Dobry wieczór, W trakcie mojego pobytu w Indiach i Nepalu w 1985r. zdarzyła mi się dziwna historia. Miało to miejsce w Waranasi. Spacerujac po mieście nagle zorientowałem się, ze juz tu byłem. Na potwierdzenie moich wrażeń wszedłem w zaułek, na końcu którego był mały plac otoczony ciasno domami, na którym znajdował się posag Ganesia, przy którym bawiłem się w dzieciństwie. Idąc zaułkiem wiedziałem co zastanę na jego końcu: plac i posąg.
NIGDY WCZEŚNIEJ NIE BYŁEM W INDIACH.
[...]

Dziś przeczytałem artykuł o wstrząsającej zbrodni:

http://poznan.gazeta.pl/poznan/1,36001,11405404,Zbrodnia_w_lesniczowce__widziano_dwoch_mezczyzn.html

...wstrząsnęło mną zakończenie artykułu.
W tym samym miejscu w 1945 r. była taka sama zbrodnia.
Sowieci zastrzelili niemieckiego leśniczego i jego żonę.
Wstrząsnęło mną w kontekście prawa reinkarnacji... czy mordercy mogą być wcieleniem sowieckich żołnierzy, a zamordowani ówczesnego niemieckiego leśnika i jego żony? Dlaczego to znów się powtarza?

pozdrawiam
[...]

[...] Witam i za razem pozdrawiam.
Przeczytałam dosłownie przed chwilą dwa artykuły zamieszczone na waszych łamach. Sama osobiście nigdy nie miałam tej (nie)przyjemności przeżycia czegoś podobnego, jednak w ostatnim artykule, w liście wysłanym przez jedną panią, wyczytałam coś co mnie również zdarza się niemal każdej nocy. Przymusowe otwieranie oczy, aby sprawdzić całą przestrzeń w pokoju. Nigdy jednak niczego nadzwyczajnego nie widzę.
Ale nie o sobie chciałabym tu mówić.

Chciałabym opowiedzieć historię mojej mamy, która opowiadała mi to tym już dość dawno temu. W obecnej chwili mam 20 lat, wtedy mogłam mieć około 12 - 13. Bardzo mnie ta historia wtedy zaintrygowała.
Mama opowiadała o nocnych zmorach, które kilkakrotnie ją dręczyły. Kilkakrotnie, podkreślam, ponieważ wyczytałam w tych artykułach, że tym paniom przytrafiło się to raptem dwa razy. Jestem tym faktem zdziwiona, że może to się powtórzyć o wiele częściej.

Moja mama pewnego wieczoru, kiedy miała parę naście lat, kładła się w końcu do łózka, kiedy jej pozostałe trzy siostry już spały. Mieszkali wtedy na wsi i mieszkanko było małe, musiały się pomieścić razem. Położyła się więc i już prawie zasypiała, kiedy poczuła coś w nogach, jakby coś szło na czterech nogach. Spojrzała i zobaczyła wielkiego kota, która szedł od strony brzegu łóżka do ściany. Kopnęła go i on zatrzymał się i tak dziwnie na nią spojrzał. Oczywiście wystraszyła się i nakryła się na głowę kołdrą. Po chwili znów wyjrzała, ale kota już nie było. Kilka lat później rozmawiała o tym z jakąś starsza panią, która powiedziała jej, że to była zmora nocna, która szła do kogoś, bo gdyby szła do niej, dusiłaby ją.

Jakiś czas po tym zdarzeniu znów coś jej się przytrafiło. Nie spała wtedy, ale gdy położyła się spać, widziała wielkie robale, karaluchy chyba łażące po jej łóżku. Kiedy jej ojciec a mój dziadek zapalił światło znikały, ale kiedy gasił znowu się pojawiały. Ostatnie zdarzenie jakie miała było chyba najbardziej zadziwiające. W nocy obudziła się i przerwie między szafą a ścianą, tak mebel był ustawiony, zobaczyła kompletnie nagiego mężczyznę, który w rękach trzymał lalkę owiniętą w jakieś długie szmaty, które tak jakby spływały mu z tych rąk i zasłaniały dół ciała. Nic nie robił ani nie mówił po prostu stał sobie tam z tą lalką. Nie wiem czy patrzył na mamę czy nie, nie pamiętam już wszystkich szczegółów, ale wiem, że to zdarzenie identycznie powtórzyło się podajże następnej nocy. Znów nagi mężczyzna z lalką w rękach w długich szmatach. Ten materiał był jakby brudny, szary.
Od tamtego czasu mama już nic nigdy nie widziała. A warto dodać, że z całej czwórki rodzeństwa tylko ona coś takiego widywała. A przynajmniej tylko ona o czymś takim kiedykolwiek opowiadała.
Dziękuję i pozdrawiam.

[...]

Witam Załogę FN !  Kiedy zmarła moja babcia na jej pogrzeb trzy dni później przyjechał jej brat z Niemiec, a mój powiedzmy "wujek". Jest wdowcem i mieszka sam w domu w Niemczech. Opowiedział jak już po babci śmierci, w łazience na poddaszu pękła szyba w oknie dachowym. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że pękła wewnętrzna szyba. Okno jest tam od lat. Od razu (trochę w żartach) stwierdził, że H.(moja babcia) u niego była się "zameldować".

Może i coś w tym jest... Jak macie podobne opisy to chętnie zobaczę na stronie.

Moje dane proszę tylko do Waszej wiadomości pozdrawiam

[...]

[...] Witam, w styczniu zmarła moja mama. Po jej śmierci, chyba dzień po, w samochodzie służbowym mojego męża ( przy nim ) opadły szyby elektryczne, znaczy otworzyły się. Kluczyka w stacyjce nie było - leżał na fotelu. Zaznaczę, że mój mąż nie jest przesadny, nie wierzy w żadne życie po śmierci itp. ale ta sytuacja spowodowała, że do dzisiaj o tym myśli. A od śmieci jego teściowej minęło 5 miesięcy. Czy to przypadek? Czy jest na to jakieś wytłumaczenie ?

Kolejnym dziwnym zdarzeniem było- wszystko dzieje się w dniach pomiędzy śmiercią, a pogrzebem mojej mamy i dot. mojego męża - zapaliły się lampki na choince. Mąż znowu był sam i nie podchodził do choinki- siedział na kanapie i oglądał coś w telewizji. Jednak tutaj mamy dla siebie wytłumaczenie - źle została wyciągnięta wtyczka z gniazdka z lampek
Nie mniej jednak, może nie przypisywalibysmy jakiś zdarzeń nadprzyrodzonych tym sytuacjom, gdyby nie fakt, ze mój mąż z zawodu jest elektrykiem  
Czy było coś na rzeczy, czy to tylko nasza nadinterpretacja sytuacji, która byłaby zupełnie neutralna gdyby nie okoliczności które sprawiły, że tak się nad nią pochylamy ?
Pozdrawiam

[...]

Witam chce opowiedzieć kilka historii. Jechaliśmy samochodem z miejscowości Trzebiatów do Kołobrzegu około godziny 22 w pewnym momencie jadąc przez las przed samochód wyskoczyła zjawa ta osoba była kobietą i znikąd z pobocza jakby wbiegła przed samochód z rozłożonymi rękoma jak by potrzebowała pomocy nie wiem w jaki sposób ale udało mi się tego niby człowieka ominąć zatrzymałem samochód i okazało się że nikogo za samochodem nie ma to coś zniknęlo.

Kolejne wydarzenia miały miejsce w mieszkaniu brata  dziecko jego córki bawiło się na podlodze i w pewnym momęcie samochodzik zabawka sterowany bezprzewodowo który nie miał możliwości jazdy do tyłu sam się uruchomił wyjechał tyłem spod stołu i jezdził po pokoju omijająć przeszkody i jakby bawił się z dzieckiem ,po jakims czasie inna zabawka zaczęła wydawać dzwięki chociaz nikt jej nie dotykał.

W kolejnych dniach drzwi w pokoju zaczęły zię zamykać i otwierać jak by był przeciąg w mieszkaniu choć żadne okno nie było otwarte, nastepnie przy kuchence gazowej sama uruchamiała się zapalarka gazu.

Po miesiącu będąc z matką w lesie na grzybach przy jednym drzewie zbiegło się kilanascie wiewiórek i patrzyły na nas pozwalając podejść do nich na odległość około 1,5 metra od drzewa były to dzikie wiewiorki małe i duże było to bardzo dziwne bo w tym lesie będąc przed tym zdarzeniem jak i po nim nigdy nie widzieliśmy w tym lesie ani jednej wiewiorki. Masz tata był myśliwym może to był znak od niego?

Jeszcze kilka zjawisk wystąpiło po śmierci naszego taty np: telewizor sam się sciszał kilkakrotnie choć nikt pilota od tv nie obsługiwał i był on sprawny mama miała wrażenie jakby ktoś chodził po mieszkaniu w nocy.
Wszystkie te zdarzenia znikły po około 6 miesiącach po smierci taty.

Pozdrawiam [...]

[…] Historia, którą postanowiłam opowiedzieć, nie jest moim własnym przeżyciem, ale mojego teścia. Kilka razy mój mąż namawiał go do tego, żeby zgodził się to opowiedzieć nautilusowi, ale ten się nie zgadzał. Zapewniam, że historia zdarzyła się na bank, bo teść nie jest osobą, która by ją wymyśliła. Wyglądało to tak – był 2011 rok, okolice miejscowości Pieńczykówek w powiecie Grajewskim, skąd pochodzi rodzina mojego męża. Był 25 lipca 2011, kiedy razem wieczorem od znajomego, gdzie był reperowany jego samochód. Była godzina ok. 22.00 i było już całkowicie ciemno, choć tego dnia nie było chmur i było widać gwiazdy.

W pewnym momencie teść zauważył, że jak opowiadał jedna gwiazda zaczęła się powiększać, co go tak bardzo zdziwiło, bo nigdy czegoś takiego nie widział. Gwiazda był coraz większa i większa, aż nagle przed nim w odległości ok. 15 metrów wylądowała i unosiła się nad ziemią. Była to kula, bardzo jasnego kremowego koloru, która delikatni świeciła i po której przebiegały jakieś ciemniejsze smugi czy plamy. Teść opowiadał, że nie czuł strachu, ale był tak jakby sparaliżowany. Jedyne co mógł, to się na tę kulę patrzeć. Nie była duża, miała może 2-3 metry średnicy. Nie wydawała z siebie żadnego dźwięku, co wyklucza helikopter czy satelitę, który się rozbił czy coś takiego. I potem wydarzyła się najciekawsza rzecz.
Jak powiedział – z kuli wystrzelił promień  w jego kierunku albo jakiś błysk światła i więcej już nic nie pamięta. Najdziwniejsze jest, że obudził się w ubraniu (!) na łóżku w dawnym pokoju mojego męża, w którym nigdy nie miał zwyczaju się kłaść spać.

Nie pamięta jak dotarł do domu ani jak trafił do tego pokoju, Dosłownie nic, całkowite zero. Nie miał żadnych śladów na ciele poza jedną rzeczą: buty były bez sznurówek. Nigdy ich nie znalazł, choć szukał ich także w miejscu, gdzie spotkał się z tą dziwną kulą. Teść mówił, że bez sznurówek nie doszedł by do domu, bo buty by mu spadły ze stóp, gdyż robił takie próby. Jak dotarł do domu, kiedy, dlaczego teściowa niczego nie zauważyła? Naprawdę ta historia w rodzinie mojego męża to wielki temat tabu. Teść się boi, że tej nocy coś się z nim stało, o czym on nie pamięta.
Pomyślałam, że ta historia was na pewno zainteresuje
Moje dane tylko dla was
[….]

I jeszcze informacja z ostatniej chwili.

From: [...]
Sent: Wednesday, May 6, 2020 12:47 AM
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: NOL Warszawa z ul. Giełdowej

Pani Małgorzato [...]
Dzień dobry,
Nazywam się Ja[...] , razem z żona [...], która lubi spędzać czas na naszym balkonie, wczoraj tzn. 04.05 w okolicy godz. 23 obiekt przemieszczający się z dużą prędkością. Obiekt było widać przez ponad 5 do 7 minut, świecił mrugającym światłem w kolorach żółtym czerwonym i chyba zielonym. Obserwację prowadziliśmy z balkonu 6piętro naszego mieszkania ul. [...] (od ul. Giełdowej) w Warszawie. Obiekt był stosunkowo duży, myślę że poruszał się na wysokości linii kolejowej od ul. Towarowej w kierunku Dworca Zachodniego, może bardziej nad Ochotą. Obiekt był duży, intensywnie świecił i albo wisiał nieruchomo, albo przemieszczał się z dużą prędkością. Bezgłośnie. Nagrany firm nie oddaje tego co było widać naocznie (było zachmurzenie, ale intensywnie świecił księżyc). Nieprawdopodobne, aby to był dron.
Na stronie u Państwa znalazłem jak wpisałem w wyszukiwarkę opis z zeszłego roku z mapką, gdzie jest podobna obserwacja z naszej okolicy.
Wysyłam link do ściągnięcia filmu, niestety jest dość ciemny. Wysyłam zdjęcie naszego balkonu z dnia. Widać budowę, kilka dni temu rozebrano wielki dźwig. We właściwościach pliku jest lokalizacja mieszkania.
Może ktoś inny jeszcze to zaobserwował ?
Serdecznie pozdrawiam.
[...]
tel. [...]

/poniżej zdjęcie z balkonu świadka/

Poniżej klatka z filmu pokazującego obiekt.

Witam serdecznie! Od dłuższego czasu jestem wiernym czytelnikiem (a także oglądaczem i czasem słuchaczem ;-) ) Waszego serwisu, kibicuję z całego serca Wam i temu co robicie, to doprawdy wspaniałe! Chciałbym podzielić się z Wami wiedzą o pewnym wydarzeniu, którego co prawda nie byłem uczestnikiem, gdyż miało to miejsce czasie II Wojny Światowej, a lat liczę raptem 21... Historię znam od mojego dziadka, którą z kolei przekazał mu jego ojciec, a mój pradziadek.

Było to w 1941 roku, niedaleko miasta Skalbmierz na Małopolsce... Miasteczko, podobnie jak pobliskie wsie, położone jest wśród pofałdowanego terenu, skupionego wokół starorzecza Nidzicy, lewobrzeżnego dopływu Wisły. Do lat 70-tych był to również teren dosyć podmokły, bagnisty, i niejednokrotnie obserwowano tu zjawisko "błędnych ogników". Lecz właśnie w latach 70-tych przez okoliczne łąki przekopano kanał, który starej Nidzicy odebrał sporą część wody i osuszył bagniska. W 1941 roku, była to jednak głęboka rzeka, dosyć szeroka, z wartkim prądem, z powodzeniem napędzająca pobliski młyn.

Właśnie do owego młyna, właściciel jego, a mój pradziadek, pewnego jesiennego wieczora, wracał ze swoim znajomym z pobliskiej wsi, Kolonii Sielceckiej. Młyn ten znajdował się (i znajduje nadal) przy drodze do wsi Kobylniki, oddalonej od niego o ok. 600m. Droga prowadzi w większości wzdłóż pierwotnego koryta Nidzicy. Odległość z Kolonii Sieleckiej do młyna, w linii prostej wynosi około 2 km, klucząc polnymi drogami, około 3 km. Pradziadek z towarzyszem byli mniej więcej w połowie drogi, gdy nagle na pobliskich bagnach, w odległości może kilkuset metrów, zabłysnęły dwa silne światła. Przypominały reflektory samochodowe, więc mężczyźni przestraszyli się, że to nadjeżdzają Niemcy. Schowali się zatem wśród rosnących przy drodze krzewach i obserwowali zjawisko.

Tymczasem dwa "reflektory" z wolna ruszyły, kierując się mniej więcej w ich kierunku, w stronę drogi. Nie było słychać żadnego dźwięku silnika, nic, ponadto owe światła wydawały się "płynąć" nad łąkami. Gdy zbliżyły się do rzeki, pradziadek z przyjacielem ciekawi byli w którą stronę skręcą, czy w stronę młyna, czy w stronę Skalbmierza. Swiatła jednak nie skręciły, a dosłownie "przeszły nad rzeką", udając się w stronę okolicznych kamieniołomów, znanych wśród miejscowych jako Kamionka Sielecka, sąsiadujących z pobliską wsią Sielec Biskupi.

I wtedy stała się rzecz dziwna, bo światła zaczęły sunąć ruchem wahadłowym, wysuwając się na przód to jedno to drugie. Po jakimś czasie światła zanikły na terenie Kamionki. Przestraszeni mężczyżni wyszli z ukrycia i czym prędzej pobiegli do młyna. Tam dowiedzieli się, że mniej więcej w czasie ich obserwacji, mieszkańcy zauważyli niesamowite, jasne światło, jakby ktoś na okna nakierował z zewnątrz silny reflektor.

To w sumie tyle. Mógłbym jeszcze dodać, że ludzie nad okolicą obserwowali przeloty ognistych kul, i że przed wybuchem wojny, w 1939 roku, widziano w środku nocy efekt "płonącego horyzontu", ale nie chcę być nadto tendencyjny... ;-)
Trudno mi objąć umysłem co to było? UFO? Nieznane zjawisko atmosferyczne? Eksperymentlana broń niemiecka? Wybór pozostawiam Wam :-)
 
 
Z góry dziękuję za uwagę i pozdrawiam!!!
 
[...]

p.s.

Przesyłam również kilka objaśnionych zdjęć, które powninny zwizualizować miesce wydarzenia (w tym jedno dosyć dramatyczne), a także prowizoryczną mapkę.

Witam.

Chcę zapytać Waszą organizację o pewien incydent, który przydarzył mi się
kilkanaście lat temu.

Oto opis incydentu:
Była noc, jechałem samochodem przez las, na tylnym siedzeniu i patrzyłem
przez szybę na gwiazdy. Przez kilka sekund zobaczyłem wyraźnie na niebie
pomarańczowe światło (jasne, ale nie rażące w oczy, okrągłe, rozmiar
postarałem się oddać w załączonym obrazku), a wokół niego 3 symetrycznie
rozłożone białe światełka (podobne do najjaśniejszych gwiazd).
Pomarańczowe światło stało w miejscu, białe światełka powoli oddalałby się
od pomarańczowego.

Załączam narysowany przeze mnie obrazek, księżyc umieściłem dla oddania
wielkości świateł.

Interesuje mnie, czy poza moim przypadkiem, odnotowano podobne.

Pozdrawiam,

[...]

/poniższy opis dotarł na naszą pocztę 5 maja 2020/

Chciałbym opowiedzieć swoją historię o UFO.
Byłem świadkiem wielokrotnej obserwacji.
Mieszkam we wsi [...] koło Częstochowy.
Zdarzenia miały miejsce w lutym 2016 roku.
Słyszałem przekaz telepatyczny tuż przed
obserwacjami że w mojej wsi będą kosmici.

Pewnego wieczoru leżałem w łóżku w oknach nie było firanek. Zaobserowałem chaotycznie poruszającą się gwiazdę po niebie tuż nad moim domem. Obudziłem się w nocy o godzinie 4.30
Wyjrzałem za okno swojego pokoju przy zgaszonym świetle.
Za ogrodzeniem sąsiada za drzewami choinkowymi na pustym polu dostrzegłem dziwne światła wielkości reflektorów samochodowych ułożone poziomo w równej odległości. Miało to miejsce z soboty na niedzielę. Miejsce obserwacji to teren nierówny pagorkówaty porośnięty głównie chaszczami i drzewami samosiejkami

Kilka dni później poszedłem z rodzicami do kościoła.

Po mszy wybraliśmy się na cmentarz. Jak szliśmy aleją i uliczką
zobaczyłem za ogrodzeniem cmentarza dziwne światło wielkości lampy latarki unoszące się do góry które zgasło po czym zapaliły się dwa światła czerwone tej samej wielkości. Świadkami obserwacji są rodzice. W pobliżu cmentarza znajdują się lasy i tereny zielone.

Było to w trudnodostępnym miejscu gdzie nie ma wejścia od ulicy i strony cmentarza. Kilka dni później wyszedłem na spacer do sklepu wieczorem. Idąc ulicą widziałem pomarańczową kulę światła wielkości lampy ulicznej. Myślałem ze to chiński lampion.

Niestety kula zniknęła i pojawiła się po drugiej stronie ulicy w innym miejscu na podobnej wysokości . Wracałem kilka dni później z kościoła z ojcem. Idąc ulicą zaobserowaliśmy bardzo jasną gwiazdę wielkości satelity ISS wiszącą nieruchomo w powietrzu. Stanęliśmy i zaczęliśmy się przypatrywać obiektowi. Obiekt nieoczekiwanie zaczął się oddalać od miejsca obserwacji i zniknął wyłączając oświetlenie. Byłem pewnego dnia z rodzicami w kościele parafialnym. Był wieczór ciemno.

Wychodząc z kościoła dostrzegłem dziwny obiekt przypominający drona nadlatujący od strony cmentarza oraz pobliskiego lasu oświetlony czerwonym i zielonym światłem

Świadkami są rodzice którzy obserwowali całe to zdarzenie
Obiekt przeleciał dosłownie nad naszymi głowami i kościołem.
W czasie trwania tych obserwacji bardzo źle się czułem. Miałem paraliż senny. Wydawało mi się że jestem prześladowany przez dziwną postać z innego wymiaru która mnie dusiła i dotykała. Czułem podczas snu jak podnosi mi się kołdra i pościel. Miałem koszmary senne. Między innymi koszmar lub sen o kosmitach
Chciałbym poinformować że wszystko ustąpiło po ustaniu
zdarzeń i incydentów. Wyczuwalny był również specyficzny zapach
w powietrzu. Wietrzna pogoda. Warunki pogodowe. Pochmurno. Brak słońca. Temperatura dodatnia. Zamglenia i mgły.
Dostaliśmy ciekawy telefon od babci z Jeleniej Góry.
Opowiadała że widziała dziwny pas światła poruszający
się za oknem jej mieszkania w tym samym czasie.
Nie widziałem kosmitów. Tylko światła nocne.
Chciałbym tak bardzo zachować anonimowość.
Proszę zamieścić historię na stronie lub witrynie.

[...]

Od lat żyję w lęku przed nocą. Nie wtedy, jak dom jest wypełniony ludźmi – wówczas funkcjonuję normalnie, problem nie istnieje. Zaczyna się w momencie gdy wiem, że zostanę sama.

Jestem osobą racjonalnie myślącą, póki promienie słoneczne dochodzą do pomieszczeń w których przebywam. Mam nadzieję, że tym razem będzie inaczej, śmieję się sama z siebie, że to głupie, dziecinne, irracjonalne. Mam w sobie ogrom odwagi i optymizmu do czasu aż zapadnie zmrok. Wtedy cały mój wigor gdzieś się ulatnia. Wszystko się zmienia. Czuje się jak w innej rzeczywistości, gdzie reguły panujące w ciągu dnia nie obowiązują. Nie ufam źródłom sztucznego światła, sprzętom zasilanym elektrycznie. Dlaczego? Chociażby dlatego, że w ostatnim miejscu zamieszkania, po kilku spokojnych latach, wracam któregoś dnia z pracy, w środku dnia i włącza się sam telewizor. O dziwo, nie zareagowałam jakoś histerycznie, wręcz potraktowałam to zupełnie naturalnie, bez zbędnych emocji. Nawet rozbawiło mnie to lekko. Włączyłeś się – powiedziałam sobie – aha dobrze, więc nadawaj. To był taki okres, kiedy wracałam do domu potwornie zmęczona, liczyłam każdy krok i miałam nadzieję, że starczy mi sił, żeby dojść do celu. W domu zawsze dopadał mnie taki przeraźliwy chłód, że trzęsłam się z zimna, dosłownie dygotałam. Co z tego, że na zewnątrz 30 stopniowy upał, skoro ja w polarze, pod kołdrą i kocem trzęsłam się z zimna 40 minut zanim zasnęłam.

Tak, bo to był mój rytuał – zapadałam w sen w ciągu dnia. Wtedy też znajomy elektronik – który był nieraz świadkiem jak telewizor się włącza, wyłącza, przełącza kanały, żyje własnym życiem – stwierdził, że póki to wszystko się dzieje jak jest włączony do gniazdka, to nie ma się czym przejmować, bo to mogą być zwykłe przepięcia. I na tym stanęło.
Ostatnio jak zostałam w domu sama, znowu zapaliło się światło na korytarzu, już w nowym mieszkaniu i popękały żarówki w pokoju. Zawsze staram się to racjonalnie wytłumaczyć i spokojnie do tego podejść, ale mogę tak zrobić póki mam włączoną pełną świadomość. Najbardziej boję się, że wybudzę się w środku nocy, „zobaczę coś i usłyszę” i zanim wszystko sobie racjonalnie przetłumaczę, doznam jakiegoś zawału albo wylewu.

Od dawna nie chce „nic widzieć i słyszeć”. Dlatego zapalam wszystkie światła, włączam dźwięk z różnych źródeł i staram się przeczekać do świtu. Nie dałoby się tak na dłuższą metę żyć, popadłabym w jakąś psychozę. Przecież trzeba pracować, mam odpowiedzialne zajęcie i muszę myśleć trzeźwo.

Co bym mogła zobaczyć albo usłyszeć? Na przykład to co moja babka i ciotka. W rodzinie nikt nic o tym nie wie, moi rodzice do tej pory nie wiedzą. Babka nikomu o tym nie mówi, przecież ludzie poczytają nas za wariatów. Nocowałam u nich pewnego lata, już jako dorosła osoba. Cisza, głucha noc. Śpimy z ciotką w jednym pokoju, nagle krzyk i hałas. Raban taki, że zerwał nas na równe nogi. Pobiegłyśmy z ciotką do kuchni, gdzie zastałyśmy naszą seniorkę, goniącą za kimś. Usłyszałam pytanie ciotki:

„Znowu przyszła?” Myślę – „Kto u diaska? W środku nocy? Po ciemku? Co się tutaj wyprawia?” Babka jak zwykle żadnej pary z ust. „Nic się nie stało, idziemy spać.” Ale jak zasnąć po takiej akcji, zwłaszcza, że widok zawsze spokojnej, twardej, zrównoważonej, chłodnej emocjonalnie babki – niepokoi. Głos się jej łamie i widać, że sama nie zaśnie do rana, bo po chwili w dłoni już dzierży swój modlitewnik i będzie klepać litanie przez następne godziny. Widzę po ciotce, że ta będzie bardziej skora do wyjaśnień. Dowiaduję się, że z różną regularnością nocami mają odwiedziny. Kobieca postać, jasna, wysoka, łagodna, rozświetlająca mrok. Przychodzi, żeby poinformować o przełomowych, ważnych wydarzeniach w rodzinie, w okolicy. Widują ją obydwie, chociaż nie zawsze w tym samym czasie. Przychodzi powitać nowych członków rodziny. Zastanawiały się kto to – wymyśliły, że ktoś z przodków. Ja nie jestem do tego przekonana. Zastanawiam się, czy owa postać tylko informuje, czy może manipuluje i kreuje tę rzeczywistość, o której mówi.

Sama ostatnio codziennie budziłam się z rozkazem na ustach, wypowiadanym na głos po wstaniu: „Zmień pracę”. I tak codziennie. Owszem, byłam zmęczona fizycznie i psychicznie, ale logicznie, racjonalnie myśląc zmiana pracy niewiele mogła zmienić, bo warunki pracy w moim zawodzie, wszędzie są podobne, a ja jednak zainwestowałam bardzo wiele wysiłku w to miejsce, więc wydało mi się to najzwyczajniej absurdalne i bezcelowe. Odepchnęłam od siebie siłą woli ten nakaz. I wtedy zdarzyło się coś bardzo dziwnego, bo zaczęli przychodzić do mnie inni ludzie i opowiadać swoje sny – a nigdy tego nie robili – z wielkim niepokojem pytali czy przypadkiem nie odchodzę, bo w snach informowałam ich, że odchodzę, zmieniam miejsce i przekazuję ich pod opiekę kogoś innego. To nie była jednostkowa sytuacja, tylko lawina. Zaznaczam, że nie pracuję w branży ezoterycznej, jakimś gabinecie psychoterapii.

Przychodzili zwyczajni ludzie z ulicy dzielić się swoimi snami. A potem jeszcze splot dziwacznych okoliczności sprawił, że, chcąc nie chcąc, zmieniłam pracę. Zdążyłam przed epidemią koronawirusa. Dodam, że w poprzednim miejscu pracy oprócz stałych obowiązków, miałam pod opieką bardzo wielu starszych podopiecznych z wielkiego, nie najlepiej zarządzanego DPS-u. Codziennie zastanawiam się jak oni przetrwają to wszystko. Nie mam złudzeń, że jest i będzie bardzo ciężko.

Czy to przypadek? Nie sądzę. Kto nas odwiedza i jaki w tym ma cel? Czemu mają służyć te manifestacje? I pytanie zasadnicze – czy warto dociekać?

[dane do wiad. FN] /e-mail dostaliśmy 2 maja 2020/

[...] Witam FN, Chciałem Wam przedstawić historię, która do tej pory nie daje mi spokoju, a która jest związana z dziwnym zdarzeniem z cyganką, która kiedyś zaczepiła mnie w moim mieście. Wiem, że to brzmi śmiesznie, a ludzie raczej traktują cyganki jako oszustki i pewnie słusznie, ale wtedy zdarzyło się coś bardzo dziwnego. Miało to miejsce w lipcu 2019 roku, kiedy w moim mieście, a mieszkam na Śląsku, był bardzo uciążliwy smog, że aż trudno było oddychać. Ja z moją dziewczyną postanowiliśmy, że kupimy sobie maseczki zakrywające usta i nos, które teraz mają obowiązek nosić wszyscy, a wtedy chodziły z nimi tylko pojedyncze osoby i oczywiście nikt nawet przez chwilę nie pomyślał o koronawirusie, że coś takiego kiedyś może przyjść. Jak szedłem w masce, to ludzie kpili i się śmieli, naprawdę takie reakcje nie należało do rzadkości. Tego dnia byłem w masce i szedłem przez plac przed dworcem, kiedy podeszła do mnie cyganka. Powiedziała coś mniej więcej w stylu „pan pozwoli, że panu powiem, co pana spotka”. Normalnie to zawsze dziękuję i odchodzę, ale że akurat kupiłem bilet i miałem ok. 13 złotych w ręku (10 złotych w banknocie i 2 zł i 1 zł w monetach) czyli całkiem sporo, ale nagle pomyślałem, że jej dam, to może przyniesie mi szczęście na maturze za rok i zrobię jej tym przyjemność. Powiedziałem jej, żeby zabrała pieniądze i pomyślała o mnie dobrze, bo potrzebuję szczęścia na egzaminach za rok. I wtedy stało się coś bardzo dziwnego. Ona wzięła pieniądze i schowała, ale nagle obiema dłońmi przytrzymała mnie za rękę i powiedziała coś takiego, że – cytuję – pan się nie przejmuje, bo przez zarazę, którą ześlą duchy zwierząt do egzaminów w terminie nie dojdzie, a potem pan je zda, ale nie w terminie. Tak jak pan będą wszyscy ludzie chodzili, zakrywać twarze będą musieli, bo zaraza ich wystraszy i zmieni cały świat, pan zobaczy to wszystko.
Puściła mi rękę i odeszła do innych cyganek. Po jej słowach dosłownie mnie zatkało, tak były dziwne. Wszystkiego się mogłem spodziewać, tylko nie tego. Tego dnia powiedziałem o jej słowach mojej dziewczynie, która śmiała się z mojej naiwności, że dałem jej pieniądze za wysłuchanie głupot. No bo jak, przez zarazę przesunięte matury? Jak pewnie wiecie matury są przesunięte, a wszyscy chodzą w maskach, bo jest koronawirus. Postanowiłem to wam opisać, bo jest to pierwsze w moim życiu przeżycie, które może być dowodem na jasnowidzenie. Ta kobieta bez dwóch zdań ma taki dar, bo jej słowa przecież się sprawdziły.
Pozdrawiam
[…]

From: […]
Sent: Sunday, May 3, 2020 1:50 AM
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Koronawirus - znak?

Mieszkam ze swoją dziewczyną i dwójką jej dzieci z poprzedniego małżeństwa. Od samego początku dosyć restrykcyjnie podeszliśmy do zaleceń zwiazanych z koronawirusem. Czując, że może to zmienić się w coś dużo poważniejszego niż jedynie zwykła grypa na samym początku zrobiłem nawet zapasy żywności z długim terminem ważności, które mogłyby nam pozwolić na przeżycie około 10-14 dni w zupełnie wyjątkowych okolicznościach. Zapasy stoją w kartonach a ja codziennie mijam je i w głowie mam jedną myśl "zbyt mało - potrzeba więcej". Po chwili zastanawiam się czy nie jest to objawem paniki. Jakiejś chorej obawy przed czymś co jest efektem  burzy medialnej (wszak ponoć epidemia się kończy). Tsk samo było dzisiaj wieczorem o czym nawet rozmawiałem z dziewczyną. Po takiej dyskusji jak codziennie późnym wieczorem wyszliśmy na spacer z psem. Mamy przed blokiem piękny zbiornik retencyjny co pozwala nam bez udziału innych osób zaznać chociaż trochę normalności w tej obecnie skołowanej sytuacji. Robimy sobie taki półgodzinny obchód. I nagle - dokładnie w momencie kiedy znów zacząłem wątek "może przesadzam" - nad naszymi głowami pojawiło się mnóstwo nietoperzy. Mieszkamy tutaj od 1,5 roku i nigdy ich tutaj nie było. Stanąłem i na głos rzuciłem "może to znak, że nie panikuję" i nagle tak jak się pojawiły tak zniknęły....

Pozdrawiam
[…]

From: […]
Sent: Sunday, May 3, 2020 12:08 AM
To: nautilus <nautilus@nautilus.org.pl>
Subject: Przeznaczenie.

Witam.
Napisze krótko. Pandemia 4%Wirusa pokazała że świat jest tak zepsuty, iż nie da się go naprawić. Ludzkie Ego przerasta Wirusa i to Mega. Musi się stać coś nadzwyczajnego abyśmy zrozumieli po co tu jesteśmy. Moje sny opowiadają mi że człowiek się nie zmieni w swoim postępowaniu!!!!

[...]WITAM ,HISTORIA TA MIALA MIEJSCE WIELE LAT TEMU .MIALEM SEN W KTORYM WYCHODZE Z DOMU I DOCHODZE DO DROGI ASFALTOWEJ (OK 40 M)ALE NAGLE MIJA MNIE LEWITUJACA PLYTA NAGROBNA ,COFAM SIE ABY ZOBACZYC CO JEST NAPISANE NA NIEJ ALE NIE JESTEM JUZ W STANIE ZOBACZYC CO .NIECALE DWA TYGODNIE POZNIEJ (JUZ REALNIE ) MUSIALEM WYJSC Z DOMU DO SZKOLY DO KTOREJ DOJEZDZALEM POCIAGIEM ,KIEDY PRZYJECHALEM -A MIALEM ISC NA POGRZEB-BABCIA WRAZ Z SASIADKA POWIEDZIALY ZE NIE MA SENSU I ZEBYM ZOSTAL W DOMU ,TAK TEZ ZROBILEM .KIEDY PRZYJECHALA RODZINA Z POGRZEBU DOWIEDZIALEM SIE ZE MOJ BRAT POPELNIL SAMOBOJSTWO ,TO BYL DLA MNIE SZOK .POPELNIL SAMOBOJSTWO ZARAZ PO MOIM WYJSCIU Z DOMU .SEN TO ZAPOWIADAL LECZ JA ZAPOMNIALEM O NIM ...
[dane do wiad. FN]

/dziękujemy za wszystkie historie - każda z odpowiednim opisem trafiła do naszego Archiwum FN/

Historia, którą tu opiszę, nie jest zmyślona. Od kiedy skończyłam 17 lat, intensywnie interesowałam się zjawiskami paranormalnymi, szukałam o nich dużo w internecie, pomagała mi także ta strona. W pewnym momencie bardzo chciałam doświadczyć jakiegoś zjawiska paranormalnego. Na szczycie pragnień było spotkać ducha.
Przez wiele lat z rodziną opiekowaliśmy się przewlekle chorym ojcem. Niestety, nie był on dobrym człowiekiem. Bardzo dużo przecierpieliśmy. W 2016 roku ojciec zmarł. Po jego śmierci przeprowadziłyśmy się z mamą do dużego miasta. Był styczeń, kilka miesięcy po jego pogrzebie.

To był zwykły dzień, popołudnie. Byłam w pokoju. Usłyszałam pukanie do drzwi. Podeszłam do drzwi. Obok stała moja mama.
- Ktoś puka, nie otworzysz? - zapytałam mamę.
Podeszłam do drzwi, spojrzałam przez wizjer.
ZA DRZWIAMI NIKOGO NIE BYŁO.
Pukanie było wyraźne, pamiętam to do dziś. Gdyby ktoś "się bawił" i celowo zapukał do drzwi, słyszałabym jak schodzi (mieszkam w kamienicy).
Czy mógł to być mój zmarły ojciec? Czuję, że to był jego DUCH. Pamiętam tą chwilę, pukanie było słychać "z wysokości" jakby stał mężczyzna.
Przez kilka lat nie odwiedzaliśmy jego grobu, w zeszłym roku postanowiłam to zrobić. Niech spoczywa w pokoju.
Pozdrawiam,
[...]

/e-mail dostaliśmy w ostatnich godzinach/

Dyktowanie Marka (osoby zmarłej fizycznie rok temu)
dla [...] Andrzeja [...]
2.08.2019 r. godz. 18.10-18.18

Chcę Wam o tym mówić…

Marek: Weź kartkę.
Andrzej: Mam.
M: Pisz.
A: Jasne.
M: Tutaj jest zupełnie inaczej niż tam u Was opowiadają. Może to ja zresztą za mało się nad tym pochyla-łem, w każdym razie wiedz i przekaż tym, którym ufasz, że to dopiero początek podróży, o jakiej chciałbym jak najwięcej opowiedzieć, ale mamy ograniczenia. To znaczy nie wolno nam wszystkiego przekazywać, przynajmniej na tym etapie. W ogóle odnoszę wrażenie, że to, co mi się przydarzyło było oczywiście ja-kimś wyższym planem. Natomiast nie miałem wcześniej żadnych sygnałów, że to tak się toczy, i że tak mało jest w naszej gestii. Rozumiem, że Ty jesteś trochę lepiej przygotowany ode mnie. Żałuję, że w sumie tak mało o tym rozmawialiśmy, ale obrałem złą ścieżkę zrozumienia. Mimo że pisałem o swojej ścieżce w każ-dym prawie numerze, to wszystko, o czym piszemy ma się nijak do tego, co naprawdę tu funkcjonuje. Wiesz, mam teraz chwilę żeby z Tobą pogadać i mogę się do Ciebie podstroić. Będę prosił, aby mi na to dalej zezwalano.
Sporo rzeczy, które tu poznałem, bardzo by uprościło Wasze myślenie tam. Wiem, że teraz wszyscy kombinują jakby tu pchać dalej ten wózek Nieznanego, dochować mi wierności, ale coś wnieść też od sie-bie. Nie rozumiałem, że nie wolno tak postępować i pchać swoje ego ponad wszystkich. Po prostu za mała pespektywa, człowiek nie widzi dalej niż 5 centymetrów od swojego nosa, a dopiero stąd wszystko się naprawdę prostuje i przestaje być niedomówione.
Chcę Wam o tym mówić, bo czuję, że to była moja droga. O ile pozwolisz, będę z Ciebie korzystał, pozdrów Izę i przeproś, że tak mało było naszych kontaktów i nie korzystałem z waszej wiedzy.
Myślę, że Tobie będzie łatwiej po tej stronie, bo już jesteś obcykany z tymi mechanizmami. Rozpo-znaję znajomych, nie wszystkich, widzę nowych, którzy gdzieś tam przewinęli się przez moje życie. Poru-szam się myślą, ale to jest bardzo przyjemne i nowe. Tam, u Was, nie lubiłem nowego, a to okazuje się takie ekscytujące.
Dziękuję Ci, że tak szybko zareagowałeś. Czekam ciągle na pozwolenie, żeby coś przekazać, choć nie wiem, czy to zrozumiecie. U nas obowiązują inne zasady. Ponieważ wiem, że chcesz je poznać, będę próbował opowiedzieć tyle, ile zdołam zmieścić w takim krótkim przekazie. Dopiero się rozpędzam.
Uściskaj wszystkich, którzy mnie pamiętają i przekaż, że czuję się znakomicie i tak też wyglądam. Czasu i zmęczenia w ziemskim wymiarze tu nie ma. Jestem po swojemu szczęśliwy, bo wiem, że wszyscy tego dostąpicie. Pisałeś tak do mnie i ja Ci się zrewanżuję.
Twój Marek
A: Kocham Cię Mareczku.
M: Ja to tu czuję.

Witam Oficerów !
Długo się "zbierałem" z napisanie tego co mi się śniło 2 tygodnie temu, ponieważ nie daje mi to spokoju. Od prawie dwóch miesięcy jestem zaangażowany w remont nowego mieszkania mojej siostry, które kupiła w starej kamienicy. Jako, że mało mi się co śni, a jak już do same banały, wiec praktycznie nie byłoby o czym pisać, ale ten sen jednak był inny. Śniło mi się, że kopię studnię u siostry w piwnicy i cały czas się martwię, czy ja to dobrze robię, czy uda mi się włożyć poszczególne obręcze w wykopanej dziurze- nie wiem skąd ale we śnie wiedziałem że będę musiał kopać głęboko na jakieś 22-28metrów.

We śnie cały czas się zamartwiałem, czy ja to dobrze robię i tak w kółko, a czas naglił, ponieważ nazbierało się dużo ziemi z wykopu i trzeba było to wynieś. W wynoszeniu ziemi pomagał mi nowopoznany sąsiad, którego pierwszy raz miałem okazję poznać i zamienić parę słów na początku remontu. W końcu rano się obudziłem i niestety nie wiem czy się dokopałem do wody, czy nie. Sam sen bym określił jako mroczny -przypominający mi filmy z czasów II wojny Światowej. Chciałbym zaznaczyć, że nigdy w życiu nie kopałem studni ! i dlatego ten sen wydaje mi się bardzo dziwny.
Pozwoliłem sobie do Was napisać, bo coś wydaje mi się, że może to zwiastuje jakąś dużą suszę w naszym kraju lub co gorsza jakiś kataklizm? Chciałbym, żebyście wiedzieli o tym, gdyby nie daj Boże miało się to sprawdzić , co było by niewątpliwie dla mnie pewnym szokiem.

Pozdrawiam serdecznie

[dane do wiad. FN]

/e-mail dostaliśmy w ostatnich dniach/

Od:Gorki73


Odnośnie "DZIWNY SEN O... KOPANIU STUDNI"

Witam Mostek Kapitański !
Dzisiaj przeczytałem wiadomość, która może właśnie zwiastować suszę w Polsce i jest poniekąd związana z "dziwnym snem o kopaniu studni"

https://www.msn.com/pl-pl/wiadomosci/polska/przez-suszę-zaczyna-brakować-wody-w-studniach-problemy-mogą-mieć-też-elektrownie/ar-BB13o5zS?ocid=spartanntp

Pozdrawiam serdecznie Gorki73

I jeszcze jeden e-mail z naszej ostatniej poczty naszym zdaniem związany ze zjawiskiem pamięci o poprzednim wcieleniu.

[...] Witam was,chciałabym podzielić się pewną ciekawostką,mojej 14 letniej córce czasami śni się miejsce którego nigdy nie widziała a istniało.W miejscu gdzie wybudowaliśmy nasz dom a było to kilka lat przed jej narodzinami stał mały budynek tzw.kuchnia letnia w środku było wejście do piwnicy zamykane podnoszoną klapą.ostatnio podczas rozmowy zaczęłam jej opowiadać o tej kuchni letniej a ona do mnie,mamo czasami śni mi się ten mały budynek i nie wiedziałam co to było.poprosiłam żeby narysowała i faktycznie wiernie przedstawiła to czego nigdy nie widziała jak to możliwe?nawet nie mamy zdjęć starej kuchni.Pozdrawiam [...]

Witam serdecznie Kapitana i całą załogę
Chciałbym opisać " spotkania " z moim ojcem rzecz jasna już po jego śmierci. Było to dawno bo w 1992 r ale sny których doświadczyłem tak głęboko zapadły mi w pamięć że nie sposób o nich zapomnieć.

A było to tak - pewnej nocy tuż przed Bożym Narodzeniem ( a tato zmarł 27.10.1992 r ) przyśniło mi się że go spotykam w sumie w bliżej nieokreślonej przestrzeni ot po prostu przestrzeń i pamiętam swoją świadomość tego że tata już odszedł więc naturalnie zadałem Mu pytanie " jak tam jest " a odpowiedz była zaskakująca bo brzmiała : " INACZEJ "

musiałem mieć głupią minę bo od razu usłyszałem " Inaczej w sensie nie istnieją takie słowa którymi dało by się to opisać ale - powiedział - pokaże ci to i w tym momencie znaleźliśmy się w windzie takiej zwykłej jak w wieżowcach z tą różnicą że było tam mnóstwo podświetlonych przycisków i wówczas tata powiedział ( oczywiście telepatycznie bez słów )

- Gdy TU przychodzisz to wsiadasz do takiej windy i po prostu WIESZ który guzik nacisnąć aby pojechać w górę i pamiętaj za KAŻDYM razem wiesz który to guzik ale można wjechać tylko o jedno piętro a jeśli chcesz wjechać wyżej to musisz zjechać na sam parter "

Wówczas ( a miałem wtedy ok 18 lat ) tak nie bardzo rozumiałem o co mojemu tacie chodzi ale dziś po wielu latach zagłębiania się w " Nieznane " wiem już że chodziło o reinkarnację i ciągłe powroty stąd TAM i z powrotem. Snów z moim tatą w roli głównej oczywiście było o wiele więcej ale są one dla mnie zbyt osobiste aby je głośno wypowiadać. A tak na koniec chciałbym jeszcze tylko dodać że równiutki rok po śmierci taty co do dnia i miesiąca czyli 27.10.1993 poznałem swoją małżonkę z którą do dziś dziele swe życie i bardzo często mam wrażenie że KTOŚ tam z góry bardzo ale to bardzo mi pomaga w najważniejszych momentach mego życia.
Pozdrawiam Wszystkich :))

[...] Dobry wieczór,

Chcę opisać Państwu to co przytrafiło mi się w temacie snów w związku z moją zmarłą babcią. Nadmienię, że za życia babcia śniła mi się bardzo rzadko (raz na parę lat) i były to typowe sny w zasadzie o niczym. Mieszkam w Warszawie, choć pochodzę z Pomorza Zachodniego, a babcia mieszkała ze znaczą częścią rodziny na Dolnym Śląsku.

W dniu 10.10.2018 r. babcia zmarła. Pogrzeb odbył się w dniu 15.10.2018 r. (poniedziałek).

1 sen
Dokładnie 1 tydzień po pogrzebie w dniu 22.10.2018 r. (poniedziałek) nad ranem miałem pierwszy sen ze zmarłą babcią. Śniło mi się, że idę z grupą znajomych po mieście (choć w rzeczywistości nie mam takich znajomych) i w pewnej chwili mówię do nich, że zajrzę do mieszkania babci. W tym śnie nie zdawałem sobie sprawy, że w rzeczywistości babcia nie żyje. Znajomi chcieli razem ze mną wejść do mieszkania babci ale stanowczo zabroniłem im. Powiedziałem im, że wprawdzie babci nie ma w domu (gdzieś wyszła lub wyjechała na dłuższy czas) ale nie mogą wejść i pójdę tylko ja. Zatem weszliśmy do bloku i wjechaliśmy windą na piętro na którym było mieszkanie babci. Znajomi zostali przy windzie a ja poszedłem korytarzem do drzwi mieszkania. We śnie mieszkanie babci było pod względem projektowym lustrzanym odbiciem mieszkania, w którym w rzeczywistości mieszkam w Warszawie i nie miało nic wspólnego z rzeczywistym miejscem zamieszkania babci na Dolnym Śląsku (poniemiecki dom). Tymczasem we śnie podszedłem do drzwi i choć byłem przekonany o nieobecności babci to mimo wszystko na wszelki wypadek nacisnąłem dzwonek. Ku mojemu zdziwieniu usłyszałem, że ktoś w środku od razu podszedł do drzwi i otworzył zamek. W tej samej chwili otworzyłem drzwi i wszedłem do korytarza zdziwiony widząc babcię stojącą na samym środku gościnnego pokoju (wejście do pokoju było na wprost wejściowych drzwi). Nawet mnie nie zastanowiło, że babcia w ułamku sekundy przemieściła się bezszelestnie spod drzwi wejściowych na środek pokoju. Babcia stała w pokoju w koszuli nocnej (tej samej, w której leżała w rzeczywistości w łóżku w ostatnim okresie życia i zmarła). Cały pokój tonął w blasku i poświacie. We śnie uznałem, że to dziwne i mocne nasłonecznienie choć tak naprawdę było ono nienaturalne. Babcia miała opuszczone ręce wzdłuż ciała i stała w lekkim rozkroku w ogóle się nie poruszając (nawet nie mrugała), ani nic nie mówiła. Była wpatrzona we mnie tak jakby patrzyła w jeden nieruchomy punkt. Przypominała w tej pozie manekina ustawionego przodem w moim kierunku. Wyraz twarzy miała obojętny. W tym momencie widząc, że babcia jest jednak w domu otworzyłem po prawej stronie drzwi do małego pokoju-sypialni babci i wszedłem tam bo nagle się okazało, że przyniosłem babci zielonego kalosza tak jakby pełnił on funkcję protezy do chodzenia. Po wejściu do pokoiku siadłem na stołku lub czymś podobnym i jeszcze szmatką wypolerowałem go na błysk, po czym postawiłem na podłodze i wyszedłem z pokoiku w kierunku drzwi wyjściowych. Wychodząc widziałem tylko kontem oka, że babcia cały czas w tej samej pozie stoi w dużym pokoju i patrzy na mnie bez ruchu. Wyszedłem z mieszkania i sen się skończył.
We śnie nie rozmawiałem z babcią, ani nawet nie mówiłem "dzień dobry" ani "do widzenia". Choć po obudzeniu zdałem sobie sprawę, że to był dziwny sen i dziwne zachowanie babci, to jednak w jego trakcie tak tego nie odbierałem.

2 sen
Dokładnie 2 tygodnie po pogrzebie w dniu 29.10.2018 r. (poniedziałek) nad ranem miałem drugi sen z babcią. We śnie nagle zorientowałem się, że siedzę w pokoju babci w domu na Dolnym Śląsku (tak wyglądał rzeczywisty pokój babci). Siedzę na fotelu, a naprzeciwko mnie w odległości około 1 metra na krześle obok stołu siedzi babcia. Jest w tej samej koszuli nocnej co w pierwszym śnie. Patrzy się na mnie mocno uśmiechając i jednocześnie kiwa głową na boki raz w lewo, raz w prawo, jak wahadło. Wyglądało to tak jakby mi się przyglądała i była bardzo zadowolona. Za chwilę sen się skończył. Nie zdawałem sobie w nim sprawy, że babcia w rzeczywistości nie żyje. Ponownie nie padło ani jedno słowo rozmowy. Jedyne co zwróciło moją uwagę to nienaturalny mocny uśmiech. We śnie nie dziwił mnie, ale po obudzeniu stwierdziłem, że był przesadny i w rzeczywistości byłby nienaturalny.

3 sen
Dokładnie 6 tygodni po pogrzebie w dniu 26.11.2018 r. (poniedziałek) nad ranem miałem trzeci sen z babcią. Śniło mi się, że jadę z żoną samochodem po ulicy przy, której mieszkała babcia. Był środek lata. Jechaliśmy oboje ubrani w stroje weselne. Żona chciała pojechać nad morze i zrobić sesję zdjęciową. Ja byłem sceptycznie nastawiony więc powiedziałem, że zajedziemy na chwilę do domu babci i ja się przebiorę bo nie chcę jechać w garniturze. Wjechaliśmy na podwórko i powiedziałem żonie aby została w samochodzie, a ja za chwilę wrócę. W domu babci jest parter mieszkalny budynku na wysokości pierwszego piętra więc wewnątrz domu wbiegłem po schodach na górę i wszedłem do babci kuchni aby z niej wejść do pokoju, gdzie miałem jakieś ubrania. Otworzyłem drzwi do kuchni i od razu skierowałem się w stronę pokoju, ale kontem oka zauważyłem, że ktoś właśnie po mojej prawej stronie idzie w stronę zlewu będąc ode mnie w odległości około 1 metra. W momencie kiedy zacząłem obracać głowę w stronę tej osoby ona zatrzymała się w bezruchu będąc do mnie odwrócona plecami. Zobaczyłem, że to jest moja babcia, która była ubrana tak jak w rzeczywistości krzątała się za życia po kuchni. W tym momencie bardzo się zdziwiłem, że widzę babcię bo w tym śnie byłem już w pełni świadomy, że babcia nie żyje. W związku z tym zwróciłem się do babci w następujących słowach: "Babciu Ty żyjesz? Przecież Ty nie żyjesz!". W tym momencie babcia bardzo powoli zaczęła się odwracać w moją stronę jakby w zwolnionym tempie. Zobaczyłem, że na twarzy ma ten sam nienaturalnie szeroki uśmiech, co w drugim śnie. Następnie nie czekając aż babcia się odwróci zadałem jej kolejne pytanie: "Jak tam jest?", chcąc uzyskać informację jak to jest po śmierci. Bardzo się przy tym zacząłem skupiać aby tylko uzyskać odpowiedź. W tym momencie poczułem, że "ktoś" lub "coś" wyciąga mnie ze snu bo wszystko w ułamku sekundy jakby zostało w dole, a ja miałem wrażenie, że niesamowicie szybko zostałem stamtąd zabrany. W momencie wyciągania mnie ze snu jednocześnie w mojej głowie pojawiła się myśl, którą otrzymałem telepatycznie: "Nie masz prawa tego wiedzieć!". Ta informacja nie pochodziła od babci tylko od bytu, który można powiedzieć w pewien sposób ocenzurował rozmowę z babcią. W tym momencie obudziłem się unosząc głowę nad poduszkę i dźwigając się na rękach bo spałem na brzuchu.

4 sen
W dniu wczorajszym (03.04.2020 r.) miałem nad ranem kolejny sen z babcią. We śnie szedłem w Warszawie ulicą i nagle podszedł do mnie znany wszystkim polityk i powiedział: "Bliska Ci osoba przekaże Ci ważną wiadomość!". Praktycznie jednocześnie przeniosłem się na ulicę mojego rodzinnego miasteczka w Zachodniopomorskiem i tam podszedł do mnie inny znany polityk i powiedział dokładnie to samo co poprzedni. W każdym razie obie te osoby powiedziały wspomnianą kwestię prawie jednocześnie (osoby te żyją w rzeczywistości). Następnie momentalnie przeniosłem się do kuchni w domu mojej babci. Babcia była normalnie ubrana w to w czym chodziła za życia po kuchni i stojąc naprzeciwko mnie w odległości niecałego metra powiedziała: "Ostatni raz żyłeś w czasie wielkiego zjazdu! Byłeś Ryszardem!". W tym momencie zadałem babci pytanie w myślach: "Ale dlaczego mi o tym dzisiaj mówisz?". Po czym w myślach usłyszałem babci odpowiedź: "Ze względu na dzień śmierci prababci!". I sen się skończył, a ja budząc się poczułem, że ktoś/coś mnie klepnęło po tyłku bo spałem na boku. Od razu przyszedłem do pokoju gdzie była żona i zacząłem opowiadać co mi się właśnie przyśniło. W momencie, gdy powiedziałem że śniła mi się babcia na moich oczach w korytarzu przy drzwiach wyjściowych przewróciła się stojąca na podłodze pusta butelka po wodzie, która miała być wyniesiona do śmietnika razem z workiem na śmieci. Żona twierdziła, że butelka musiała przewrócić się pod naporem stojącego obok worka ze śmieciami, ale jeżeli nawet tak było to i tak ciekawy jest moment jej upadku, gdy wymawiałem imię babci.
We śnie moją uwagę zwrócił sposób wypowiedzi babci. Mówiła stanowczo z poważnym wyrazem twarzy, krótko i rzeczowo nie bawiąc się w niuanse (można powiedzieć: po żołniersku). Trochę nie pasowało to do niej, gdyż była za życia ciepłą i życzliwą osobą, a rozmawiać mogła godzinami z uśmiechem na twarzy. W związku z tym odebrałem tę sytuację jako krótki rzeczowy przekaz informacji na mój temat.

Mam wrażenie, że babcia w trzech pierwszych snach chciała przekazać, że po śmierci wszystko jest z nią OK. Czwarty sen dotyczył mnie, ale na obecną chwilę nie jestem w stanie sensownie powiązać informacji o moim rzekomym poprzednim życiu z datą śmierci prababci i z jakimś "wielkim zjazdem".

Z całą pewnością nie były to zwykłe sny. Jestem przekonany, że spotkania były aranżowane przez moją babcię, która faktycznie kontaktowała się ze mną w trakcie ich trwania.

Na marginesie zaznaczę, że mniej więcej w okresie pierwszej połowy 2019 r. w domu babci mieszkająca tam rodzina słyszała jak ktoś chodzi po jej pokoju i przestawia rzeczy na półkach tak jakby robiła porządki, podczas gdy nikogo tam nie było. Jednocześnie pojawiły się odgłosy w domu moich rodziców na Pomorzu Zachodnim. Moja mama mówiła, że codziennie o tej samej porze było mocne stuknięcie jakby na klatce schodowej do piwnicy. Zdarzyło się również, że rano ktoś krzątał się po kuchni i same włączało się krzesiwo w kuchence gazowej, aczkolwiek nie dochodziło do zapalenia się ognia. W tym czasie również miało miejsce dziwne zdarzenie w naszym mieszkaniu w Warszawie. Późnym wieczorem położyłem się z żoną do łóżka. Miałem jeszcze wstać więc zostawiłem światło w łazience aby nie chodzić potem po omacku. W związku z  tym przymknąłem maksymalnie drzwi do pokoju aby zmniejszyć skalę blasku światła z łazienki aby nie przeszkadzało żonie. Położyłem się obok niej i objąłem ręką w ten sposób, że twarz miałem przy głowie żony i byłem zasłonięty kołdrą. Aby spojrzeć na pokój musiałbym się znacznie podnieść na rękach i spojrzeć zza pleców żony. Po jakimś czasie nagle usłyszałem dwa dziwne bardzo wyraźne odgłosy od strony przymkniętych drzwi. Byłem jednak tak rozleniwiony leżeniem, że z jednej strony zdziwiły mnie te dźwięki, ale z drugiej strony nie chciało mi się sprawdzać co się dzieje. dopiero po chwili w końcu ciekawość wzięła górę i się podniosłem rzucając spojrzenie na pokój. Ku mojemu zdziwieniu drzwi były całkowicie otwarte. Na następny dzień zrobiłem małe śledztwo w sprawie tego zajścia. Sprawdziłem, że drzwi same się nie otwierają z pozycji, w których je zostawiłem przed pójściem do łóżka. Jednocześnie wykonałem wszystkie możliwe kombinacje otwierania i zamykania drzwi. Okazało się, że nie wydają same z siebie żadnych dźwięków przy takich czynnościach. Dopiero po jakimś czasie udało mi się uzyskać identyczny dziwny dźwięk, który dwukrotnie miał miejsce w nocy. Odkryłem, że można go uzyskać wyłącznie przy popchnięciu palcami drzwi poprzez oddziaływanie na ich szybę. Zatem w nocy drzwi zostały dwa razy pchnięte i dlatego się otworzyły. Jednocześnie musiały być potem od razu wyhamowane aby nie uderzyć klamką o ścianę. We wszystkich opisanych przypadkach uważam, że działała babcia. Po pewnym czasie wszystkie jednak zdarzenia ustały i od tamtej pory jest już spokój.

Dane do wiadomości FN.

Pozdrawiam,
[dane do wiad. FN]

From: [...]
Sent: Sunday, April 5, 2020 2:35 PM
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Krzyk

Dzień dobry,

Chciałbym podzielić się swoim przeżyciem. Otóż będąc jeszcze małym chłopcem, pewnego wieczoru oglądalem TV. W pewnej chwili usłyszałem w głowie jakby ktoś do mnie z całych sił krzyknął : NIEEE !!!!! . Strasznie się przeraziłem, ponieważ po pierwsze byłem mały, po drugie byłem sam w domu a po trzecie, ten krzyk był strasznie realistyczny, jakby ktoś stał obok. Straszne przeżycie.

From: [...]
Sent: Tuesday, April 7, 2020 9:12 PM
To: nautilus <nautilus@nautilus.org.pl>
Subject: Duch?

Witam FN!. Moja siostra cioteczna Gosia mi opowiadała że jak była młoda (miała z 16 lat) - teraz ma 45 - to razem z młodszą siostrą Anią (wtedy 11 letnią) biły się i przezywały, była jakaś ostra sprzeczka jak to siostry (mieszkały w bloku) było to w pokoju gościnnym za przymkniętymi drzwiami i w pewnej chwili do mieszkania ktoś wszedł, było słychać otwierające się główne drzwi i potem ten ktoś zamknął drzwi i było słychać kroki po podłodze do tego pokoju w którym one były. Gdy Gosia otworzyła drzwi pokojowe nikogo tam nie było ale za to był przeraźliwy chłód-zimno (cała sytuacja miała miejsce w wakacje). Bardzo się wtedy przestraszyły. Pozdr.

From:[...]
Sent: Saturday, April 11, 2020 12:43 AM
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: orbs wspomnienia

Dzień dobry. Proszę zobaczyć jak pojawia się orbs przy wspomnieniach które dotyczą bezpośrednio osoby już niestety nieżyjącej...

 
7:23 " Jasiu św. pamięci"...
 
Pozdrawiam

SZANOWNI PAŃSTWO,
DZIŚ JUŻ TEGO NIE PAMIĘTAM, W KAŻDYM BĄDŹ RAZIE BYŁO TO 30 LAT TEMU. MIESZKAM W TOMASZOWIE MAZOWIECKIM I KIEDYŚ SPOTYKAŁEM SIĘ Z DZIEWCZYNA Z MIEJSCOWOŚCI POŁOŻONEJ OD TOMASZOWA JAKIEŚ 7 KM.BYŁO LATO GODZINA OKOŁO 23 WRACAŁEM OD MONIKI JAK ZWYKLE TĄ SAMĄ DROGĄ DO DOMU.MIAŁEM WTEDY SWÓJ PIERWSZY SAMOCHÓD FIAT 126P.NIEBO BYŁO ZACHMURZONE TYLKO CHWILAMI BYŁO WIDAĆ JAKIEŚ GWIAZDY.

NIC NIE ZAPOWIADAŁO TEGO CO ZA CHWILĘ UJRZAŁEM.KIEDY BYŁEM MNIEJ WIĘCEJ W POŁOWIE DROGI KTÓRA PROWADZI Z ZAWADY DO TOMASZOWA A DROGA CIĄGNIE SIĘ PRZEZ LAS ZOBACZYŁEM W LESIE JAKIEŚ ŚWIATŁO. POMYŚLAŁEM SOBIE ,ŻE MOŻE TO JEDZIE JAKIŚ CIĄGNIK LEŚNĄ DROGĄ MOŻE SAMOCHÓD ALE CIEKAWOŚĆ BYŁA WIĘKSZA PONIeWAŻ NIGDY WCZESNIEJ NIC TAKIEGO TAM NIE WIDZIAŁEM.KIEDY BYŁEM NA WYSOKOŚCI A WŁAŚCIWIE KIEDY ZACZĄŁEM SIĘ ZBLIŻAĆ SAMOCHODEM DO TEGO ŚWIATŁA STAŁO SIĘ COŚ TAKIEGO ŻE MUSIAŁEM TAM WJECHAĆ  JAKAŚ TAJEMNICZA SIŁA PCHAŁA MNIE DO TEGO ŚWIATŁA.

BAŁEM SIĘ NIE UKRYWAM CZUŁEM JAK PO POLICZKACH LECIAŁY MI ŁZY MIAŁEM WIELKIEGO STRACHA ALE JECHAŁEM I ZOBACZYŁEM…! JAKIEŚ 150 METRÓW OD DROGI MOIM OCZOM UKAZAŁY SIĘ W TYM CZARNYM LESIE TRZY OGNISTE KULE.PORUSZAŁY SIĘ RYTMICZNIE A MIANOWICIE KIEDY TA ŚRODKOWA LECIAŁA NA DÓŁ TO TE DWIE PO BOKACH UNOSIŁY SIĘ DO GÓRY I TAK NA PRZEMIAN.NIE WIEM DOKŁADNIE JAKIEJ WIELKOŚCI BYŁY ALE NIE BYŁY DUŻE.OBSERWOWAŁEM TO ZJAWISKO JAKIEŚ 10 MINUT.SIEDZIAŁEM W SAMOCHODZIE NIE WYCHODZIŁEM, RĘCE MIAŁEM ZACIŚNIĘTE NA KIEROWNICY.BYŁEM W JAKIMŚ TRANSIE.PO TYCH KILKU MINUTACH KIEDY SIĘ WYBUDZIŁEM Z TEGO TRANSU DOTARŁO DO MNIE ŻE MOŻE MI GROŹIĆ JAKIEŚ NIEBEZPIECZEŃSTWO W KOŃCU NIE WIEDZIAŁEM Z CZYM MAM DO CZYNIENIA.

DŁUGO SIĘ NIE ZASTANAWIAŁEM WRZUCIŁEM WSTECZNY BIEG I WYJEŻDŻAŁEM Z LASU BYŁO MI WSZYSTKO JEDNO CHCIAŁEM JAK NAJSZYBCIEJ ODDALIĆ SIĘ OD TEGO MIEJSCA.BYŁE BARDZO WYSTRASZONY KIEDY WSZEDŁEM DO DOMU A MIESZKAŁEM WTEDY TYLKO Z MAMĄ ONA WYCZUŁA PO MOIM ZACHOWANIU ,ŻE COŚ SIĘ STAŁO ALE JA NIE MOGŁEM WYDOBYĆ Z SIEBE JEDNEGO SŁOWA ABY JEJ TO OPOWIEDZIEĆ.DOPIERO PO KILKUNASTU MINUTACH KIEDY WRÓCIŁEM DO SIEBIE UDAŁO MI SIĘ O TYM ZDARZENIU OPOWIEDZIEĆ MAMIE.

NIE WIEM CZEMU ALE BAŁEM SIĘ JESZCZE KILKA KOLEJNYCH DNI KIEDY JEŹDZIŁEM DO DZIEWCZYNY TĄ DROGĄ
A CO JESZCZE BARDZIEJ WPRAWIŁO MNIE W ROZMYŚLANIE O TYM ZDARZENIU TO TO ,ŻE KIEDY WJEŻDŻAŁEM DO TEGO LASU SŁYSZAŁEM POD KOŁAMI SAMOCHODU TAKI ODGŁOS JAK JEDZIE SIĘ POSZLACE.PRÓBOWAŁEM ZLOKALIZOWAĆ JAKIŚ CZAS PO CAŁYM ZAJŚCIU TĄ DROGĘ ALE TO MI SIĘ NIE UDAŁO.

NATOMIAST KILKANAŚCIE DNI PÓŹNIEJ SŁYSZAŁEM ŻE W OKOLICY ZAWADY I KOLONII ZAWADA (MIEJSCOWOŚCI W KTÓRYCH CHODOWANE SĄ KURY) ZACZĘŁY W NIEWYJAŚNIONYCH OKOLICZNOSCIACH KURY PADAĆ!.
DO DNIA DZISIEJSZEGO NIE WIEM CO WIDZIAŁEM ALE PO TYM ZDARZENIU USWIADOMIŁEM SOBIE A WŁAŚCIWIE PRZYPOMNIAŁEM PEWNE FAKTY Z MOJEGO DZIECIŃSTWA O ,KTÓRYCH PRZED TYM ZDARZENIEM NIE PAMIĘTAŁEM ŻE JAKO DZIECKU PRZYTRAFIAŁY MI SIĘ RÓŻNE DZIWNE HISTORIE I ZDARZENIA.DO DZIS NĘKAJĄ MNIE CO JAKIŚ CZAS JAKIEŚ DZIWNE SNY , PRZEWIDZENIA ,WIDZĘ JAKIEŚ POSTACIE KTÓRE NAGLE ZNIKAJĄ A CO CIEKAWE ZJAWISKA TE NASILAJĄ SIĘ W MOIM PRZYPADKU LATEM.

NA TYM CHCĘ ZAKOŃCZYĆ TĄ HISTORIĘ CHOCIAŻ PODOBNE ZJAWISKO OBSERWOWAŁEM W 1998 ROKU W KOŃCU PAŹDZIERNIKA TYLKO ŻĘ NA NIEBIE OKOŁO PÓŁNOCY.ALE OTYM MOŻE INNYM RAZEM.
NIE WIEM CZY TA HISTORIA WAS ZACIEKAWI MOŻE…

[...]

From: [...]
Sent: Monday, April 20, 2020 2:01 PM
To: FN
Subject: ufo na Syberii perfyfikuje 23 żołnierzy, 1991

[...]
 
oglądaliśmy wcaoraj program z cyklu “NASA – archiwum tajemnic”. Mówili tam o przedziwnym incydencie, który jakoby wydarzył się na Syuberii, w 1991 r.  Radzieccy żołnierze zestrzelili wtedy obiekt ufo. Z obiektu wyszło 5 kosmitów, wyglądających jak meduzy, które nagle uformowały się w b.jasną świetlistą kulę. Kula eksplodowała przed 23 żołnierzami w jednej sekundzie perfyfikowało ich w..kamień...
Obserwowało to dwóch innych żołnierzy schowanych gdzieś dalej. Ponoć ci skamieniali żołnierze zostali zabrani do instytutu w Moskwie..
 
Próbowałam znaleźć w internecie cokolwiek o tej historii, ale tylko jeden facet wspomina..!

https://lukaszkulak92.wordpress.com/2017/08/29/2221/
 
Byłam ciekawa, czy słyszałeliście o tej niesamowitej opowieści..nawet CIA się tym interesowało i raport ponoć wisi n stronie CIA!!!
 
[...]

[...] Szanowna Fundacjo, od okolic przedświątecznych zbierałem się z zamiarem skreślenia kilka słów dla was względem snu, który pomimo że był dość dziwny sam w sobie to niósł spokój i ... nadzieję? A tego w tych ciekawych czasach potrzeba nam chyba ponad wszystko. Do rzeczy. Aby zawrzeć cały przekaz na wstępie muszę zaznaczyć, że w okresie poprzedzającym sen nie myślałem zupełnie o tego typu rzeczach i dlatego sen wydał mi się z tego powodu jeszcze bardziej hmmm... Szczególny? Sen był też dziwny pod względem przekazu bo był bardziej przekazem symboli i odczuwalnych przeżyć niż ciągłego widzenia w śnie że coś się dzieje.

Mogę go chyba porównać nawet do jakiegoś typu rozmowy? Do brzegu! Owy sen zaczyna się od tego że pamiętam zadanie przez siebie pytania w chyba pustkę bo nic nie widziałem. Była tylko świadomość pytania bardzo dziwnego: jak to jest umierać? Poczułem wtedy nagle w sobie jakby coś mnie próbowało ścisnąć czułem się źle i czułem że ten dyskomfort zwiększa się coraz bardziej aż staje się nieznośny sam w sobie do wytrzymania. Nagle poczułem coś jakby mocne uderzenie adrenaliny?

Takie jak mamy przy skoku z większej wysokości np. na bungee i uderzenie ciśnienia? Pędu powietrza? Jakby w ciągu sekundy coś mnie wyrzuciło z katapulty. Co dziwne w tym samym momencie to nieznośne uczucie pogarszającego się mojego stanu zostało odcięte i poczułem jakbym miał nagle energię jak małe dziecko bez trosk, które jest właśnie w ferworze jakiejś zabawy albo dostało prezent i jest najszczęśliwsze na świecie. Wielka ulga i endorfiny. I teraz pojawia się pierwsza rzecz którą pamiętam jako obraz z tego snu. Mianowicie ukazało mi się jajko, które jest przelewane z jednej skorupki do drugiej i koniec snu.

Obudziłem się dość oszołomiony nie tylko treścią się i formą snu gdzie był to bardziej festiwal myśli i odczuć niż obrazów które pojawiły się na końcu. Totalnie abstrakcyjne na początku było dla mnie białko z żółtkiem przelewane z łupinki do łupinki. Sen nie dawał mi spokoju jednak cały dzień a była Wielkanoc. Dopiero wieczorem jakby mnie olśniło i kropki się połączyły. Wielkanoc, zmartwychwstanie Jezusa i symbolika jajka jako nowego życia i co więcej przelewania z łupinki do łupinki - kolejne wcielenia duszy!

Całość nagle okazała się nagle tak inteligentnym przekazem i odpowiedzią na moje pytanie które nie wiem skąd się wzięło w mojej głowie. To tyle moi drodzy. Mam nadzieję że mój przekaz chociaż na chwilę spowoduje zapuszczenie uśmiechu na waszej twarzy. Pozdrawiam Fundację. Załogant [...]

From: [...]
Sent: Friday, April 17, 2020 8:42 PM
To: nautilus <nautilus@nautilus.org.pl>
Subject: Sen

Witam Załogę
Od jakiegoś czasu miałem zamiar napisać do was co myślę na temat ,,linkowców,, i inne tego typu wynalazki ale ostatnie artykuły po prostu trafiają w sedno.
Szczególnie chce podziękować za ostatnie artykuły które ukazały się w ostatnich tygodniach.
Jeżeli ten mail dotarł by do Kapitana przed spotkaniem z panem Igorem to proszę mu przekazać że to co napisał w najnowszej książce ,,Przemiany na ziemi,, a mianowicie że w poprzednich wcieleniach był kapłanem to chyba bym nie uwierzyl gdyby nie moj sen gdy jeszcze przed ukazaniem się Instrukcji 15 i 16 tomu Instrukcji Przebudzenia.
Śniło mi się wtedy że już je zakupiłem i byłem bardzo szczęśliwy z tego powodu.
A jeszcze chce podać jeden interesujący sen który związany jest z śmiercią mojej babci.
Otóż moja babcia odeszła na drugą stronę w piątek 10.04.2020 w godzinach wieczornych.
Natomiast ja miałem sen z wtorku na środę o którym powiedziałem mojej mamie i bratu.
To było w srode rano przy porannej kawie gdy tak po prostu powiedziałem ,,a babcia mi się śniła,,
I pokazałem im jak kto wyglądało.
A wyglądało to że babcia szła swoim chodem (takim bardzo bardzo powolnym) a za chwilę się wyprostowala i poszła dalej chodem zdrowego człowieka.
Dodam że babcia miała taki specyficzny chód taki noga za noga i co parę minut przerwa bo czuła zmęczenie.

Pozdrawiam
Załogant [...]

Witam serdecznie Fundację Nautilus !

Właśnie przeglądałem opis swojego snu z 2019 roku pt. ,,Mój sen z udziałem Obcych ".          I muszę powiedzieć że wielokrotnie się zastanawiałem czy ten sen nie był przypadkiem zapowiedzią czegoś złego co może nas  ludzi spotkać. To co wydarzyło się na świecie w postaci nadejścia koronawirusa mogło być właśnie tym co nas obecnie spotkało. Może warto przypomnieć załogantom ten opis w którym podkreśliłem te ostrzeżenia.
Pozdrawiam[...]

Witam serdecznie !
Chciałby jedynie dodać że ten opis snu był prze Fundację Nautilus publikowany  w 2019 r ale jakże pasuje do obecnej sytuacji w związku z panującym koronawirusem.
Pozdrawiam [...]



Mój sen z udziałem 'obcych'

 
[...] Witam serdecznie załogę Fundacji Nautilus i Wszystkich zainteresowanych zjawiskami nie znanymi nie wyjaśnionymi na które napotykamy się każdego dnia. Chciałbym opowiedzieć sen, który po przebudzeniu mnie przeraził i pomyślałem sobie oby nigdy się nie spełnił. Wszyscy rozmawiają o wydarzeniach związanych z UFO, o obserwacjach pojazdów na naszym niebie. Nasze nastawienie i nasz umysł chyba nie jest jeszcze przygotowany na to spotkanie z ,,Obcymi”. Przyśniło mi się, że byłem na swojej działce letniskowej  na wschodnich terenach  Mazowsza. Wstaję i wychodzę z domu na zewnątrz. Jest jeszcze ciemno, ale z oddali widać nadchodzący świt.
I nagle na granatowym niebie widzę zawieszone bardzo nisko nad ziemią (ok.300 metrów)  obiekty obcych cywilizacji. Jest ich tak dużo, że patrzenie na nie sprawia przerażenie. I ten charakterystyczny jasnożółty ostry snop światła rzucany z każdego z obiektów na okolicę. Tylko światła i światła. Ja stoję i  patrzę się w górę, nie mogę o tych świateł oderwać wzroku.  Zastanawiam się - czy to już koniec. Czy tą manifestację tylko ja widzę, gdzie są ludzie, czy wszyscy jeszcze śpią. Nikogo nie widzę na podwórku.  I ta niesamowita cisza, która jakby zapowiadała chyba coś  złego. Na niebie jakby zaczęło się rozwidniać, a one nadal wisiały nieruchome i bezszelestne nad okolicą. Na co czekają ?. Nie widać ani słychać żadnych ptaków- gdzie one są. I ta ciągła niesamowita, przygnębiająca cisza.
Tak wygląda jakby ,,coś” miało za chwilę się wydarzyć coś miało nadejść. Pomyślałem sobie oby jeszcze nie teraz, jeszcze nie dzisiaj. Rozglądam się za siebie, ale nie widzę nikogo ze swojej rodziny, nie wiem gdzie oni są – czy tylko ja zostałem ?.  Te światła z obiektów cały czas rozświetlają okolicę. Bałem się  bo  wiedziałem, że nie ma możliwości cofnięcia tego wszystkiego. Skoro ,,Oni” mają takie możliwości to my nie mamy żadnych. I wtedy przerwałem ten sen, bo w sytuacjach trudnych , niebezpiecznych potrafię to zrobić.
Teraz siedzę w domu szczęśliwy i zadowolony że świat jest piękny, świeci słońce, otacza nas przyroda a w niej fruwają ptaki, te których mi brakowało w czasie snu. Zastanawiam się, czy ten sen jest zapowiedzią dla ludzkości nadchodzącej fali czegoś co ma się wydarzyć. W tym śnie nie czułem się bezpieczny a ich obecność raczej zapowiadała zło. Szczerze mówiąc , zawsze przeczuwałem a nawet wiedziałem że nie jesteśmy sami. ,,Oni” są i zawsze byli. Prawdę mówiąc od dawna czekałem na jakiś od nich sygnał, może znak, który by potwierdził ich obecność. A może sny przytaczane przeze mnie poprzez FN są właśnie tą zapowiedzią? Ten sen śnił mi się niedawno, dwukrotnie. Za każdym razem to zdarzenie wracało z tym samym przerażeniem i strachem. Wiem, że jest to dla nas  tak nieznane, niesamowite, że  nikt by się nie odważył na bezpośredni kontakt z ,,Obcymi”.
Dobrze się stało, że Fundacja Nautilus, zajmuje się tymi zjawiskami, naszymi snami, które możemy opowiedzieć bo mogą być zapowiedzią czego co może nas spotkać w nadchodzącej przyszłości. Sny są tak podobne do innych cytowanych. Czy to przypadek?                                                    
 
Pozdrawiam [dane do wiad. FN]

 

Witam Kapitana i cała Załogę!
Wczoraj przeczytałem bardzo ciekawy artykuł w Nieznanym Świecie - bodaj na 65 str. - numer kwietniowy miesięcznika. Artykuł dotyczył czegoś zupełnie dla mnie nowego tj. faktu, iż rok 2020 z punktu widzenia numerologii jest rokiem tzw. autobiograficznym. To jest dla ścisłości nie sam rok, a liczba 2020 jest właśnie autobiograficzna. Z tym pojęciem spotkałem się po raz pierwszy w życiu. Niezwykłość tej liczby polega na tym, iż jest łącznie tylko siedem liczb autobiograficznych! Dla jasności cyfr mamy przecież tylko dziesięć (od 0 do 9) zaś liczb nieskończenie wiele. A przywołanych liczb autobiograficznych jest właśnie tylko siedem!

Zatem są one niezwykle rzadkie i mają w sobie coś... niezwykłego, z pogranicza nieznanego. Otóż liczba biograficzna to taka liczba w której pierwsza cyfra oznacza liczbę zer, druga cyfra oznacza liczbę jedynek, trzecia cyfra oznacza liczbę dwójek, czwarta cyfra oznacza liczbę trojek itd. Ponadto suma danej liczby autobiograficznej musi być sumą ilości cyfr takiej liczby.

Oczywiście suma w rozumieniu numerologicznym. Stąd działanie 2020 to numerologicznie 4 bo 2+0+2+0 daje 4. Zatem ogólna liczba cyfry wynosi w tym przypadku 4 cyfry całej liczby "2","0","2","0". należy przy tym zauważyć za autorem przywołanego artykułu Nieznanego Świata, iż to, że rok 2020 jest właśnie "autobigraficznym" nasępiło po raz drugi w naszej historii! Pierwszym rokiem tego typu był rok 1210, tak więc miało to miejsce dokładnie 810 lat temu! Zaś następny rok "autobiograficzny" nastąpi dopiero za... 19.180 lat!!! tak więc prawdopodobieństwo przetrwania naszego podłego ze wszech miar gatunku oceniam do tego czasu jako bliskie zeru. Wracając do samej liczby autobiograficznej i jej niezwykłości choćby z punktu widzenia jej rzadkości ma wg mojej oceny w sobie absolutnie coś magicznego.

Numerologia jest traktowana przez współczesną "klasyczną" naukę jak coś "gorszego", niegodnego uwagi. Tak jak zresztą astrologia, która obok numerologii jest traktowana jako "paranauka". Wyśmiewana i kompromitowana na wszelkie możliwe sposoby. Problem tylko polega na tym, iż owa astrologia ma setki lat więcej niż chrześcijaństwo! Tak więc można między bajki włożyć, iż coś co jest totalną głupotą, kretynizmem przetrwało by całe tysiąclecia gdyby nie było w tym choć w części prawdy! Ta sama uwaga dotyczy numerologii. Interesuję się wszystkim co "nieznane" od wielu, wielu lat, niemniej o liczbie autobiograficznej przeczytałem po raz pierwszy w życiu wczoraj i wtedy doznałem "olśnienia".

Okazuje się, że to co teraz jest wokół nas (mam na myśli oczywiście to całe szaleństwo związane z koronawirusem) nie jest przypadkiem! Oczywiście ktoś powiedzieć może zbieg okoliczności, ale ja wykluczam taką możliwość bowiem ilość tzw. nielogicznych przypadków a tak naprawdę przejawów synchroniczności o której pisze Jung w moim życiu była tak ogromna, że dnia by mi nie starczyło aby je tu przytoczyć.

Zresztą takich zdarzeń synchronicznych w życiu każdego człowieka jest co niemiara, ale problem polega na tym, iż 99% populacji naszego podłego gatunku jest skoncentrowana na tym jaka promocja jest w Biedronce, Netto, Auchan czy innym HM-ie, a nie na tym np. że nie widzieliśmy kogoś 20 lat, a pomyśleliśmy o nim przez ułamek sekundy rano przy kawie i tego człowieka spotykamy tego samego dnia na ulicy "przypadkiem" w centrum dużego miasta. Owe 99% populacji homo sapiens beznamiętnie wzrusza ramionami i mówi "ale przypadek" i idzie dalej bezwiednie przed siebie, nie wiadomo dokąd i po co. A to przecież krzyk kosmosu! Chłopie/dziewczyno ogarnij się! Drzemy mordę do Ciebie! :)

Wybaczcie za takie określenie proszę. Ale wróćmy do meritum. Otóż chciałbym Wam zadać pytanie postawione we wspomnianym, najnowszym numerze NŚ. To jest co wydarzyło się (z naszego punktu widzenia oczywiście tj. załogantów Nautilusa, czy jak kto woli czytelników NŚ) w roku 1210? Poza tym chciałbym zadać pytanie, czy w ogóle zajmowaliście się liczbą autobiograficzną?! Gdybyście znaleźli chwilę na udzielenie odpowiedzi będą bardzo wdzięczny. Serdecznie pozdrawiam Kapitana oraz całą Załogę Okrętu ze Szczecina:)

[...]

Witam.
Właśnie wszedłem na stronę mojej parafii. Okazuje się, że mają transmisje na żywo. Proszę chwilę poobserwować transmisję po zmrku, obiektów zwanych przez Was ORBS jest co niemiara.
Pozdrawiam.

​

Zaginięcie Iwony Wieczorek to jedna z najbardziej zagadkowych spraw ostatnich lat w Polsce. Najnowsza książka Jarosława Szostaka przynosi nowe informacje na ten temat. Jedną z nich ujawniła mama zaginionej w 2010 roku kobiety.

- Nie mówiłam dotychczas nikomu o tym. Mieliśmy wtedy w pokoju takie duże drzewko, fikus benjamin. Był naprawdę duży, jak choinka. W dniu, gdy zaginęła Iwona, w czasie jednej nocy wszystkie liście z niego opadły. Wstaję rano, a tam pełno liści. Zaczęłam je zamiatać i sama siebie pytałam, co się stało. Umarło drzewo. Ja po prostu nie wiedziałam, co mam zrobić. I przez cały czas to drzewko gdzieś tam mi chodzi po głowie - ujawniła w książce Jarosława Szostaka mama Iwony Wieczorek.

Przypomnijmy, że we wtorek, 18 grudnia, wznowiono poszukiwania Iwony Wieczorek. Funkcjonariusze nie zdradzają miejsca poszukiwań. Wiadomo tylko, że jest to obszar, który do tej pory nigdy nie był sprawdzany. Miejsce poszukiwań zostało wyznaczone na podstawie najnowszej opinii biegłego. Policja pomorska opublikowała film z poszukiwań.

Iwona Wieczorek zaginęła w nocy, z 16 na 17 lipca w 2010 roku w Gdańsku. Do dziś, mimo pracy policji, zaangażowaniu Krzysztofa Rutkowskiego i jasnowidza Jackowskiego, wciąż nie wiadomo co się z nią stało.

poniżej jeszcze opis snu przysłany kilka dni temu przez naszego czytelnika.

[...] Witam
Witam Interesuje mnie sprawa Iwony Wieczorek. Co jakiś czas oglądam informacje i przebieg jej podróży do domu. Iwona śniła mi się 2 razy raz śniła mi się żebym razem z nią szedł. 2 Sen który mi się śnił. Ze stała koło żółtego domu ten dom znajduje się w Lesie.  Była koło tego domu z mężczyzną myślę ze z jej znajomym wiek mężczyzny 23 Lata. Czekali na kogoś kto wychodził z Lasu myśle wiek 30 lub ponad 30 lat. Iwona z tym  z którym czekała musiała tego trzeciego dobrze znać i mu ufała.  Mężczyzna wychodzący z lasu jest kimś bardzo znanym albo kimś ważnym tak mogę ocenić po wyglądzie chociaż ten sen był w tamtym roku .Budynek był Nowoczesny  kolor Żółty lub Pomarańczowy przed płotem był spływ kanalizacyjny
Powyzej Lasu Była Pusta przestrzeń zero lasu Las był po bokach
Musiałem do was napisać bo ten sen ciąży na mnie chciałbym żeby się odnalazła
A tutaj mój rysunek:

Witam, Dzisiaj w nocy ( 12/13 kwietnia 2020) miałam bardzo dziwny sen, tym dziwniejszy, że mój małżonek przyśnił pierwszą połowę - a ja drugą :-)  Sen mojego małżonka - jesteśmy oboje w pobliżu jakiegoś jeziora nad którym położony jest wielki stary dom. W pobliżu jest las, a nad koronami drzew unosi się dziwny pojazd. Co najdziwniejsze, mój mąż kompletnie nie pamięta co dzieje się dalej w tym śnie. Za to ja nie pamiętam początku snu - ale za tą drugą część - jak najbardziej :-)

Mój sen - w moim śnie staje się teleobserwatorem. Mój umysł wnika w ściany domu i widzę, że miesza tam dosyć bogata 3 pokoleniowa rodzina. Najbardziej intersującym członkiem jest dla mnie mała dziewczynka. Ona ma w swoim zyciu jakąś ważną rolę do odegrania. Jej dziadkiem jest wpływowy biznesmen. Z kolei jej rodzice wiodą płytkie życie utracjuszy dla których życie równa się jeden wielki konsumpcjonizm.

Dziewczynka czuje się samotna. Ma bardzo dobry kontakt ze zwierzętami. Zdaje się, że ma jakieś umiejętności uzdrawiające. Bardzo szybko biega. W tym dniu, gdy ja śnię ten sen - dziewczynka słyszy w swojej głowie, że ma udać się do pustego pokoju, chyba w pobliżu strychu. To obcy ją wzywają. Z tego pojazdu. Czuję jej wielki strach. Mimo przerażenia udaje się na górę do tego pokoju. Widzę ją - na moment nawet wchodzę w jej głowę. Prosi, aby obcy chodź na moment się jej ukazali.

Przybysze z kosmosu spełniają jej prośbę na bardzo krótką chwilę. Już siedzą w pokoju. W kręgu. Mają białe kombinezony, smukłe twarze, chyba ciemniejszego koloru od naszych. Czarne oczy w kształce migdałów. Mówią telepatycznie do dziewczynki, że w naszym społeczeństwie ludzkim jest jakiś defekt. My nie rozumiemy pewnej ważnej rzeczy. Nie mogą nadziwić się społecznej nierównośći - między ludźmi oraz między ludźmi a zwierzętami. Jak to możliwe, że pewne jednostki zagarniają dla siebie wszystko, a inni muszą za nich pracować i ledwo mogą ze swojej pracy wyżyć. To jest wbrew kosmicznemu prawu.

Ci, co dostają więcej - powinni czuć się odpowiedziali za rozwój innych, a nie tylko ich wyzyskiwać. Nie może być tak, że ktoś zagarnia dla siebie wszystko - pieniądze, a nadmiar wolnego czasu przeznacza tylko dla siebie, gdy inni ciężko tyrają i nie mają nawet czasu na odpoczynek i regenerację. To samo dotyczy stosunku ludzi do zwierząt. Ludzie uważają, że wszystko im się należy, gdy są predysponowani właśnie do pomocy istotom mniej rozwiniętym od siebie. Na tym polega ewolucja duchowa.

Bardziej rozwinięci pomagają mniej rozwiniętym. Dziewczynka stara się zrozumieć obcych przybyszy. Obiecuje, że wiadomość od nich przekaże dalej. W głębi duszy wstyd jej za swojego dziadka biznesmena i swoich rodziców. Po zakończeniu spotkania wychodzi z pokoju i dzwoni po jakiegoś znajomego dziennikarza - chyba jakiegoś wujka. Niestety, gdy ten pojawia się u niej w domu, a ta próbuje przekazać dziennikarzowi treść od obcych - przeszkadza jej w tym jej dziadek biznesmen. Wygania ją i szydzi z jej opowieści. Dziewczynka ucieka. Goni ją ten dziennikarz i jakiś pies. Nikt nie może jej dogonić. Pies pada ze zmęczenia. Wtedy ona się zatrzymuje i pomaga mu. Jej ręcę mają cudowne moce uzdrawiania. Na tym zdarzeniu kończy się mój sen....

[...]

Szanowna FN [...] dostarczane mi są różne rzeczy do czytania, ostatnio kilka dotyczących holocaustu i tak pomyślałam sobie, że może spróbuję napisać mały tekst dla Nautilusa opierając się na dwóch, czy trzech historiach ludzi, którzy przebywając w obozie koncentracyjnym, pomimo całkowitego załamania zasad moralnych, morderczej, wyniszczającej pracy, głodu, chorób, braku perspektyw na jeszcze normalne życie, które wiedli wcześniej, znajdowali jednak w sobie siłę na akty bohaterstwa, ponieważ w ich maltretowanych psychicznie i fizycznie ciałach przetrwały uczucia silniejsze od głodu i obezwładniającego strachu, a tymi uczuciami była miłość.

Mogłoby się wydawać, że nie są to historie dla Nautilusa, ale po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że może przykłady tych ludzi dadzą niektórym czytelnikom Nautilusa nadzieję i siłę, że ten trudny czas pandemii koronowirusa, który przeżywają obecnie bojąc się zarówno zarażenia jak i utraty źródła dochodów jest czasem trudnym, ale że byli ludzie, którzy żyli w czasie największego dramatu naszej cywilizacji- w czasie drugiej wojny światowej i mimo tego znajdowali w sobie siłę, aby żyć pomimo wszystko. To dzięki miłości szeroko pojętej, która jest najpotężniejszą siłą w całym Wszechświecie.

[...]

[...] w tej głównej historii występuje opis snu, który popchnął głównego bohatera do działania, a także po latach niezwykły zbieg okoliczności, a raczej przeznaczenie. Historia dotyczy Jerzego Bieleckiego i Cyli Cybulskiej. Jerzy Bielecki trafił do obozu transportem z Tarnowa 14.06.1940 roku po tym jak został schwytany przez Niemców podczas próby przedostania się poprzez Węgry do Francji, gdzie zamierzał wstąpić do polskich sił zbrojnych. Zamiast tego znalazł się w Oświęcimiu. Miał wtedy 19 lat.

Cyla Cybulska i Jerzy Bielecki w młodości

Otrzymał tzw."stary numer" 243. W obozie udało mu się przetrwać 4 lata i 5 tygodni, gdzie ciężko pracował między innymi przy budowie ogrodzenia, budowaniu baraków, ulic, a następnie w młynie i magazynach zbożowych. To pozwoliło mu poznać doskonale obozowe realia, a także co było niezmiernie ważne nawiązać znajomości wśród innych więźniów zdobywając wzajemnie zaufanie. Posługiwał się również biegle językiem niemieckim. Nagle pewnego dnia jak wspominał po latach "Gdy wokół panowała śmierć, mnie spotkała miłość".

Kobietą tą okazała się pochodząca z Łomży Cyla Cybulska. Do Auschwitz-Birkenau trafiła w styczniu 1943 roku." Do obozu przywieziono całą moją rodzinę, tzn. mamę Felę, ojca Mordechaja, starszego brata Jakuba, młodszego Natana, oraz 10-letnią siostrę... Uznano mnie za zdolną do pracy. Z naszej licznej rodziny tylko ja jedna pozostałam przy życiu. Wszyscy pozostali zginęli" wspominała po latach.

W ciągu jednego dnia straciła wszystkich bliskich - otrzymała numer 29558. Poznali się w pralni w Auschwitz, gdzie Cyla przebywała wraz z grupą innych więźniarek. Jerzy Bielecki wspominał, że od pierwszego spojrzenia coś zaiskrzyło pomiędzy nimi. Na początku rozmawiali ze sobą przez szpary w ścianach baraku, następnie wyczekiwali na moment, podczas gdy esesmani szli na obiad, na chwile, które mogli spędzić razem, chwycić się za dłonie, pogładzić po policzkach, pocałować, opowiedzieć sobie nawzajem o swoich wspomnieniach z życia, które wiedli wcześniej. Pomagało im to choć na moment uciec od straszliwej codzienności.

Oboje marzyli o wspólnej przyszłości i czuli, że miłość wypełnia ich z każdym dniem coraz mocniej. Kominy krematoriów tymczasem  dymiły bez przerwy, oboje mieli świadomość, że ich dni mogą być policzone, szczególnie Cyli.

Pewnego dnia Cylia opowiedziała Jerzemu, że bliska jej koleżanka jeszcze ze szkoły została zastrzelona bez powodu przez esesmana i że ich wspólne plany nie mają sensu, wtedy Jerzy poprzysiągł, że wyprowadzi ich razem z obozu. Była to forma pocieszenia dla nich obojga, ale okazało się, że jego słowa okazały się prorocze.

Stało się to po straszliwym bardzo realistycznym śnie, który miał Jerzy. We śnie, jak wspominał zobaczył ukochaną kobietę prowadzoną na śmierć. To ostatecznie spowodowało, że zdecydował się na zorganizowanie ucieczki. O pomoc poprosił swego przyjaciela Tadeusza Srogiego, który pracował w magazynie mundurowym SS. Ten wiedząc, że chodzi o wspólną ucieczkę zakochanych zdecydował się pomóc.

Poprosił jedynie przyjaciela, że aby na wypadek złapania przysiągł mu, że nie powie, kto dostarczył mu mundur, ponieważ On ma jedynie przy życiu matkę,  dla której cały czas stara się przeżyć w obozie. Przez okres około trzech miesięcy przynosił koledze elementy umundurowania, w postaci butów, pasa, spodni, a nawet okularów przeciwsłonecznych, które miały ochronić Jurka przed rozpoznaniem. W lipcu 1944 roku cały mundur był skompletowany i schowany w skrytce na strychu budynku, gdzie więźniowie spali. Do tego udało się wyrobić fałszywą przepustkę, zebrać trochę jedzenia na przetrwanie, oraz buty dla Cyli. Plan był taki, że Jurek przebrany za esesmana wyprowadzi Cylę z terenu obozu pod pozorem przesłuchania. Była to bardzo ryzykowna operacja, ponieważ niecały miesiąc wcześniej 24 czerwca 1944 roku inna zakochana para postanowiła uciec w podobny sposób. Byli to Edek Galiński i Mala Zimetbaum. Edek przebrany w mundur wyprowadził Malę z obozu, ale wpadli po kilku dniach w Beskidzie Żywieckim. Zostali przewiezieni z powrotem do obozu. Tam Mala podcięła sobie żyły żyletką, którą miała wcześniej ukrytą, natomiast Edek został stracony w publicznej egzekucji, podczas której więźniowie zebrani na placu w geście szacunku sami zdjęli czapki z głów.

Mala Zimetbaum i Edek Galiński

Jerzy Bielecki pomimo, że szanse były znikome, niecały miesiąc po tych tragicznych wydarzeniach zdecydował się na podobną ucieczkę z Cylą cały czas pamiętając swój straszny sen, bojąc się by nie okazał się proroczy. Siła miłości okazała się większa od strachu. 21 lipca 1944 roku nie bez przeszkód przebrany w mundur esesmana wyprowadził, tak jak obiecał, Cylę z terenu obozu.

Był piątek około godziny 15.00, Jerzy przebrał się drżącymi rękami w mundur Rottenführer'a -SS Politische Abteilung (odpowiednik kaprala) i udał się  w stronę komanda, w którym pracowała ukochana. Tam pracującej kapo rozkazał po niemiecku sprowadzenie więźniarki Cyli na przesłuchanie. Gdy Cyla pojawiła się, prawie zemdlała, gdy zobaczyła Jerzego w mundurze. Po wyjściu na zewnątrz niespodziewanie zaatakował ich pies jednego z esesmanów, który w ostatniej chwili przed rzuceniem się na uciekinierów został przywołany przez swego pana. Następnie przyszedł moment kulminacyjny - przejścia przez bramę i okazanie fałszywej przepustki. Strażnik zmęczony panującym tego dnia upałem, spojrzał na nią niedbale i wypuścił Jerzego i Cylę na wolność... Po 9 dniach dotarli do Generalnego Gubernatorstwa do wsi Przemęczany, z której pochodził Jerzy.

To jednak nie zakończyło ich historii. Ze względu na żydowskie pochodzenie Cyli, matka Jerzego nie była przychylna temu związkowi i chciała, aby Cyla odeszła. Wobec tej sytuacji ukryto ją niedaleko w Gruszowie w domu państwa Czerników, u których przetrwała do końca wojny. Ze względu bezpieczeństwa musieli się rozdzielić pod koniec września przysięgając sobie, że się odnajdą. Jerzy rozpoczął walkę w szeregach Armii Krajowej. W lutym 1945 roku powrócił, aby spotkać się z ukochaną, ale okazało się, że kilka dni wcześniej wyjechała ona z Gruszowa. Cyla udała się do rodzinnej Łomży. Cały czas myślami była przy ukochanym i oczekiwała na wieści o nim od państwa Czerników. Wreszcie nadszedł od nich list informujący Cylę, że Jerzy zginął pod koniec wojny, walcząc w oddziale partyzanckim. Po jakimś czasie poznała Dawida Zacharowitza, za którego wyszła za mąż i zamieszkała najpierw w Łodzi, a następnie wyemigrowała najpierw do Szwecji, a ostatecznie do Stanów Zjednoczonych. Jerzy Bielecki z kolei również szukał jakichkolwiek informacji o Cyli, w końcu i jemu Czernikowie powiedzieli, że Cyla nie żyje i jak się dowiedzieli, zmarła w szpitalu w Sztokholmie...

Tak mogła się zakończyć ta historia, ponieważ byli dla siebie nawzajem martwi, gdyby przeznaczenie nie chciało inaczej. Jerzy Bielecki po wojnie ukończył studia na Politechnice Krakowskiej, założył rodzinę z żoną i dziećmi zamieszkał w Nowym Targu, gdzie został oddelegowany do pracy. Tam przez wiele lat był nauczycielem, a do emerytury dyrektorem Zespołu Szkół Mechanicznych. Cyla zaś mieszkała razem z mężem, który zmarł w 1973 roku i córką w Nowym Yorku. I tak nadszedł maj roku 1983. Do Cyli raz w tygodniu zaczęła przychodzić Polka z Rzeszowa, która zarabiała w Nowym Yorku sprzątaniem.

Cyla spragniona tego, aby porozmawiać z kimś po polsku poprosiła Polkę, by została dłużej na kawie. Wtedy opowiedziała jej najpiękniejszą historię swojego życia o Jerzym i wspólnej ucieczce z obozu. Polka słuchała opowieści jak przyznała nie wierząc, że to dzieje się naprawdę, ponieważ ona przed wyjazdem z kraju widziała w telewizji program "I w Oświęcimiu kwitły róże", w którym, jak powiedziała, wystąpił były więzień z Auschwitz, który opowiedział jak uciekł z ukochaną Żydówką z Łomży z obozu."

Kobieta była oszołomiona tym zbiegiem okoliczności i przypomniała sobie, że mężczyzna miał na imię Jerzy i jest dyrektorem szkoły na Podhalu"...Cyla od razu podjęła działania by odnaleźć kontakt z Jurkiem.

Jeszcze tego samego dnia, o 5 nad ranem Jerzego Bieleckiego obudził telefon, po podniesieniu słuchawki usłyszał, że Warszawa łączy go z Nowym Yorkiem. Następne co usłyszał to szloch i słowa "Jureczku, to ja, twoja Cylutka". Jak wspominał, od razu wiedział czyj to głos. Już 8 czerwca 1983 roku Cyla wylądowała na lotnisku w Balicach, gdzie Jerzy czekał na nią z bukietem 39 róż - za każdy rok rozstania jedna róża. Od tego momentu Cyla powracała do Polski wielokrotnie, również kilkakrotnie do Ameryki podróżował Jerzy. W 1985 roku Jerzy Bielecki za uratowanie Cyli otrzymał medal Sprawiedliwego Wśród Narodów, oraz tytuł Honorowego Obywatela Państwa Izrael. Jego drzewko rośnie w ogrodzie Yad Vashem. Otrzymał również Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Za pomoc w ucieczce Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski został odznaczony również Tadeusz Srogi, który skompletował mundur i wyrobił fałszywą przepustkę - sam też przeżył pobyt w obozie.

Cyla Cybulska i Jerzy Bielecki

Cyla i Jerzy utrzymywali kontakt do śmierci, która Cylę zabrała w 2006 roku, a Jerzego w 2011 roku w 90 roku życia. Ta historia młodzieńczej, pełnej poświęcenia miłości, która przetrwała lata jest świadectwem, że jest to potężna siła dodająca odwagi do przezwyciężenia największych nawet przeszkód. Szczęśliwym epilogiem zakończyła się miłość, która narodziła się pomiędzy deportowanym w 1943 roku z Grecji Ovadią Baruchem, a 16 letnią Alizią. Obiecali sobie, że jeżeli przetrwają piekło obozu pobiorą się. Przeżyli, ale okazało się, że Aliza została wysterylizowana z nakazu profesora Carla Clauberga.

Narzeczony w przedślubnej intercyzie zadeklarował, że akceptuje w pełni, że nie będą mieć dzieci. Po jakimś czasie, ku ich ogromnej radości, okazało się, że Aliza jest w ciąży. Okazało się, że w ludzkim odruchu doktor Maximilian Samuel, który miał ją wysterylizować wykonał zabieg połowicznie i pozostawił jeden jajnik.

doktor Maximilian Samuel

Jego poświęcenie, a wykonywał takich" niepełnych zabiegów" więcej, zakończyło się dla niego śmiercią, ponieważ po donosie, że wykonuje "niepełne sterylizacje", został skazany na śmierć. Jego współczucie i ludzkie odruchy dały jednak początek życiu wielu ludzi. Tylko Aliza i Ovadia, dzięki jego człowieczeństwu doczekali się dwójki dzieci- syna i córki. Dla tych ludzi był to cud. Nawiązując jeszcze do obecnej sytuacji panującej pandemii koronowirusa, aby dodać otuchy tym, którzy szczególnie obawiają się zarażenia, a także tego, że nie będą mieli z czego żyć, chciałam podać jeszcze jeden przykład osób, którzy przetrwali piekło obozu.

W Auschwitz poznali się również i pokochali Adela i Zbigniew Heinrichowie. Adela trafiła do obozu w 1943 roku z Sosnowca za działalność w harcerstwie, zaś Zbigniew został do obozu przewieziony z warszawskiego Pawiaka w 1941 roku. Przetrwali ciężkie choroby w obozie - Adela pokonała malarię, zaś Zbigniew przeżył dokonywane na nim eksperymenty medyczne między innymi z zarazkami tyfusa plamistego. Jak oboje stwierdzili po latach, obchodząc 60 rocznicę ślubu, przeżyli, ponieważ kochali i mieli dla kogo żyć.

Myślę, że te przykłady ludzi, którzy znaleźli siły by przetrwać w pandemonium czyli stolicy piekła samotność, wszechobecną przemoc, niejasne reguły, szaleństwo, wymyślne i wciąż nowe sposoby maltretowania i upodlenia mogą być przykładem, że człowiek ma w sobie siłę by przetrwać i odrodzić się na nowo, oraz aby afirmować życie wraz z jego pięknem i wspaniałością, ale także z cierpieniem i nieprzewidywalnością.

Niech ta historia [...] w  okresie świąt symbolizujących odrodzenie da ludziom przeżywającym obecnie strach, zwątpienie w przyszłość jakąś nadzieję, że jeżeli ludzie żyjący w piekle, skazani na śmierć, bez przyszłości dali sobie radę, to i oni sobie poradzą i odrodzą na nowo.