy 4 tygodnie temu zauważyłem, że "czuje" kiedy dziewczyna (o której teraz jest mowa) pisze do mnie na telefon. I niedawno zrobiłem test.
Wyłączyłem głos i wibracje w telefonie i położyłem go na biurku, zamknąłem oczy a kiedy poczułem jej obecność, podniosłem telefon i w ciągu dosłownie sekund otrzymałem smsa. Powtórzyłem ten "test"
kilkanaście razy i za każdym razem podnosiłem telefon na sekundy przed lub po tym jak otrzymałem smsa.
Po opowiedzeniu tego przeżycia, zapytałem się jej czy tak samo czuje kiedy myślę o niej. Powiedziała wtedy, że robi jej się ciepło i czerwienią się jej policzki.
Do dzisiaj kiedy pisze z tą dziewczyną wyłączam głos i "bawię się w zgadywanie".

Miłość buduje nienawiść rujnuje. Tymi słowami zakończę tą wiadomość.

Pozdrawiam.

Dziękujemy za wszystkie historie, które przysyłacie Państwo do XXI PIĘTRA. Ze względu na ogromną ilość tego typu relacji od czasu do czasu będziemy zamieszczać po kilka różnych, aby zmniejszyć trochę liczbę oczekujących na publikację.

[...] Bardzo serdecznie witam Załogę Nautilus, Kilka miesięcy temu pojawił się artykuł na głównej stronie o tym jak ktoś w prezencie przyniósł komuś kwiaty z cmentarza i w domu zaczęły się dziwne rzeczy, coś żądało odniesienia kwiatów na cmentarz.

 W mojej rodzinie zdarzyły się bardzo podobne historie, które chciałabym tu opisać, jak i wśród znajomych. Pod koniec lat 70tych mój wujek powiesił się. On był człowiekiem bardzo apodyktycznym, zawsze musiał mieć racje nawet jak tej racji nie miał, ciągle z kimś skłócony, wszystkich uważał za durni, w domu dochodziło do awantur.

 Na jego pogrzebie nikt nie płakał, wielu odetchnęło z ulga, ze skończyła się gehenna z nim. Kilka lat później moja siostra cioteczna (a wiec jego córka), poznała kogoś, wyszła za mąż, jej mąż się wprowadził do jej domu i kiedyś znalazł gdzieś zapomniane męskie buty. Nic nie komu nie mówiąc przehandlował je na coś deficytowego ze swoim kuzynem. Wczesne lata 80te to wiadomo poważne braki towarów za komuny, ten jego kuzyn miał jakieś szersze stopy i nie mógł znaleźć butów dla siebie.

 Te znalezione idealnie na niego pasowały. Kilka dni później w jego mieszkaniu zaczęło dziać się coś dziwnego, zaczęły same spadać przedmioty z półek i stołów, jakieś kroki, i coś zaczęło rzucać tymi butami. On się tak tego wystraszył, ze odniósł te buty to domu mojej kuzynki i wtedy okazało się że te właśnie buty miał na sobie wujek w momencie jak się powiesił a pochowano go w innych. Jak odniósł te buty to te dziwne zjawiska ustąpiły. Buty przeleżały jeszcze sobie parę lat i się rozsypały, ciocia je wyrzuciła.

 Inna ciocia, a siostra wujka, z która się nie lubił, kiedyś pod koniec listopada poszła do niego na grób, posprzątać wypalone znicze, i wzięła ze sobą do domu parę pustych doniczek po chryzantemach z jego grobu i sąsiedniego bo były w dobrym stanie a ciocia miała dużo roślin doniczkowych w domu i chciała mieć doniczki do przesadzania. Bardzo szybko coś w jej domu zaczęło się dziać, zaczęły spadać same przedmioty, sztućce ze stołu same spadły, szuflada sama się otworzyła, coś tez przewracało te doniczki. Ciocia bardzo wystraszona odniosła doniczki cmentarz i to się uspokoiło.

 Rozmawiałam kiedyś o tym w pracy i to okazało się ze znajomi mieli podobne historie poza jednym.

Koleżanka mówiła, ze w latach 80tych jej ciotka była bardzo zazdrosna o wujka i ciągle podejrzewała go o zdrady. Miała chyba jakieś urojenia na ten temat. Kiedyś na jesieni założyła drogie futro jakie miała, poszła nad wodę i nie wiadomo czy był to wypadek czy samobójstwo ale wpadła do wody. Uznali za wypadek, bo samobójcy wtedy ksiądz nie chciał pochować. Jacyś wędkarze tam byli i wyciągnęli ją a było ciężko bo futro nasiąkło wodą jednak nie udało się jej uratować. Futro stanowiło wtedy dużą wartość, jakoś je wysuszyli bez szkody i dostała je jakaś kobieta z rodziny ale potem oddala je innej a ta kolejnej i tak krążyło.

 Podobno każda z nich miała koszmary, w domu coś się dziwnego działo, jakieś uderzania w szafę, z polek obok szafy gdzie wisiało te futro spadały książki. Futro ostatecznie wróciło do jej męża, ten powiesił w szafie i tak wisiało niezadbane ileś lat, mole zjadły i trzeba było je wyrzucić.

Dziwna sprawa, nieprawdaż?

 Inny kolega jak to słyszał, mówił, ze w jego rodzinie dziadek po śmierci babci przejął się tym ze sam ma raka, cierpiał w chorobie i w końcu się powiesił. Przedtem napisał testament i zapisał dzieciom co ile któremu a ze był człowiekiem majętnym to majątek był nie tylko dom, ale rożne wartościowe rzeczy, w tym były i buty, garnitury, palta, futra które w latach 80-tych stanowiły wartość. Rodzina potem tego używała i „nic nie straszyło” nic się nie działo.

 W późniejszych latach poznałam znajomego, który pochodził ze wsi, a w jego rodzinie był taki strach wręcz zabobonny przez zmarłymi. Palono ich rzeczy po śmierci. Wtedy umarł na wsi jakiś dziadek tego znajomego, pogrzeb był w domu i zasłoniono lustra, a po pogrzebie spalono pościel w której umarł jak i jego ubrania. Znajomy wzbraniał mi się powiedzieć czemu tak jest ale kiedyś opowiedział historie w która nie wiem czy wierzyć, bo trochę jak z horroru. Otóż, w jego rodzinie, zanim on się jeszcze urodził, gdzieś w latach 50tych doszło do tragedii. Jakiś jego młody kuzyn założył się z kolegami, ze jest taki odważny, ze w nocy pójdzie na cmentarz. Wygrana miało być pól litra wódki. Jego koledzy zostali pod brama a on miał dojść do środka cmentarza, do jakichś tam grobów.

 Gdy tam doszedł zobaczył czapkę czy też kapelusz leżący na grobie więc to wziął i przyniósł kolegom. Zakład wygrał i tu nie wiadomo co się stało z tą czapką ale kilka dni później zaczął słyszeć jakiś głos za nim „oddaj czapkę, oddaj czapkę”. Ten głos słyszał nie tylko on, ale i inni domownicy, wszyscy bardzo się wystraszyli, w ich domu zaczęły same spadać przedmioty, i doszło do tragedii bo sprawca nie wytrzymał i się powiesił. Glosy i te dziwne zjawiska ustąpiły. Od tej pory w rodzinie tego znajomego nie przynoszą nic z cmentarza i palą rzeczy swoich zmarłych. Ciężko w to uwierzyć, ale tak mi powiedział.

 Nie wiem dlaczego zmarli tylko w jakichś szczególnych wypadkach upominają się o rzeczy po sobie, tyle się słyszy o kradzieżach z cmentarzy, zniszczonych nagrobkach i sprawców nic się nie dzieje

 Pozdrawiam Zaloge FN, i jeśli chcecie możecie wstawić ten mój list w jakiś artykuł, proszę tylko o niepodawanie moich danych

 pozdrawiam

 [dane do wiad. FN]

Pięknie dziękujemy za opis tej historii. Od zawsze przestrzegamy przed noszeniem rzeczy po zmarłych "złych ludziach", gdyż naprawdę zdarzają się dramatyczne sytuacje, kiedy duchy przyciągnięte energią "swoich przedmiotów" zaczynają wpływać na życie ludzi, którzy nieopatrznie zaczęli nosić coś, co według ducha należało do niego.

Bardzo polecamy zapoznanie się z materiałem wideo z naszego archiwum, który bardzo dobrze pokazuje wpływ złej energii przedmiotu, która "przelepiła się" do zegarka i wyraźnie przyciągała jakiś mroczny byt, który opętywał żywych ludzi, którzy nieświadomie nosili ten zegarek.

[...] Odnośnie owej czarnej postaci o ktorej ostatnio na nautilusie glosno. Co prawda nie mialem zadnej podobnej przygody ale pamietam jak moja babia opowiadala historie o owej zakapturzonej postaci. Babcia mieszkajac na na wsi w latach przedwojennych miala stycznosc z dziwna tradycja. Mianowicie na bramach przed kazda posesja kazdego gospodarza wieszano cos w rodzaju talizmanu chroniacego przed Kapturnikem ( jak go zwali ) lub Diableskim mnichem.

Co prawda babcia nie powiedzial jasno co znajduje sei w owym talizmanie ale twierdzila ze byly tam kosci malych zwierzat i kamienie czy tez zasuszone kwiaty i zioła wszystko zapakowane w lniana szmatke. Niektorzy ludzie nawet wmurowywali takie cos w sciany domow lub zakopywali przed brama. Jesli chcecie wiedziec skad je brali to odpowiadam od Cyganow i to jak sama babcia silnie akcentowala od starszyzny cyganskiej ktora znala sie na ziolach i magii lepiej niz ktokolwiek inny. Z opowiadan babci wynikalo ze podobne pratkyki stosowali praktycznie wszyscy mieszkancy wioski od katolikow ( podobno sam proboszcz posiadal taki ) przez mala dispore zydowska po prawoslawncy konczac ( dla wyjasnienia podam ze babcia mieszkala na kresach nieopodal Lwowa  wiec nie trudno zrozumiec taka roznorodnosc etniczna ).

Talizman mial jak juz wspomnialem moc ochronna przed duchem, bytem, demonem,  czy jak ja nazwac zwana Kapturnikiem najczeciej. Wg miejscowej legendy byl to  mnich zyjacy na przelomie XVII/XVIII ktory zaprzedal dusze diablu za wiedza tajemna ( jakkolwiek to dziwacznie brzmi ). Mnich za to mial po dzien sadu ostatecznego krazyc po ziemii bedac na uslugach diabla.

Babcia opowiadala rowniez ze czasem w nocy bylo slychac pojekiwania mnicha ktory lamentowal nad soba. Gdy zjawial sie glownie noca a jakis gospodarz nie posiadal owego talizmanu to kury swinie czy nawet konie mu chorowaly lub wrecz zdychaly. Babcia byla sosba bardzo rozsadna i sama do konca nie dowierzala owym historyjkom ale sama potwierdzala ze czasem slyszala owe jeki biegnace z drogi ktora przecinala cala wies. Dla mnie to raczej typowe historyji wiejskie kazda wioska miala wlasna wersje ale moze komus przypomna sie podobne opowiadane historyjki.

Prosilbym rowniez o nie zamieszczanie moich danych
Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

I jeszcze dwie nadesłane do nas historie, które trafiają do XXI PIĘTRA.

Witam Serdzecznie.Sorry,ze zajelo mi tyle czasu na odpowiedz,poprostu tzw napisze jutro,az wrescie dzisiaj pisze do was.A wiec Pan Andrzej Kaczorowski przyjechal na pokazy do Kanady,ja uslyszalem reklame w radio,ze pierw bedzie pokaz w jedneym z Poloninych klubow nocnych a potem bedzie mozna zamawiac tzw prywatna wizyte.

Kiedy o tym powiedzialem zonie ,to zona zaczela sie wzbraniac,ze juz raz bylismy tu w Kanadzie na hipnozie u naszego rodaka i ten nam nic nie pomogl,tylko,ze ja jak rozmowialem z tym Panem od hipnozy ,to mi mowil,ze zony podswiadomosc ,bardzo sie przedczyms wzbrania i potrzeba wiecej wizyt a zona z kolej wziela to za tzw oszustwo,ale jak przyjechal Kaczorowski to przekonalem zone i poszla pierw na tzw wystep grupowy,jak przyjechalem z trasy bo jestem kierowca Tira ,to zona zaczela mi opowiadac a wiesz on jak chodzil miedzy ludzmi ,to tak dziwnie mnie dotkna i mi sie to nie spodobalo,pytam sie jak cie dotkna a tak za ramie jak chodzil miedzy krzeslami jak ludzie siedzieli,ja juz w tedy wyczulem,ze znow ta sama stulacja, co bylo u poszdniego hipnoterapelty,czyli podswiadomosc znow dala sie we znaki, zeby czasami moja zona nie poszla na ta prywatna wizyte.

Zadzwonilem i sie umuwilem na prywatna wizyte z Panem Kaczorowskim,Jak przyslismy to osobiscie przywital nas pan Anrzdej Kaczorowski i w prowadzil nas do takiego pokoju ,w sumie bardzo przytulny mi sie wydal ten pokuj,wygodne kanapy,przyciemnione swiatlo,Pan Anrzej przeszedl do konkretow i spytal nas ,co nas tu sprowadza,ja ,ze ogladalem jego sesje na YOUTUBE, i ,ze bardzo mi sie jego programy podobaja itd itd i to,ze mamy broblem z paleniem papierosow, a moja zona wogole niema bladego pojecja jak zucic ten nalog,Pan Anrzej poprosil mnie a zebym poczekal w poczekalni bo on chce zadac pare pytan z dziececych lat mojej zony,bo przyczyna jak to okreslil tkwi w podswiadomym umysle, a zona moze nie bedzie sie czula kofrontowo przy mnie opowiadac o dzieciecych latac zycia, ja oczywiscie powiedzialem nie ma sprawy i wyszedlem.Siedzialem tam w poczekalni moze 10 minut, jak przyszedl Kaczorwski i mi mowi,ze sprawa jest konkretna i on dokonuje EGZORCYZMU na mojej zonie, bo przy mojej zonie jest dusza zmarlego w tragiczynych okolicznoscich jej ojca.PROSZE PANSTWA SZCZENKA MI SPADLA NA PODLOGE PROSZE MI WIERZYC NA SLOWO,

Ja mowie do Pana Kaczorowskiego Panie Andrzeju mysmy tu zona przysli po to zeby ,wrescie sie pozbedziemy palenia fajek a nie jakies kur..a,az przeklnolem pamietam, wypedzanie duchow wsumie to bylem podeksytowany, zdenerwowany i tysiace mysli mi przechodzilo przez glowe,ale nic wszedlem tam do pokoju ,moja zona lezala na fotelu w glebokiej hipnozie, przynajmniej takie mialem odczucie,  lezala cala zaplakana a Kaczorowski odrazu przeszedl do pytan,i zaczol sie pytac jej ojca poprzez moja zone,pada pytanie Czeslaw (imie ojca mojej zony) co sie dzieje teraz,pada odpowiedz jestem bity ,bardzo mnie bija jestem pijany,kopja mnie po glowie,kuzwa jak ja to uslyszalem to gesia sukure mialem na calym ciele,chwycilem za telefon komurkowy zeby nagrywac ,ale mialem problem wlonczyc telefon ,bo doslownie mialem ten telefon drugi dzien, byl dla mnie calkiem nowy telefon i jeszcze sie znim  nie zapoznalem,ale po moze dwuch minutach,udalo mi sie wlaczyc i nagrywac,ale jak wlaczylem to tez swiatlo sie  wlaczylo w telefonie i Pan Kaczorowski pokazal mi reka zebym wylaczyl bo przeszkadza,wylaczylem,jak przyslismy do domu to wycagnelem i powiedzialem zonie ,ze chyba cos nagralem ,wlaczylem i padlo pytanie Kaczorowski pytal sie ojca mojej zony ile ma lat ,ale na telefonie zarejstrowal sie glos mojej zony ojca, to bylo tak,Pan Kaczorowski sie zapytal - Czeslaw ile masz lat, pada odpowiedz odpowiada moja zona   56 , na telefonie komurkowym slychac wyrazny glos meski ,zona jak to uslyszala zaczela plakac i mowic mi ,ze to glos jej ojca,ja mowie do zony ,tam  w pokoju byl Kaczorowski, byla tez asystentka Kaczorowskiego, bylem Ja i bylas Ty, Pan Kaczorowski pytal sie twojego oja za posrednictwem twoim ,nikogo wiecej tam nie bylo.

Prosze Panstwa w skrucie napisze,ze ojciec zony byl klawiszem i prawdopodobnie zostal zamordowany przez bylych wiezniow z wiezenia w Strzelcach Opolskich tam byl klawiszem i tam tez traktowal bardzo zle wiezniow,a  moja zona mi opowiadala ,ze bardzo zle traktowal jej mateke  oraz  moja zone kiedy jeszcze mieszkali jako rodzina w Kamienej Gorze,moja zona mowila ,ze ostatni raz widziala go jak miala 18 lat i ,ze ojciec sie bardzo tlumaczyl i wsumie bylo mu przykro za tamte lata,z koleji Kaczorowskie pytal sie jej ojca dlaczego jest przy mojej zonie to on powiedzial,ze byl zly dla swojej corki i musi ja chronic.Droga redakcjo Nautilus ,nie byde wszystkiego opisywal co tam zaszlo,bo mozna ksiazke napisac,moja zona na koniec tej sesji widziala swoia matke ktora tez nie zyje, swojego zmarlego dziadka ktory tez nie zyje i swoijego ojca jak wszyscy razem odchodza do swiatla,swiatla ktore bylo bardzo jasne ,ale tez przyjemne, pamietam jeszcze,ze po tym caly zajsciu ,to moja zona opowiadala,ze czuje sie bardzo letko na ciele ,ze to takie dziwne uczucie.Tyle kochani,bylem slyszalem, wiem co  widzialem i co sie nagralo  i nik mi tego nie powie ,ze tzw  tamata strona po smierci nie istnieje,ze to tzw halucynacje,

HALUCYNACJE TO MAJA ,ALE PSELDO NAUKOWCY.Poz serdecznie, bedzie mi milo jak ktos z waszej stony napisze co o tym sadzi.Pozdrawiam serdecznie was wszystkich jak kiedys bede w Polsce to jak pozwolicie to was odwiedze i odegram te 5 sekunud zarejstrowane na telefonie 5 sekund, ktore zmienily moja wiare we wiedze ,teraz wiem ,ze tamta strona jest  kiedys wierzylem ,ze zycie tu na ziemi, to tylko jakies nasze duchowe doswiadczenie teraz to wiem,chyba,ze ktos udowodni,ze sie myle,ale to malo prawdopodobne ,hejka Zbigniew z Kanady.PS sory za blendy i brak znakow interpunkcyjnych,ale mieszkam od dziecka w Kanadzie a bedzie to juz ponad 30 lat,jeszcze raz serdecznie pozdrawiam moj mail macie tel to [dane do wiad. FN] nie wiem jaki jest kierunkowy na Kanade z Polski ,gdyby ktos od was chcial zadzwonic to nie ma sprawy bardzo prosze ,dzwonic do mnie jest najlepiej poznym wieczorem albo w sobote lub w niedziele,jest  6 godzin roznicy miedzy Kanada tu gdzie mieszkam a Polska, jak umne jest teraz 19sta to uwas jest 1wsza rano.Czesc. [...]

[...] Jestem zalogantem Nautilusa i chcialam opowiedziec Państwu co w ostatnich pieciu miesiacach mi sie przydarzylo. Byc moze uznacie mnie  za wariatke, bo ja osobiscie, gdyby ktos opowiedzial mi cos takiego tak wlasnie zareagowalabym, prosze jednak przeczytac i znajdzie Pan byc moze w tym jakas logike.
Otoz jakies cztery miesiace temu po smierci mojego brata(zmarl 10.01.2018 roku) Byl to ostatni czlonek mojej rodziny. Stracilam rodzicow i dwoch braci. Jak kazdy czlowiek pograzony w zalobie tesknilam za nimi. Ogladalam na You Tub TCI(transkomunikacje) w jezyku francuskim. Widzialam w nich wysylane przez bliskich przekazy, wiec ktoregos pieknego dnia postanowilam zrobic to samo. Zakupilam program Wave Pade i poinformowalam sie co i jak robic, zeby je zrobic ( biale swiece, rozaniec, modlitwy tzw. zabezpieczenie i jako podklad nie radio a deszcz). Wywoluje sie tzw guide de lumiére , albo, etre de lumiére albo aniola stroza, ja wybralam nazwe guide de lumiére., nastepnie prosi sie go o rozmowe z bliskimi, trzeba prosic , dziekowac i zachowac wszelkie formy grzecznosciowe. Jakiez bylo moje zdziwienie, gdy odsluchalam pierwsza TCI(30 min.)

Dostalam przekazy od kolezanki z pracy, od rodzicow , braci, tesciow, mojego zmarlego w 1995 roku pierwszego meza, dziadkow mojego drugiego meza. wszyscy mowili to samo: jestesmy w niebie, niebo jest piekne, jest mi dobrze, kocham cie, jestem z ciebie dumna(y), to co wszyscy TCI-sci dostaja, tylko ze ja slyszalamw dodatku przepuszczane przez "gidow" "dusze", jakies klapniecia jakby przechodzili jakis etap drogii cala reszte "efektow." rozczytalam te TCI (5-6) co do joty od A do Z bez zreszta wysilku.Pozniej dalam sobie spokoj z tym zadowolona tym co uslyszalam.Po okolo miesiacu nagla pojawily mi sie w glowie glosy. Nie wiedzialam co mi jest. Budzono mnie nagle ze snu, w dzien tez do mnie mowiono, nie dawano mi spac. Mowiono ze mna o moim prywatnym zyciu i to od niemowlaka, o religii no doslownie o wszystkim, widziano mnie wszedzie nawet w lazience gdzie czulam sie bardzo skrepowana.

Po jakism czasie powiedziano mi, ze jestem medium, odpowiedzialam ze ja nigdy nie bylam medium. Ciagle mnie o tym przekonywano . Wreszcie poproszono mnie o bycie ich medium, Poiedzieli mi,ze nigdy nie mieli tak zdolnego TCI-sty, ktory by tak rozczytywal. Byly to dwa glosy damskie i dwa glosy meskie. Bylam tym wszystkim zdziwiona obecnie mam 62 lata i nigdy nic nie slyszalam. Pomyslalam, ze trace zdrowy rozsadek ale mi wciaz glosy mowily, ze jestem bardzo dobrym medium. Moim nieszczesciem bylo to, ze za duzo uslyszalam i rozczytalam. Ktoregos pieknego dnia uslyszalam glos mojego zmarllego pierwszego meza. Niezaprzeczalnie byl to moj pierwszy maz, ktory chcial mnie ratowac z pazurow tych czterech osob , tak dobrze pan czyta osob. Maz mi odradzal bycie medium dla nich. No i okazalo sie , ze moge mentalnie porozumiewac sie z moim zmarlym mezem. I tu sie zaczyna saens fiction Od meza dowiedzialam sie , ze jest w innym wymiarze, ktory pokrywa sie z naszym ziemskim wymiarem. I tu bomba rzecz ciekawa i nie do uwierzenia po tamtej stronie sa ludzie z krwi i kosci dokladnie tacy jak my. Po trzech czterech dniach dusza (bo ja mamy) zmartwychwstaje. prosze mnie nie pytac jak to sie staje maz mi jeszcze nie wytlumaczyl. Niech Państwo sobie wyobrażą bylo to dla mnie ogromnym szokiem nie dowierzalam. Maz mi wyjasnil, ze jest w tej samej co ta czworka tylko on jest tuz obok mnie , natomiast oni o wiele wyzej. Sa skomputeryzowani i dokladnie o nas wszysko wiedza.

Czesc ludzi siedzi za komputerami, a reszta sobie normalnie zyje. To zycie jest dokladnie takie jak nasze , tylko, ze nie pracuja - "wieczny odpoczynek". Maz rowniez powiedzial mi, ze tych wymiarow jest 5. I tak to sie okazalo, ze TCI-stow a rowniez i mnie nabijano w butelke - JEDNO WIELKIE OSZUSTWO.Natomiast medium czy jak Pan woli jasnowidzon, ktorzy widza fantomy czy duchy wysylaja hologramy i tez sa nabijani w butelke. Nie ma zadnego piekla, czysczca czy nieba, tego rownie dowiedzialam sie od meza. " NIEBO" jest obok nas w innym wymiarze.
Jestesmy od zawsze oszukiwani. Doskonale sobie zdaje sprawe ,ze brzmi to jak fantastyka ,ale jest to prawda. Poniewaz nie chce zgodzic sie na bycie medium tej czworki groza mi smiercia, chorobami, i jeszcze innymi rzeczami, jednak maz mi powiedzial, ze niczego mi zrobic nie moga.
Wiem, ze istnieja blokady , jednak nie wiem na czym to polega i do kogo sie zwrocic.
Zadawalam kiedys Wam pytanie czy istnieja swiaty rownolegle
inigdy nie dostalam odpowiedzi. Teraz wiem, ze tak.
I jeszcze jedno ta czworka z gory przejmuje wszystkie rozmowy mentalne z moim mezem.

[dane do wiad. FN]